นิทานธรรมะ แม่เนื้อกับพรานป่า

อดีตกาลนานมาแล้ว

พรานป่าตั้งบ้านเรือนอยู่เชิงเขา เขามีภรรยากับลูกชายหญิง 2 คน ลูกคนโตเป็นชายอายุ 10 ปี ลูกคนเล็กเป็นหญิงอายุ 5 ปี พรานป่าจะออกจากบ้านเข้าป่าล่าเนื้อ นำไปขายที่ตลาดในเมือง ซึ่งอยู่ไม่ไกลนักทุกวัน เช้าวันหนึ่งพรานป่าออกจากบ้านเชิงเขา เดินมุ่งหน้าเข้าป่าล่าเนื้อ

แม่เนื้อออกจากชายป่า เที่ยวกินหญ้าอ่อนในทุ่งกว้างชายป่า ครั้นเห็นพรานป่าเดินมาแต่ไกล แม่เนื้อตกใจกลัวมาก..... ละล้าละลัง..... พะวักพะวน ไม่รู้จะวิ่งไปหลบภัยจากนายพรานป่า ณ ที่ใดดี ในที่สุดแม่เนื้อตัดสินใจ เสี่ยงบุญเสี่ยงกรรม วิ่งเข้าไปซุกซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ใหญ่ พุ่มไม้นั้นมีเถาวัลย์ปกคลุมหนาแน่น คนภายนอกมองอะไรข้างในพุ่มไม้ไม่เห็น

พรานป่าเดินมาถึงจุดที่เห็นแม่เนื้อเที่ยวกินหญ้าอยู่ ครั้นไม่เห็นแม่เนื้อ เข้าใจว่าแม่เนื้อหลบหนีไปแล้ว ก็เดินผ่านพุ่มไม้นั้นไป ฝ่ายแม่เนื้อเมื่อเห็นนายพรานเดินผ่านพุ่มไม้ที่ตนหลบซ่อนอยู่ นึกแน่ใจว่าต้นพ้นภัยแน่แล้ว เลยถือโอกาสเล็มใบอ่อนของเถาวัลย์ กินใบอ่อนจนพุ่มไม้พุ่มนั้นโปร่งใส

นายพรานป่าเป็นคนฉลาด ครั้นเดินเข้าป่าตามแม่เนื้อเข้าไปในระยะห่างไกลพอสมควร เมื่อไม่พบแม่เนื้อในป่า เกิดความแน่ใจว่า แม่เนื้อคงซุกซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ที่เถาวัลย์ปกคลุมหนาทึบ จึงรีบเดินทางย้อนกลับมาที่เดิม พบแม่เนื้อกำลังกินใบอ่อนเถาวัลย์อย่างผาสุก พรานป่ายกหน้าไม้ยิงแม่เนื้อถูกที่สำคัญ แม้เนื้อล้มลงกับพื้นดิน

“นี่คือผลของการเนรคุณ” แม่เนื้อร้องตะโกนด่าตนเองก่อนจะสิ้นใจ

“หลบซ่อนพ้นภัยอยู่แล้วในพุ่มไม้ที่เถาวัลย์ปกคุมหนาทึบ กลับกินใบอ่อนเถาวัลย์ จนนายพรานป่ามองเห็น สาสมแล้วกับความเนรคุณของเจ้า”


นิทานคติ

“คนใดทำร้ายคนที่ปกป้องคุ้มครองตน คนนั้นย่อมประสบอันตรายร้ายแรงเสมอ คนอกตัญญูย่อมเดินทางไปสู่ความพินาศ”



.................... เอวัง ....................