รักแต่ต้องห้ามใจไม่ให้รัก ... มันเจ็บรู้ไหม

มันมีเหตุผลหลายอย่าง

ที่เราจำเป็นต้องหักห้ามใจไม่ให้รักใครสักคน

เหตุผลของคนเราย่อมไม่เหมือนกัน

บางคนอาจต้องห้ามใจเพราะรู้ตัวว่ามันคงเป็นไปไม่ได้



บางคนอาจต้องห้ามใจ

เพราะกลัวใจตัวเองจะถลำลึกและเจ็บปวดมากไปกว่านี้

บางคนอาจต้องห้ามใจเพราะมีคนที่รักคนที่เรารักมาก่อน

และคนคนนั้นก็คือคนที่เรารู้จัก

และเราก็ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของคนคนนั้น

บางคนอาจต้องห้ามใจเพราะเขาอาจไม่ได้คิดและรู้สึกเหมือนกับเรา



ทุกข์ทรมานแค่ไหนที่เรารักเขา

แต่ต้องพยายามฝืนใจถอยห่างออกมา

เราต้องเงียบ ต้องเฉยชา ต้องเลี่ยง ต้องหลบหน้า

ต้องทำหน้าตาบึ้งตึงใส่

เพื่อจะย้ำเตือนให้ตัวเองไม่ต้องรู้สึกอะไรใดๆ กับเขา



มันเจ็บแทบบ้าที่ต้องทำร้ายตัวเองด้วยวิธีการนี้

แม้จะดูเป็นวิธีการโง่ๆ

แต่หากจำเป็นต้องทำเพื่อปกป้องตัวเอง

เพื่อไม่ให้ใจของตัวเองต้องบาดเจ็บ



การถอยห่างจะช่วยสอนให้เราได้เรียนรู้ว่า

ยิ่งเรายึดติด อยากได้ อยากครอบครอง

ยิ่งทำให้เราอ่อนแอและแพ้ภัยตัวเอง

หากไม่ได้เขามาเป็นคนรักของเรา



ขอเพียงแค่เขาได้เข้าใจในเหตุผลข้อนี้

อย่าได้เข้าใจว่าเราโกรธหรือเกลียดเขาถึงต้องแสดงท่าทีเฉยชาใส่


คนเจ็บปวดคนนี้ก็จะได้มีแรงพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมาเข้มแข็งได้อีกครั้ง

พร้อมที่จะใช้ชีวิตที่เดินบนทางที่เหมาะที่ควร

แม้ว่าการเดินทางจะมีอุปสรรคมากบ้างน้อยบ้างก็ตามที



หลังจากที่เราเข้มแข็งได้แล้ว ห้ามใจไม่ได้รักเขาได้แล้ว

ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

คิดและรู้สึกกับเขาได้อย่างคนธรรมดาสามัญที่รู้สึกดีต่อกัน

ไม่ต้องรู้สึกแบบพิเศษที่แอบแฝงด้วยความเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา

และสามารถอยู่บนโลกใบเดียวกับเขาได้อย่างจริงใจที่สุด

เป็นธรรมชาติมากที่สุดโดยไม่ต้องกดดันอะไร



หวังว่าเขาคงเข้าใจในเหตุผลที่เรากระทำลงไป

เจ็บนะไม่ใช่ไม่เจ็บ แต่สักพักก็คงจะหายดี

แล้วทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

 
P.s ขอขอบคุณบทความจาก คุณ  Yai  
  
     โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน