ฉันจะอยู่ได้จริงไหม ... ถ้าขาดเธอ ? ? ?

ฉันจะอยู่ได้จริงไหม บนโลกใบนี้?

ถ้าไม่มีเธออยู่ด้วย

ฉันจะมีความสุขอย่างที่คิดไว้ไหม ?

ถ้าความรักได้ถูกเธอพรากไปในวันหนึ่ง

ฉันจะถนอมความรักของเราด้วยมือเปล่า

กับหัวใจที่เปราะบางดวงนี้ได้ยังไง ?

ถ้าตัวเธอยืนข้างฉันอย่างไร้เยื่อใยแบบนี้

ฉันกังวลและหมกหมุ่น อยู่กับความคิดงี่เง่าอย่างนี้เสมอ

และใช้ชีวิตทุกย่างก้าว ด้วยความหวาดระแวงบ่อยครั้ง

เป็นความรักที่ฉัน สร้างเพื่อผูกมัดตัวเองทั้งนั้น

ไม่แปลก ที่คนเราจะคิดอะไรได้บ้าง

หลังจากที่ผ่านพ้น ความเจ็บปวดมาได้ระยะหนึ่ง




บางทีการที่ปรากฎตัวของสายรุ้ง อาจมีวิธีที่ทำให้เรารู้ว่า

หลังความหมองหม่น ยังมีอีกฟากหนึ่งรอให้เราข้ามไปพบ

บางทีเม็ดฝนที่จับค้างอยู่ปลายยอดใบ อาจกำลังบอกเราว่า

เราไม่จำเป็น ต้องปล่อยน้ำตาร่วงหล่นกระทบกับอะไร

เพื่อให้ใครได้ซาบซึ้งถึงความหมาย




บางทีเก้าอี้ไม้ที่เปียกชื้น อาจกำลังบอกเราว่า

การเผชิญหน้ากับเรื่องเลวร้าย เป็นวิถีทางหนึ่งของผู้กล้า

ฉันพยายามเข้าใจ และยอมรับกับความผิดหวัง

คำตอบที่ฉันเฝ้าบอกตัวเอง เพื่อรักษาหัวใจให้เข้มแข็งเหมือนเดิม

เพราะชีวิตนี้เป็นของฉัน

และหัวใจดวงนี้ก็เป็นของฉัน

ความรักต่างหาก ที่ทำให้ฉันอยู่ได้

...ไม่ใช่เพราะเธอ










P.s ขอขอบคุณบทความจาก กระปุกดอทคอม

โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน ( ใครเคยอ่านมาแล้วขอโทษด้วยละกัน )