*-* ชีวิตไม่ได้มีไว้ให้ยอมแพ้ ! *-*

@ ใครทำให้เธอแพ้ @

ในวันหนึ่งที่เธอทรุดตัวลงกับพื้น
ร้องไห้คร่ำครวญอย่างคนขวัญเสีย
เธอกล่าวโทษทุกสิ่งทุกอย่าง
ว่าไม่ได้เป็นอย่างที่เธอหวัง
ไม่มีอะไรเป็นอย่างใจ ไม่มีใครเข้าข้าง
ความเจ็บปวดที่เธอได้รับมามันมากมายมหาศาล
เกินกว่าสิ่งใดจะเยียวยา
เธอปล่อยให้น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย
ปล่อยให้หัวใจทุกข์ระทม
ปล่อยความฝันให้แตกสลาย
กอดเข่านั่งมองความพ่ายแพ้ของตัวเอง

มีสักวินาทีไหม ?
ที่เธอจะหันกลับมามองตัวเองอย่างถ่องแท้
ดวงตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำตานั้น
พร้อมที่จะเปล่งประกายความสดใส
ริมฝีปากที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
พร้อมที่จะยิ้มร่า
สองขาที่ทรุดลงอย่างอ่อนล้านั้น
พร้อมที่จะหยัดยืน
และหัวใจของเธอยังเต้นแรงอยู่
ไม่ได้แผ่วเบาลงไปเลย

มีสักวินาทีไหม ?
ที่เธอจะมองทุกสิ่งทุกอย่างรอบ ๆ ตัว
ทางข้างหน้าทอดยาว
รอให้เธอมาเหยียบย่าง
โลกใบนี้กว้างใหญ่
รอให้เธอออกไปเรียนรู้
ความหวังเป็นประกายเรืองรอง
รอจะโชติช่วงในดวงตาของเธอ
ความฝันยังโลดแล่นอยู่ในวันพรุ่งนี้
ความสุขปนไปในอากาศ
รอให้เธอสูดลมหายใจให้เต็มปอด
ญาติพี่น้อง
รักและห่วงใยเธอ
เพื่อนฝูง ..
เอาใจช่วยเธอ
และคนอีกมากมายที่อยู่รอบ ๆ ข้าง
พร้อมจะเป็นกำลังใจนำเธอไปสู่ชัยชนะ
ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเธอเองแล้ว
ใครกัน ... ที่ทำให้เธอแพ้

@ ใครทำให้เธอแพ้ @

แค่ผิดหวังเพียงครั้งเดียว
เธอก็รู้สึกแล้วว่าชีวิตนี้หมดหวัง
แค่คนที่เธอรักคนหนึ่งเดินไปจากชีวิต
เธอก็รู้สึกแล้วว่าคนทุกคนเดินจากชีวิตเธอไปหมด
แค่เธอร้องไห้เพียงหนึ่งครั้ง
เธอก็รู้สึกแล้วว่าเธอจะไม่มีวันยิ้มได้อีก
โดยที่เธอไม่ได้นึกเลยว่า
นั่นเป็นเพียงแค่ความรู้สึก
ไม่ใช่ความเป็นจริง
เธอเสียใจ ก็แค่วันนี้ ตอนนี้
ความเป็นจริงคือไม่ใช่ตลอดไป
คนที่จากเธอไปก็แค่ไม่กี่คน
ความเป็นจริงคือ
เธอยังมีใครอีกมากมายที่อยู่กับเธอ

จริงอยู่ ... เมื่อเธอเป็นคนสัมผัส เป็นคนพบเจอ
เธอย่อมมีสิทธิ์จะคิด จะรู้สึก
แต่เมื่อรู้สึกแล้วก็ต้องรู้สึกให้เพียงพอ ให้พอดี
แค่นั้น แค่ตรงนั้น แค่เรื่องนั้น
เพราะไม่นานทุกอย่างก็จะดีขึ้น
เมื่อเวลาตรงนั้นผ่านไป
ไม่ใช่พอเกิดปัญหาขึ้นมาครั้งเดียว
เธอก็รู้สึกเลยเถิดไปไกล
คิดว่าจะต้องเป็นตลอดไป
ไม่มีเหตุผลที่ต้องคิดไปไกล
หรือต้องตัดสินว่านั่นคือ
ความรู้สึกทั้งหมดที่เหลือจากเวลาตรงนี้
จะต้องเป็นอย่างนี้ตลอดไป

จะหมดหวังก็หมดหวังไป
จะร้องไห้ก็ร้องไป
แต่ขอให้เชื่อเถอะว่า
นั่นเป็นเพียงความรู้สึกที่จะรู้สึกไม่นาน
แต่ความเป็นจริงของโลกจะทำให้เราเห็นว่า
ความรู้สึกของเราไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นที่สุด
ความเป็นจริงต่างหากที่ทำให้ชีวิตเป็นชีวิตจริง