โรคขาดรัก

ซึ่งในปัจจุบันนี้พบว่ามีคนที่เป็นโรคนี้เยอะขึ้นมาก โดยเฉพาะในสังคมเมืองที่เน้นความเป็นอยู่แบบตัวใครตัวมัน ทำให้น้ำใจที่เคยมีต่อกันค่อย ๆ ลดเลือนหายไป เมื่อน้ำใจค่อย ๆ เหือดแห้งไป จิตใจก็เริ่มแข็งกระด้าง กลายเป็นคนที่ค่อย ๆ อ่อนแอในเรื่องของจิตใจ บ้างก็ตั้งกำแพงเรื่องจิตใจของตัวเองเอาไว้สูงมาก บ้างก็เรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้างโดยใช้ความรักเป็นเครื่องต่อรอง บ้างก็บูชาความรักอย่างไม่ลืมหูลืมตา

เพื่อน ๆ ที่นี่เชื่อหรือไม่ค่ะว่าบางคนก็เป็นโรคนี้ได้โดยไม่รู้ตัว เพราะโรคนี้นั้นไม่ได้รุกคืบแบบจู่โจม แต่จะค่อย ๆ กัดกร่อนหัวใจของเราไปทีละนิด ๆ จนมารู้ตัวอีกที อ้าว .... กลายเป็นโรคขาดความรักเสียแล้วเพราะฉะนั้นเรามาสร้างภูมิคุ้มกันให้หัวใจกันดีกว่า

เมื่อรักตัวเองก็อย่าละเลยในการรักครอบครัว เพราะครอบครัวเป็นหน่วยทางสังคมแรกที่เรารู้จักเมื่อลืมตามาดูโลกใบนี้ การรักใคร่ปรองดองกันในครอบครัวนั้นถือเป็นภูมิคุ้มกันทางใจที่ดีรองลงมาจากการรักตัวเอง เพราะครอบครัวนั้น จะเป็นเสมือนที่พึ่งของเราได้ตราบชั่วชีวิต เพราะไม่ว่าเราจะเดือดเนื้อร้อนใจ เพราะใคร จากที่ไหน ๆ พ่อแม่พี่น้องก็ยินดีที่จะปลอบใจคุณเมื่อคุณมีความทุกข์ใจอยู่เสมอ เพราะฉะนั้นก็อย่าละเลยที่จะเอาใจใส่คนในครอบครัวเหมือนที่คุณเอาใจใส่ตัวเอง

เมื่อรักตัวเองแล้ว รักครอบครัวของตัวเองแล้วก็อย่าลืมแบ่งปันความรักแก่คนอื่น ๆ ด้วย บางครั้งการที่เราทำสิ่งดี ๆ แม้จะเป็นแค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้คนอื่นก่อน เช่นการยิ้มทักทาย การช่วยเหลือคนอื่นตามควรแก่เวลาและโอกาส แม้ว่าจะไม่ได้รับการแสดงตอบ หรือไม่ได้รับความขอบคุณจากคนอื่นตอบก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อย ๆ คุณก็ได้ทำ ดีกว่ามานั่งเสียใจทีหลังว่า "รู้อย่างนี้น่าจะทำ ..... อย่างนั้น / อย่างนี้กับเขาเสียก็ดี"

ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามที่จรรโลงให้โลกนี้น่าอยู่น่าดู แต่การรักโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างหรือแม้แต่ตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก ความรักที่ดีคือการให้โดยไม่เห็นแก่ตัว รักในแบบพอดี ๆ ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป แต่ก็อย่าลืมว่าก่อนที่จะรักคนอื่นคุณก็ต้องรักตัวเองให้เป็นก่อนนะคะ