เป็นห่วง

ห่วง...เครื่องร้อยรัด พันธการ...
เป็นสิ่งที่ทำให้เรา ไปไม่ถึงไหนสักที...

เหตุที่เป็นเช่นนี้...เพราะมันติดอยู่ที่ไหนกัน
ห่วงหนึ่ง...รัดคอ เคยได้ยินกันมาบ้างไหม 'โซ่ทอง...คล้องใจ'

ห่วงหนึ่ง...รัดแขน สามีภรรยาก็ดี ญาติสนิทมิตรสหายก็ดี
ห่วงหนึ่ง...รัดตัว ทรัพย์สินแก้วแหวนเงินทอง นานาประการ

ห่วงหนึ่ง...รัดแขน รัดขา...ทั้งหลายทั้งมวล
รัดทั้งตัว รัดทั้งใจ ไร้ซึ่งอิสระ...

ยิ่งมีห่วงมาก..ก็ยิ่งรัดมาก
มีห่วงน้อย...ก็รัดน้อย

ตัว'ห่วง'...นี่คือตัว'ทุกข์' อย่างผู้ที่เป็นสามีภรรยากัน ตามธรรม
เนียม ก็ผูกห่วงไว้เป็นการผูกข้อไม้ข้อมือ ผูกให้อยู่ด้วยกัน

แล้วก็อวยพร...อยู่กันจนแก่เฒ่า.. มีห่วงกันจนแก่เฒ่า !!
และก็มีเพิ่มอีกห่วง...เขาเรียกว่า "ราหุลัง พันธะนัง"

ก็คือห่วงคล้อง ที่เรียกว่า'พาหุล' พระพุทธเจ้ามีโอรสชื่อว่า
'ราหุล' ตอนพระนางพิมพาประสูติราชโอรสชื่อว่า 'ราหุล'

พอประสูติแล้วอำมาตย์ก็มาบอกกับพระพุทธเจ้า (เจ้าชาย
สิทธัตถะ) ตอนนี้ราชโอรสของพระองค์ ประสูติเป็นชาย

น่ารัก ขอให้พระองค์เสด็จไป พระพุทธเจ้าอุทานว่า...
"ราหุลัง ราหุลัง"....แปลว่าห่วงคล้องคอ....

"ห่วงคล้องคอได้มีแก่เราแล้ว ไปไหนไม่ได้แล้ว ต่อไปนี้เรา
เป็นพ่อคนแล้ว หนักแล้วที่เราจะรับผิดชอบ"

พระองค์ทรงมีสติปัญญาเฉียบแหลม จึงทรงทราบว่าอะไร
เป็นเครื่องผูกพัน...

คนเราทุกวันนี้ โดยมากจะมีแน่นขึ้นทุกวันๆ บางทีที่มีก็
รัดแน่นอยู่แล้ว ก็ยังไปเสาะหาห่วงมาร้อยรัดเพิ่มขึ้นไปอีก...

เป็นเช่นนี้ รู้สึกอย่างไรบ้าง กับการ...เมื่อได้เห็นแล้ว ก็อดที่จะ
เป็นห่วง....!!!!