ชีวิตเส้นด้าย.....

ชีวิตคนเรานั้นเปรียบเสมือนเส้นด้ายบางๆ....
ที่ขาดได้ง่าย เปราะบาง แตก-ดับง่าย.....

ช่วงเวลาชีวิตไม่ได้มีมากมายเลย......เวลล่วงเลยผ่านไป
ก็ไม่สามารถย้อนกลับคืนมาได้...เรามีเวลาอย่างมากก็ไม่
เกิน 90 ปี ถ้าเกินนั้นก็คือกำไร...

แล้วจะทำเช่นไร...ให้ชีวิตที่เหลือนี้มีสาระมากที่สุด....?
เกิดมาเป็นมนุษย์..ใช่ว่าจะง่าย....
เมื่อได้เกิดมาแล้วก็อย่าให้ชีวิตอยู่เปล่า...ตายเปล่า...โดยไร้แก่นสาร..

การจะอยู่อย่างให้มีสาระมากที่สุด...
คือ...การอยู่อย่างมีสติให้มากที่สุด...ระลึกรู้บ่อยๆ เนืองๆ
จะเดิน-จะยืน-จะนั่ง-หรือทำกิจการใดๆ พึงเจริญสติ...

ต้องหมั่นมีสติโคจร..อยู่บ่อยๆ 'สติ'...ไม่สามารถบังคับได้
เพราะเกิด-ดับ อยู่เสมอๆ...แต่พระพุทธองค์ก็ทรงสอนในการ
เจริญสติ...เพื่อความไม่ประมาท...เพื่อความไม่หลงลืม.....

เจริญสติ...ให้เป็นมหาสติ...เป็นสัมมาสติ....
เพื่อระลึกรู้ในสิ่งที่เป็นสาระ...เป็นประโยชน์...เป็นแก่นสาร....
ของชีวิต...เพื่อความเจริญทั้งทางกาย ทางวาจาและทางใจ...

ถ้ามีสติ...ในการดำเนินชีวิต...
เส้นด้ายชีวิตก็จะไม่ขาด..เพราะ....ขาดสติ...ฉันใดก็ฉันนั้น...ฯ

ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์