คนตาย-คนเตือน

ดูราประชาราษฎร์..
มัวประมาทอยู่ทำไม
เกิดมาก็ตายไป
ไม่นานหนอก็มรณา...

หลงทิศไม่เห็นทุกข์...
หลงติดสุขไร้เดียงสา
ปล่อยตัวและปิดตา..
เป็นคนบอดตลอดตาย...

นอนจมหล่มกิเลส..
แสนทุเรศทุรยทุราย..
ปล่อยตัวมั่วอบาย..
มิกลัวบาปหยาบช้าจริง...

อะไรเล่าคือสาระ..
ในขณะที่ชายหญิง..
นอนตายมิไหวติง..
หมดโอกาสจะก่อกรรม...

ผลพวงแห่งความชั่ว..
เท่าที่ตัวได้กระทำ.
โถมซัดวิบัติซ้ำ..
ให้จองจำอเวจี..

แช่มชื่นและโชติช่วง..
คือผลพวงแห่งความดี..
สั่งสมเป็นราศี..
บุญตามติดไม่บิดเบือน...

ดี-ชั่วในตัวเจ้า...
ประหนึ่งเงามิรู้เลือน...
คนตายเป็นคนเตือน..
ให้สำนึกอย่าคึกคะนอง..

แน่นอนต้องนอนแน่..
ทั้งพ่อแม่และพี่น้อง..
ร่ำรวยสวยสมปอง..
ก็สิ้นเชื้อไม่เหลือเลย...

เปลื้องปลดและลดละ..
ล้างขยะนะเพื่อนเอ๋ย
ชีวิตย่อมสังเวย..
ความเบาว่างสว่างเย็น...

ดูราประชาราษฎร์..
จงแคล้วคลาดจากลำเค็ญ...
เพียรธรรมและบำเพ็ญ...
จักพ้นทุกข์สบสุขเอย...ฯ

: ท่านจันทร์ กุสโล