รู้เพราะไม่หลง

ดังนั้น,สมมุติเอานะ, น้ำขุ่นสกปรก...ถ้าเรามีน้ำใสๆ
น้ำสะอาดสักหยดหยดเดียวหยดลงไปเทลงไป น้ำขุ่นนั้นก็

จะจางทันทีเลย ความคิดของเราก็เหมือนกัน ความโกรธ
ฯลฯ หรือเรียกว่าโทสะ-โมหะ-โลภะนี่ : เมื่อมันโกรธขึ้นมา

เรามีความเห็นแจ้ง-ปุ๊บ-เดียว, ก็เหมือนเอาน้ำใสๆหยดเข้า
ไปนั่น มันจะจางคลายออกไปทันทีเลย....ส่วนอันที่เราโกรธ

คือ เราไม่รู้, เราหลงใจนั่นเอง : หลงกาย-หลงใจเรานี่เอง
ดังนั้น จึงว่า...พยายามพูดกันเรื่องนี้ให้มากในระยะพรรษา

นี้ พระเณรก็ต้องเข้าพรรษาแล้ววันนี้ ญาตโยมผู้ปฏิบัติธรรม
ก็ต้องปฏิบัติกันจริงๆจังๆ ...การานอย่างอื่นนั้นไม่เป็นธุระ

ของเรา เอาไว้ก่อน...'การงานของเราคือการปฏิบัติธรรม
ทางจิตทางใจ ก็ต้องปฏิบัติ...ทุกขณะทุกลมหายใจ'....

การรู้อย่างนี้ไม่มียกเว้นเลย จะเป็นผู้หญิงผู้ชาย ผู้เฒ่าผู้แก่
เป็นคนหนุ่มคนสาว รู้ได้จริงๆ ถ้าทำจริงๆ....รับรองได้จริงๆ

รับรองคำพูดของผมที่พูดนี้ รับรองว่าต้องเป็นจริงๆ ไม่มาก
ก็น้อย....เพราะมันเป็นอย่างนั้น...

: บทความจากหลวงพ่อเทียน จิตตสุโภ...
ในหนังสือ...'คนจริงรู้ของจริง'