อยู่ในโลกแต่มิได้เป็นคนของโลก

    ลักษณะของผู้บรรลุธรรมนั้น มิได้ผิดแผกแตกต่างไปจากปุถุชนเลย พระพุทธเจ้าและบรรดาสาวกนั้น เมื่อตรัสรู้ธรรมแล้ว ก็ยังทรงมีพระจริยาวัตร เช่นบุคคลธรรมดาทุกประการเรียกง่าย ๆ ว่า ยังรู้จักหิว รู้จักปวดตามธรรมชาติ
รู้จักหนาวร้อนตามภูมิมิอากาศที่ผันแปรไป และยังต้องการอาหารและที่อยู่อาศัย ฯลฯ เช่นเดียวกับมนุษย์ปุถุชนอื่น ๆ เช่นนี้จึงเรียกได้ว่าสผู้บรรลุธรรมเหล่านั้นยังอยู่ในโลก ก็เป็นไปตามกฏของโลก

    ความแตกต่างที่ทำให้ผู้บรรลุธรรมแตกต่างไปอยู่ที่สภาวะจิต ความไม่ยึดติดเกาะเกี่ยวกับโลกีย์วิสัยเช่นนี้ เขาจึงไม่ข้องกับโลกเรียกได้ว่า แม้จะอยู่ในโลกก็มิได้เป็นคนของโลก เมื่อเกิดความพลัดพรากปุถุชนจะทุกข์โศก เพราะความไม่เข้าใขในธรรมชาติของสรรพสิ่ง ในขณะที่ผู้บรรลุธรรมจะสามารถวางเฉย ไม่ตกเป็นทาสของความทุกข์ เพราะจิตของเขาเป็นอิสระเสียแล้ว ด้วยเข้าถึงความเป็นไปที่แท้จริงของธรรมชาตินั่นเอง เหตุนี้ เขาจึงมิได้เป็นคนของโลก

       ที่มา....คัดลอกจากหนังสือ อภิมหามงคลธรรม