อย่าตกเป็นเหยื่อ...!!

สุข...เกิดจากความลุ่มหลงทางเนื้อหนังหรือวัตถุนั้น.......
หาใช่ความสุขเย็นไม่...ที่แท้เป็นแต่ความสุกไหม้...เป็นมายา
เพราะเผาลนเจ้าของ...ยิ่งปรารถนาให้ประณีตลึกซึ้งสูงสุด

กันมากยิ่งขึ้นเพียงใด...ก็ยิ่งทำให้เกิดการตกเป็นทาสของ
วัตถุ...จนมีการกระทบกระทั่ง เบียดเบียนกันมากขึ้นเป็นเงา
ตามตัว อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เลย...

ส่วนความสุขทางใจนั้น ยิ่งต่างคนต่างตั้งหน้าแสวงหาให้
ประณีตลึกซึ่งสูงสุดมากยิ่งขึ้นเพียงใด ก็ยิ่งมีแต่จะทำให้ไม่
ข้องแวะกับการเบียดเบียนกันและกันมากยิ่งขึ้นเป็นเงาตามตัว

เพียงนั้น...ทั้งนี้เป็นเพราะยิ่งไม่ข้องแวะกับวัตถุ อันเป็นเหยื่อ
ของโลกมากยิ่งขึ้นนั่นเอง เมื่อพลโลกไม่เมาในเหยื่อโลก
หรือถึงกับไม่กินเหยื่อโลกแล้ว อะไรจะเป็นวัตถุแห่งการแย่งชิง

กัน อะไรจะเป็นบ่อเกิดของการเบียดเบียน เพราะบัดนี้เหยื่อ...
อันถือว่าเป็นของหวานอร่อยนั้น ได้กลายเป็นของปฏิกูลดัง
เช่นอุจจาระไปหมดสิ้นแล้ว....

~~ท่านพุทธทาสภิกขุ~~
ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์