ประทีปนี้ไม่มีวันดับ

เมื่อครั้งพุทธกาล...มีหญิงขอทานชรานางหนึ่ง นางมักจะเฝ้า
ดูกษัตริย์ ราชบุตร และประชาชน...นำของมาถวายแด่พระพุทธองค์
และพระสงฆ์สาวก ไม่มีสิ่งใดที่นางปรารถนายิ่งไปกว่า จะได้กระทำ

ดุจเดียวกันนี้ แต่...นางทำได้เพียงไปขอไต้น้ำมันมาหน่อยหนึ่งเพื่อเติม
ประทีปได้ดวงเดียวเท่านั้น....นางนำประทีปนั้นไปจุดถวายเบื้องพระ-
พักตร์ พลางตั้งจิตอธิษฐานว่า....

"ข้าพเจ้าหามีสิ่งใดอื่นจะถวาย...นอกจากประทีปดวงน้อย ด้วย
ทานครั้งนี้ ในอนาคตกาล...ขอให้ข้าพเจ้าได้รับแสงสว่างจากประทีป
แห่งปัญญา และขอให้สามารถช่วยสรรพสัตว์ให้รอดพ้นจากความมืด
มน ให้สามารถช่วยชำระล้างบาปโทษทั้งมวลของสรรพสัตว์ และนำพา
เขาเหล่านั้นไปสู่พระนิพพานด้วยเทอญ"

ยามดึกคืนนั้น น้ำมันในประทีปทุกดวงได้เหือดแห้งลงสิ้น แต่ประทีป
ของหญิงขอทานยังคงส่องสว่างอยู่จนรุ่งสาง...เมื่อพระโมคคัลลาน์มา
เก็บประทีป ก็ไม่เห็นเหตุว่า...ทำไมประทีปน้อยดวงนี้จึงยังลุกโพลงอยู่...
จึงพยายามเป่าให้ดับ แต่ไม่ว่าจะทำเช่นไรประทีปดวงนี้ก็หาดับลงไม่...

พระพุทธองค์ได้ทัศนาอยู่ จึงดำรัสว่า.....
"โมคคัลลาน์...เธอปรารถนาจะดับประทีปดวงนั้นหรือ...เธอไม่อาจทำ
เช่นนั้นได้ ไม่เพียงแต่เธอจะไม่สามารถดับมันได้...แม้แต่เคลื่อนย้ายก็ทำไม่
ได้ด้วยซ้ำ...แม้ว่าเธอจะตักน้ำทั้งมหาสมุทรมารดราด ก็ไม่มีทางจะดับมัน
ลง น้ำในสายธารและทะเลสาปทั่วโลกก็ไม่อาจดับมันได้...ด้วยเหตุใดเล่า...
ด้วยเหตุว่า...ประทีปนี้ได้ถวายด้วยแรงแห่งศรัทธา ด้วยจิตใจอันบริสุทธิ์
เจตนานี้ย่อมเป็นผลบุญอันไพศาล".....

(จาก 'เพ่งพินิจเรื่องชีวิตและความตาย' ของ...โซเกียล ลินโปเซ...
พจนา จันทรสันติ ถอดความ)