หยุดคิดแล้วจะเกิดปัญญา

พวกเราอย่าไปคิดให้มันมาก คิดให้มันรู้จักแค่นี้...ไม่รู้ ต้องทำ
ให้ใจสงบเสียก่อน....'ที่มันรู้ไม่ต้องคิด ความรู้สึกมันจะเกิดขึ้น
มาในที่นี้เอง มันจึงเป็นปัญญา คิดนั้นไม่ใช่ปัญญานะ ไม่ใช่ตัว
ปัญญา'...

เรื่องคิดมันคิดเรื่อย ไม่รู้เรื่อง คิดอะไรยิ่งวุ่นวาย..ฉะนั้น มาถึง
ที่นี่ ก็ต้องพยายามอย่าให้คิด ในบ้านเราเคยคิดมามากแล้วไม่ใช่
หรือ...? ให้รู้อย่างนั้น คิดมากๆไป มันยิ่งน้ำตามันไหลออกเรื่อย
ละเมอหลงคิดไป ไม่ใช่ความคิด ไม่ใช่ปัญญา...

ฉะนั้น...พระพุทธองค์ท่านมีปัญญามาก ต้องให้หยุดคิด...นั่งให้
สงบ ให้มีความสงบ ถ้าคิดปัญญาไม่เกิด...ธรรมะไม่เกิด เกิดแต่
สังขารปรุงแต่งอยู่เรื่อยๆไป...

ถ้าสงบแล้วไม่ต้องคิด แล้วปัญญาจะเกิดขึ้นที่ตรงนั้น ถ้าคิดอยู่
ปัญญาไม่เกิด เมื่อเรามีความสงบแล้ว ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาใน
ความสงบนั้น มีพร้อมทั้งความคิด.. มีพร้อมทั้งปัญญาเป็นคู่กัน
เลย....ถ้าจิตใจเราไม่สงบ ปัญญาไม่มี มีแต่คิดอย่างเดียว..เท่านี้
แหละ มันถึงยุ่ง....

อาตมาเองก็เป็นนักเถียงเหมือนกัน นักคิดมากเหมือนกัน เถียง
ในใจ...เถียงครูบาอาจารย์ ไม่เถียงด้วยคำพูดก็เถียงอยู่ในใจ...
เถียงถึงพระพุทธเจ้าทุกอย่าง...ก็เพราะเป็นอย่างนั้น ฉะนั้นเป็น
เรื่องธรรมดาไม่รู้เรื่อง คิดไปคิดมาเออ...บางทีครูบาอาจารย์สอน
ก็ไม่เชื่อ เราก็คิดวกกลับมา...เอ ! ตัวเราถ้าปฏิบัติแล้วอาศัยตัวเรา
เอง ก็ไม่มีความสงบอะไร....

เมื่อมาถึงครูบาอาจารย์ แล้วก็ยังไม่เชื่อครูบาอาจารย์ แล้วจะไป
เชื่อที่ไหนอีกทีนี้...อยู่คนเดียวคิดเอาก็ไม่ได้ ปัญญาก็ไม่เกิด มันก็
ทุกข์ ไปหาครูบาอาจารย์ก็ยังไม่เชื่อครูบาอาจารย์อีก...ไม่รู้จะไปที่
ไหน จำเป็นก็ต้องตัดสินใจเชื่อครูบาอาจารย์ดูก่อน ทดลองดูก่อน
อย่างนี้...ต้องข่มจิตลงอย่างนั้น...ฯ

~หลวงปู่ชา สุภัทโท~
ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์