ร้องไห้กับ...คนที่เกิดมาดีกว่า

เมื่อเราเกิดมาแล้ว..โยม..
ก็คือเราตายแล้วนั่นเอง
ความแก่กับความตาย
มันก็คืออันเดียวกันนั่นแหละ...

เหมือนกับต้นไม้...
อันหนึ่งต้น...อันหนึ่งปลาย
เมื่อมีโคนมันก็มีปลาย...เมื่อมีปลายมันก็มีโคน
ไม่มีโคน ปลายก็ไม่มี
มีปลาย ต้องมีโคน
มีแต่ปลาย โคนไม่มีก็ไม่ได้ มันเป็นอย่างนั้น...

มนุษย์เราทั้งหลาย...
เมื่อใกล้ตายแล้วก็โศกเศร้า วุ่นวาย
นั่งร้องไห้ เสียใจสารพัดอย่าง
หลงไปสิโยม...มันหลงนะ
พอคนตายก็ร้องไห้พิไรรำพัน
แต่ไหนแต่ไรมา
ไม่ค่อยได้พิจารณาให้ชัดแจ้ง...

ความเป็นจริงแล้ว
อาตมาเห็นว่า..ถ้ามาร้องไห้ให้กับคนตายน่ะ
ร้องไห้ให้กับคนที่เกิดมาดีกว่า
แต่มันกลับกันเสีย...

ถ้าคนเกิดมาแล้ว...
โยมทั้งหลายก็หัวเราะดีอกดีใจกันชื่นบาน
ความเป็นจริงเกิดนั่นล่ะคือตาย
ตายนั่นล่ะคือเกิด
ต้นก็คือปลาย...ปลายก็คือต้น

เราไม่รู้จัก ถึงเวลาจะตาย...
หรือตายแล้วก็ร้องไห้กัน...
นี่คือโง่...
ถ้าจะร้องไห้อย่างนั้นมาแต่ต้นก็ยังจะดีนะ...
เมื่อเกิดมาก็ร้องไห้กันเสียทีเถอะ
....ดูให้ดีซิ...
ถ้าไม่เกิดมันก็ไม่ตาย...เข้าใจไหม...?

~หลวงปู่ชา (พระโพธิญาณเถร) ~
ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์~