~จิต~

จิต.....เป็นนามธรรม ไม่มีรูปพรรณสัณฐาน
แต่มีอาการแสดงให้รู้ว่าเป็นอย่างไร...
เช่น มีความดีใจ เสียใจ อิ่มเอิบใจ ทุกข์ใจ ไม่สบายใจ...
ต่างๆเหล่านี้เป็นต้น....

ธรรมชาติเดิมของจิตนี้ผุดผ่อง แต่ต้องเศร้าหมองก็เพราะ
มีเครื่องเศร้าหมองมาเกี่ยวข้อง..
เครื่องเศร้าหมองนี้ก็คือ สิ่งที่มากระทบกับอารมณ์
ทางตา หู จมูก ลิ้น ใจ กาย เป็นต้น...

เช่นเห็นสิ่งที่ไม่จำเริญตาจำเริญใจ....
หูได้ฟังเสียงที่ไม่อยากฟัง เช่น เสียงด่า เสียงทะเลาะวิวาท
หรือจมูกได้กลิ่นเหม็น กลิ่นอากาศเป็นพิษ...
ลิ้นได้กระทบกับรสที่ไม่ถูกลิ้น...
ใจกระทบกับความหม่นหมองเศร้าโศก
หรือ กายกระทบกับความเย็นร้อนอ่อนแข็ง...
ก่อให้เกิดอารมณ์..'พอใจ' และ 'ไม่พอใจ' ....
ซึ่งสิ่งต่างๆที่มากระทบนี้เอง ก่อให้เกิดความเศร้าหมองของจิต
อันทำให้ธรรมชาติเดิมที่ผุดผ่องนั้น ไม่สะอาดผ่องใสเช่นเดิม

จิต...เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของตัวเรา เราจะได้สุข
จะไปสู่สวรรรค์ หรือบรรลุนิพพาน ก็เพราะจิตที่ดีงามและบริสุทธิ์
คนที่จิตไม่ดี จิตหยาบกระด้าง จิตไม่บริสุทธิ์นั้น มีนรกเป็นที่ไป
จักต้องหมกจมอยู่ในห้วงทุกข์ คือ...
เกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่รู้จบสิ้น...

เพราะฉะนั้น ผู้ที่หวังไปทางสุข ทางสวรรค์ และทางนิพพานนั้น
จะต้องระวังรักษาจิตให้ผ่องใส โดยมีกุศลกรรมเป็นเครื่อง
ควบคุมอยู่ตลอดเวลา....

พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า....
จิตไม่หวั่นไหว ก็คือ...ไม่หวั่นไหวจากเรื่องของโลกธรรมทั้ง 8
คือ ฝ่ายที่ทำให้จิตเบิกบาน จิตฟุ้งจิตฟู 4 ประการคือ...
ได้ลาภ ได้ยศ ได้สุข ได้สรรเสริญ...
และฝ่ายที่ทำให้จิตเศร้าเสียใจพิไรรำพัน 4 ประการคือ...
คือ การเสื่อมจากลาภ เสื่อมจากยศ การได้รับทุกข์ และการถูก
ติฉินนินทา.....ซึ่งทั้ง 8 ประการนี้
เป็นธรรรมที่มีอยู่คู่กันกับโลก คนที่เกิดมาในโลก จักต้องประสบ
กับโลกธรรม 8 ประการนี้ด้วยกันทุกคน...

สำหรับพระอริยเจ้านั้น ท่านก็ถูกโลกธรรมนี้ครอบงำเช่นกัน
แต่....จิตของท่านไม่หวั่นไหวเดือดร้อน ไม่เศร้าโศกปราศจากธุลี
เพราะสิ้นความยินดีในกามในภพแล้ว จิตสงบเย็นเป็นจิตที่เกษม
ฉันใดก็ฉันนั้น.....ฯ

~ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรรม คุณพระสงฆ์~