การครองตน

ในวันนี้...อาตมภาพจะได้กล่่าวถึงเรื่อง...'การครองตน' เพื่อเป็นเครื่อง
เพิ่มพูนปัญญาบารมีแก่ผู้สนใจในการศึกษาสัมมาปฏิบัติ แต่พอสมควร
แก่่เวลาสืบต่อไป....

'การครองตน'....ณ ที่นี้หมายถึง การสำรวมระวังรักษาตนให้ดำรงอยู่
แต่ในคุณความดี เพื่อให้การดำเนินชีวิตของตนไปในทางที่ดีที่ชอบ
กอปรด้วยสาระประโยชน์ เพื่อให้ถึงความสำเร็จ ความเจริญรุ่งเรือง
และสันติสุขแห่งชีวิตยิ่งๆขึ้นไป

(และถ้าจะกล่าวถึงเป้าหมายชีวิตสูงสุด ก็คือ ถึงมรรคผลนิพพาน ที่สุด
แห่งทุกข์ทั้งปวง และเป็นบรมสุขอย่างถาวร) มิให้ตกไปในทางที่ชั่ว
คือ มิให้เป็นไปในทางที่ไม่ดีไม่ชอบ และที่ไม่ประกอบด้วยสาระประโยชน์
อันจะเป็นเหตุให้ถึงความเสื่อม หรือถึงความล้มเหลวแห่งชีวิต และจะเป็น
เหตุให้เป็นโทษ เป็นความทุกข์เดือดร้อนในภายหลังได้

'การสำรวมตน'...นี้ก็หมายถึง การสำรวมระวังความประพฤติตนทางกาย
ทางวาจา และทางใจคือ เจตนาความคิดอ่านของตน ให้เป็นไปแต่ในทาง
ที่่ดีที่ชอบตามทำนองคลองธรรม และกฎหมายของบ้านเมือง รวมทั้งตาม
กฎระเบียบข้อบังคับต่างๆที่ออกหรือตราขึ้นไว้ ตามทำนองคลองธรรม หรือ
ตามกฎหมาย ให้เหมาะสมกับกาลสมัย สถานการณ์แวดล้อมกับบุคคล และ
สถานที่1 และเป็นความประพฤติปฏิบัติ ที่มีสาระประโยชน์ ไม่เป็นเรื่องเหลว
ไหลไร้สาระ1

กล่าวโดยสรุป...'การครองตน' ก็คือ...การตั้งกาย ตั้งวาจาและตั้งใจของตน
ไว้โดยชอบ ตรงตามพระพุทธดำรัสเรื่อง...'มงคล' ในมงคลสูตร พระคาถาที่
2 ว่า..."ปฎิรูปเทสวโส จ ปุพฺเพ จ กตปุญฺญตา อตฺตสมฺมา ปณิธิ จ เอตมฺมง
คลมุตฺตมํ...."
"การอยู่ในประเทศที่สมควร1
การมีบุญอันได้กระทำไว้ปางก่อน1
การตั้งตนไว้ชอบ1
สามประการนี้ เป็นมงคลอันสูงสุด คือ เป็นข้อปฏิบัติให้ถึงความเจริญสูงสุด
(ในชีวิต)"

~พระราชญาณวิสิฐ....(หลวงป๋า)~
ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์