.........ความฝัน.........ของคนยาก

ความฝัน............ของคนยาก


เมื่อใดที่กุหลาบไร้หนาม. ชีวิตคนเราคงจะไม่มีอุปสรรคแต่ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเพราะของสวยงามคนชอบมากก็ต้องมีหนามไว้ป้องกันและเมื่อกุหลาบไร้หนามจะงามไหม

อุปสรรคคือกำลังใจอันยิ่งใหญ่....การเล่าเรียนคือกำลังใจอันยิ่งใหญ่ข้าพเจ้าชอบเรียนหนังสือมากและโรงเรียนของข้าพเจ้าที่เรียนคือโรงเรียนวัดข้าพเจ้าก็ภูมิใจที่ได้เรียน มีความสุขมากมายกับการเรียน นั่งฟังคุณครูสอนและทำการบ้านที่คุณครูให้ แต่ชีวิตแบบนี้ไม่หวนหลับมาแล้ว ข้าพเจ้ามีชุดนักเรียนเพียงชุดเดียวเท่านั้นกระโปรงไม่ต้องซักมากแต่เสื้อต้องซักทุกวันพี่น้องหลายคนไม่สามารถซื้อหลายชุดได้ บางวันเราต้องผลัดกันไปโรงเรียนเพื่อที่จะมีเงินไปโรงเรียนกันทุกๆๆวันข้าพเจ้ารอช่วงเวลากลางวันรอก๋วยเตี๋ยวป้านวล แสนอร่อยมากมายชามละ 5 บาท อะไรจะสุขกว่านี้คงไม่มีข้าพเจ้าคิดเองและไม่เคยคิดน้อยใจในวาสนาเลย พยายามเรียนให้ได้วิชามากที่สุด คุณพ่อ คุณแม่ให้ชีวิตมาข้าพเจ้าเลือกเกิดไม่ได้แต่ข้าพเจ้าเลือกที่จะเป็นได้ดังที่ใครๆๆว่ากัน และพยายามเรียนเรียนเพื่อให้สูงๆเพื่อที่จะได้สิ่งที่ดเข้ามาในชีวิตบ้าง และแล้ววันนั้นก็มาถึงวันที่ข้าพเจ้ารอคอยมานานแสนนานคือการที่ได้ใส่ชุดครุยมันงามสง่าภูมิใจมากปลื้มใจสุขใจอย่างบอกไม่ถูก

สำหรับคนคนหนึ่ง แต่คนที่เขามีเงินเรียนเขาคงรู้ สึก คนละแบบกับข้าพเจ้านี่คือที่สุดแห่งชีวิต การศึกษาช่วยให้โลกกว้างมีความคิดดีๆ มีเพื่อนๆ มีคุณครูมีความประทับใจมากมาย......ย้อนอดีตนิดข้าพเจ้าเรียนม.ศ.3สมัยนั้นก็เรียกว่าคนจนๆยากไร้อย่างเราก็เรียกว่าดีมากมายเมื่อก่อนไม่เห็นมีเรียนฟรีน่ะพยายามทำงานหยาดเหงื่อคือกำลังใจเรียนจนจบป.ว.สแล้วมาต่อมหาวิทยาลัยอันเป็นสถานที่ที่ดีใจมากที่สุดคือความฝันอันยิ่งใหญ่ไม่นึกว่าจะมีวันนี้เลยจนวันที่รอคอยมาถึง ตื่นเต้น มาก ข้าพเจ้านอนไม่หลับเลยกลัวไปไม่ทันเวลา รอบเช้าที่ข้าพเจ้าจะไป ข้าพเจ้ายังจำได้เสมอวันนั้นไม่นำสิ่งใดไปเลยน่ะไปเพียงคนเดียวโดดเดี่ยว คล้องชุดครุยที่แขนที่ภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตขึ้น รถเมล์แต่เช้ามืดเข้าตรวจร่างกายค่ะเหมือนเด็กๆเลยชุดนักศึกษาที่ใส่ครั้งสุดท้ายก็ตอนรับปริญญานี่เองข้าพเจ้าไม่มีญาติ คุณพ่อ คุณแม่ มาถ่ายรูปเลยเพราะลำบากมากมองไปทางไหนก็เคว้งคว้างเดียวดายมีแต่ เพื่อนๆ เท่านั้นแต่ข้าพเจ้าไม่เคยคิดน้อยใจเลยสักนิดเดียวเลยเพราะมาถึงวันนี้ได้ก็เพราะคุณพ่อ คุณแม่ ได้ให้ชีวิตเลือดเนื้อมาคงอยู่ที่เราเลือกที่จะเป็น

ท้ายที่สุดนี้ข้าพเจ้าก็ขอธรรมะมาไว้ในจิตใจไม่ให้ใจขุ่นมัวใดๆข้าพเจ้าดีใจมากและไม่เคยคิดน้อยใจในวาสนานี้เลยเราอยู่ของเราตรงที่ ที่ของเราและมีจิตใจ สติ มีศรัทธามีปัญญาที่จะดำเนินชีวิตต่อไปเพราะ.....ที่ผ่านมาคือบทเรียนอันยิ่งใหญ่จริงๆข้าพเจ้าเจอธรรม ที่สอนไปในทางที่ดีเสมอให้เรารัก และกตัญญูและพอเพียงในสิ่งที่มีทุกอย่างเป็น ธรรมคือสิ่งที่สอนใจข้าพเจ้าเสมอมา........และคือยารักษาจริงอย่างที่พระท่านเทศน์

มนตรา................

จิตใจ....สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด

เมือจิตเข้มแข็ง ร่างกายก็แข็งแรง

เมื่อจิตอ่อนแอ ร่างกายก็ทรุดโทรม................ด้วยรัก...บันทึกไว้จากใจแม่..........


ที่มา : เลือดเนื้อชีวิตและจิตใจ