พระธรรมในคำกลอน (ท่านพุทธทาส)

>>หวง-ห่วง-ห้วง...

หวงอะไร ก็เพราะใจ ไปยึดมั่น
ย่อมหวงกั้น ไปทุกท่า น่าเวียนหัว
มีความรัก ความหึง ตรึงใจตัว
ต้องหวาดกลัว อยู่เพราะมัน ทุกวันคืนฯ
ห้วงเช่นนี้ มีมา จากความหวง
ใครมีห่วง ก็ตรอมตรม ข่มใจฝืน
ซังกะตาย มีชีวัง ตายทั้งยืน;
เมื่อหยุดห่วง ทรวงระรื่น จิตชื่นบานฯ
ห้วงเพราะห่วง อันใหญ่หลวง : ห้วงวัฎฎะ
มีจังหวะ สามระยะ เป็นสังสาร-
แห่งกิเลส - กรรม - วิบาก อนันต์นาน
หวง - ห่วง - ห้วง นั่นทรมาน นานนิรันดร์ฯ

>>วาง - ว่าง - ว้าง...

วางจิตไว้ มิให้ หลงยึดมั่น-
ทุกสิ่งอัน ไว้เพื่อ เหยื่อตัณหา
มีสติ ปล่อยมัน ทันเวลา
เห็นธรรมดา : ไม่ยึดมั่น สิ่งอันใดฯ
ว่างจากความ ยึดมั่น เช่นนั้นแล้ว
จิตผ่องแผ้ว ประภัสสร สุดแจ่มใส
ว่างกิเลส เผาลน : พ้นจากไฟ
ทุกร์ไรไร ว่างหมด สุดงดงามฯ
ว้างเวิ้งว้าง กว่าทะเล กว่าเวหา
ไม่มีสิ่ง บีฑา ที่ว่าขาม
อยู่เหนือทุกข์ เหนือสุข ทุกโมงยาม
วาง - ว่าง - ว้าง นี่คือความ "งาม" นิรันดร์ฯ

>>ชีวิต ???...

ชีวิตคือ อะไรกัน? ฉันคิดว่า :-
เป็นความ 'บ้า' ของธรรมชาติ ประหลาดขัน
ธาตุปรุงแต่ง แห่งกาย-ใจ ไขว่เป็นควัน
เป็นทาสความ -อร่อยชั้น สัญชาตญาณฯ
ชีวิตมี ทำไมกัน? ฉันเห็นว่า :-
เพื่อความ 'บ้า' ถึงที่สุด สิ้นสังขาร
สงบกาย ใจเย็น เป็นนิพพาน
อวสาน แห่งความทุกข์ ทุกสิ่งอันฯ
ชีวิตทำ อย่างไรกัน? ฉันถือว่า :-
ต้องหยุด'บ้า' ในอร่อย คอยผ่อนผัน
ตามองค์มรรค แปดประการ ประสานกัน
ทุกคืนวัน ให้ถูกต้อง คลองสัมมาฯ

~ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ~