อดทนต่อถ้อยคำล่วงเกินได้ ประเสริฐยิ่ง.

*วจนกฺขโม = อดทนต่อถ้อยคำล่วงเกิน*


เมื่อใดที่เราเป็นผู้อดทนต่อถ้อยคำหยาบ คำเสียดสี...

เราจะลดและบรรเทากรรมเวรที่ต้องตอบโต้กับผู้กล่าววาจาร้ายใส่เราได้

เป็นการฝึก ขันติ (อดกลั้น) ทมะ (ข่มใจ) รวมไปถึงอภัยทาน (ทานที่ทำได้ยากเมื่อทำได้จะตัดเวรตัดกรรม) แก่ผู้ที่มาทำร้ายทางวาจา

บางท่าน ใครพูดทับถม หรือเสียดสีเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ร้อนใจ นอนไม่หลับ กินไม่ลง สายตาระทม ผิวพรรณหม่นหมองเพราะแรงฟุ้ง เป็นกิเลสอย่างหนึ่งทำให้คิดหมุนวน

นี่เป็นผลของการเก็บเอาคำพูดของคนอื่นมาทิ่มแทง
ใครล่ะที่ยินดีเก็บคำพูดของคนอื่นไว้ ถ้าไม่ใช่ใจท่านเอง

บางท่าน โดนด่า โดนพูดเสียด ตั้งแต่เดือนก่อน แต่เก็บเอาคำพูดมาแทงตัวเองทุก ๆ วัน รู้หรือไม่ ว่าคนที่ด่าท่าน เขาลืมไปนานแล้ว ท่านต่างหากที่ยังไม่ลืม และใช้ใจตัวเองหมักหมมถ้อยคำไร้สาระเก็บไว้ไม่ยอมสลัดทิ้ง

ท่านห้ามพระอาทิตย์ไม่ให้ส่องแสงได้ ท่านคงสามารถห้ามคนนินทาได้

ธรรมดา.. ที่ต้องเกิดมาเจอถ้อยคำกล่าวโทษ เพ่งโทษ

ธรรมดา.. ที่ต้องเกิดมาเจอถ้อยคำเสียดสี เหน็บแนม

ธรรมดา.. ที่ต้องเกิดมาเจอถ้อยคำด่าทอ ผรุสวาท

*แต่อะไรก็ตามที่เป็นสิ่งสมมุติ ล้วน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ในที่สุด

ถ้อยคำล่วงเกินต่าง ๆ มันได้ "ดับ" ไปนานแล้วตั้งแต่ที่คน ๆ นั้นเขาพูดเสร็จ
แต่ท่านเอง กลับทำให้ถ้อยคำเหล่านั้น "เกิดใหม่" ทุก ๆ วัน ด้วยการเก็บเอามาคิดแค้นใจ น้อยใจ เสียใจ ไม่หยุดหย่อน*


*ข้อความจากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า*