โภคทรัพย์อันใหญ่หลวง

มีชายหนุ่มคนหนึ่ง   มักจะบ่นว่าตัวเองแสนจะจน   และเที่ยวระบายความทุกข์กับคนอื่นอยู่เสมอ

"เออ จะวิเศษเพียงไหนหนอถ้าฉันมีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งถึงเวลานั้น   ฉันก็จะมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย"
เขามักจะพูดเช่นนี้พร้อมกับทอดถอนใจ

วันหนึ่ง   มีช่างหินผู้ชราเดินผ่านหน้าบ้านของชายหนุ่มก็ได้ยินคำพูดดังกล่าวของชายหนุ่มช่างหินจึงถามเขาว่า
"เจ้าทำไมจะต้องระบายทุกข์เช่นนี้?   เจ้ามีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่อยู่แล้วนี่"

"ฉันมีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่?"   ชายหนุ่มพูดด้วยความประหลาดใจยิ่ง   "ทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่นี้อยู่ที่ไหนกันล่ะ?"

"ทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่นี้คือดวงตาของเจ้า   เจ้ายินดีจะขายดวงตาคู่นี้ของเจ้าไหม?   เจ้าต้องการขายเท่าไร?"   ชายชราถาม

"พูดอะไรนะ?"   ชายหนุ่มพูดด้วยความประหลาดใจยิ่ง   "ไม่ว่าท่านจะใช้ของมีค่าอะไรก็ไม่อาจแลกดวงตาของฉันได้หรอก?"

"ดี"   ช่างหินผู้ชราพูด  "ถ้างั้นตัดมือทั้งสองข้างของเจ้ามา   สองมือของเจ้าก็สามารถแลกทองได้ไม่น้อยทีเดียว"

                     

"ไม่   ฉันไม่อาจเอามือของฉันไปแลกกับทอง"   ชายหนุ่มกล่าว

"บัดนี้ เจ้าควรจะเข้าใจแล้วละซี เจ้าก็จะร่ำรวยมากมิใช่หรือ?"   ช่างหินผู้ชรากล่าว  "แล้วทำไม
เจ้ายังจะไปเที่ยวระบายทุกข์กับคนอื่นอีกละ?   เจ้าจงเชื่อฉันเถอะ   โภคทรัพย์อันใหญ่หลวงยิ่งก็คือ
พลานามัยอันสมบูรณ์และพลังวังชาของเรา   ซึ่งไม่ว่าจะใช้เงินทองมากน้อยเพียงไรก็ไม่อาจซื้อได้"

เมื่อชายชราพูดจบก็เดินจากไป

โภคทรัพย์อันใหญ่หลวงยิ่งก็คือ พลานามัยอันสมบูรณ์และพลังวังชาของเรา