จิตที่รู้ ย่อมไม่หลง

     ดวงใจอันเดียวนี้แหละ มันเป็นได้ทั้ง "รู้" และเป็นได้ทั้ง "หลง"

เมื่อปล่อยให้มันหลงไหลไปตาม รูป เสียง กลิ่น รส โผฎฐัพพะ

ธรรมารมณ์แล้ว ใจอันนี้ จิตอันนี้ มันก็หลงมากระทั่งวัน กระทั่งคืน

ตลอดตั้งแต่เกิดจนแก่ ตั้งแต่แก่จนตาย หลงไหลมาอย่างนี้นับภพ

นับชาติมาไม่ถ้วนแล้ว เมื่อมาภาวนาทำความเพียร เพียรแผดเผากิเลส

ในหัวใจ อันนี้ให้เบาบางหมดสิ้นไป ก็คือว่าเพียรเพ่งอยู่จำเพาะ ดวงจิต

อันนี้เตือนบอกดวงจิตดวงที่มีความรู้สึกอยู่ภายในนี้ว่า นอกจากจิตที่รู้อยู่

ตั้งอยู่ในขณะปัจจุบันนี้ ออกไป จะเป็นอดีต อนาคต ร้ายดีอย่างไร

ไม่ต้องไปสนใจ เพราะไม่เที่ยงทั้งหมด ไม่มีอะไรเป็นของเที่ยงมั่นถาวร

อยู่ได้เลยในโลกนี้ เป็นทุกข์เปล่าๆ นอกจากที่รู้อยู่นี้เป็นทุกข์


            คัดจากหนังสือ"สะพานบุญฯ"