ความรักและความมีเมตตาในทางพุทธศาสนา

ในทรรศนะของพระพุทธศาสนา ถ้าพูดอย่างตรงไปตรงมา

ความรักยังเป็นเรื่องของอารมณ์ เป็นเรื่องในระดับโลกียวิสัย และ

ความเมตตาก็เช่นกัน แต่ความรักมีขอบเขตที่แคบกว่าความเมตตา

เพราะความรักนั้นมักเกิดขึ้นจำเพาะเจาะจงกับคนที่เรามีความเสน่หา

เท่านั้น ส่วนความมีเมตตานั้นสามารถขยายขอบเขตไปจากคนที่เรารัก

ไปจนถึงคนที่เราเกี่ยวข้อง ไปจนถึงคนที่เราร่วมชาติ ร่วมศาสนา

ร่วมโลก ร่วมจักรวาลก็ว่าได้ ฉะนั้นความรัก และความเมตตาจึงต่างกัน

ในแง่คุณภาพ และต่างกันในแง่ของขอบเขตอย่างที่กล่าวมานี้

ที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งคือ ความเมตตานั้นสามารถพัฒนาได้อย่างไม่มี

ขีดจำกัด แต่ความรักนั้นหากเรารักใครสักคนหนึ่ง เรามักจะหยุดอยู่แค่

คนๆ นั้น จนกระทั่งว่า บางครั้งเราคิดว่าถ้าขาดคนที่เรารักเราพร้อมที่จะ

จบชีวิตลงไป ความรักในชิงชู้สาวไป ๆ มาๆ กลับมาพร้อมกับความคับ

แคบ รักปุ๊บ หวงปั๊บ ใครมายุ่งพร้อมที่จะฆ่าพ้อมที่จะจะปกป้อง

ส่วนเมตตานั้นพอได้เมตตาแล้วและฝึกเมตตาให้มากขึ้น ๆๆๆ ยิ่งฝึก

เมตตา ยิ่งขยายขอบเขตกว้างขวางออกไป จนขนาดว่าเมตตากระทั่ง

ตนเอง ฉะนั้นในพระพุทธศาสนาจึงมีลักษณะจิตของพระอรหันอย่างหนึ่ง

ว่า พระอรหันต์นั้นเป็นผู้ที่มี วิมริยาทิกตจิต แปลว่า "มีจิตใจไร้พรมแดน"

เพราะท่านได้พัฒนาได้พัฒนาเมตตาให้สมบูรณ์ถึงที่สุดแล้ว จึงเป็นผู้มี

จิตใจไร้พรมแดน เมตตาจึงกว้างขวางกว่าความรักอย่างไม่มีทางจะเทียบ

กันได้

      คัดจาก หนังสือ ความรัก ความโกรธ ความเมตตา โดย ว.วัชรเมธี