รองเท้าของฉัน ขนมปังของฉัน

คัดเลือกจากธรรมบรรยายแบบอมยิ้มที่ หลวงพี่ฟับหาย หรือ พระมหาสมุทรธรรม (Dhamma Ocean) แลกเปลี่ยนกับเด็กๆ ก่อนอนุญาติให้ออกไปเล่น ในเช้าวันที่ 21 ตุลาคม 2550 งานภาวนา "ศิลปะแห่งการอยู่ร่วมกัน" ณ. ศูนย์พัฒนาทรัพยากรมนุษย์ล้านนา จังหวัดเชียงใหม่ เรื่องนี้ถูกใจผู้ใหญ่มากมายจนถูกขอให้นำมาเล่าสู่กันฟังอีกครั้ง


ธรรมสวัสดียามเช้า เมื่อคืนมีเรื่องที่น่าสนใจเกิดขึ้นกับนักบวช ที่มาประชุมกันที่หอประชุมแห่งนี้ เพื่อจัดเตรียมกิจกรรมภาวนา หลังประชุมเสร็จพอตอนกลับที่พัก หลวงพี่พบว่ารองเท้ารองเท้าของหลวงพี่ไม่อยู่ที่นั่น หลวงพี่รักรองเท้าคู่นี้ เพราะรองเท้าทำให้หลวงพี่มีความสุขมาก และหลวงพี่ก็มีรองเท้าอยู่แค่คู่เดียวเท่านั้น หลวงพี่เดินอยู่สองสามรอบเพื่อหารองเท้าให้พบ ในขณะที่มองหารองเท้า ก็มองเท้าคนอื่นไปด้วย เพื่อดูว่าใครอาจสวมรองเท้าหลวงพี่ติดไป รองเท้าคู่นี้นำความสุขมาให้กับหลวงพี่มาก ในฤดูร้อนก็ให้ความเย็นสบาย พอถึงฤดูหนาวก็ให้ความอบอุ่น จะวิ่งก็ได้ จะเดินก็ดี หรือแม้แต่ปีนเขาก็ใช้งานได้ดี รองเท้าคู่นี้เป็นดั่งเพื่อนสนิทของหลวงพี่ หลวงพี่จึงรู้สึกว่า "ว้า! เศร้าจังที่รองเท้าหายไป" รองเท้าคู่นี้เป็นสีน้ำตาลเข้ากันได้ดีกับสีจีวรของนักบวช ถ้าจะซื้อที่อเมริกาก็คงราว 25 เหรียญ แต่ตอนที่คนนำมาถวายหลวงพี่ ก็คิดแค่ 3 เหรียญเท่านั้น (หลวงพี่ยิ้มขำตัวเอง) หลวงพี่รู้สึกเศร้าเพราะว่ารองเท้าคู่นี้นำความสุขมาให้หลวงพี่เป็นอย่างมาก น่าเศร้าที่ต้องมาจากกัน

แล้วก็มีหลวงพี่พระเถรวาทเดินผ่านมา ทุกท่านต่างก็เดินเท้าเปล่า แต่ทุกท่านกลับดูมีความสุขมาก หลวงพี่บอกกับตัวเอง "ทำไมเราช่างเขลานัก หลวงพี่ที่นี่ไม่เห็นต้องใช้รองเท้าเลย ท่านก็มีความสุขได้" หลวงพี่จึงเริ่มเดินเท้าเปล่า โดยที่ไม่สนใจรองเท้าอีกแล้ว การเดินเท้าเปล่านั้นเป็นเรื่องมหัศจรรย์มาก

ระหว่างเดินกลับที่พัก พระภิกษุณีที่พบระหว่างทางก็ทักทายแล้วถามว่า "ทำไมหลวงพี่เดินโดยไม่สวมรองเท้าหล่ะ แล้วหลวงพี่จะทำอย่างไร" หลวงพี่ตอบไปว่า "ผมไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็โอเค" พระภิกษุณีท่านตอบว่า "อย่าเลย อย่าเดินเท้าเปล่าเลย เดี๋ยวจะไปหารองเท้ามาให้ เอาง่ายๆ ซักคู่หนึ่งจากห้องน้ำมาให้ใช้ไปชั่วคราวก่อน" หลวงพี่ก็ใช้รองเท้าที่มีไว้ให้เปลี่ยนใส่ก่อนเข้าห้องน้ำ ซึ่งก็ใช้งานได้ดี อย่างไรก็ดี ตอนที่กลับมาที่หอประชุมอีกครั้ง หลวงพี่ก็ยังอดใจไม่ได้ที่จะเดินหาอีกสักรอบหนึ่ง เผื่อจะเจอ ถ้าดูอย่างผิวเผินดูเหมือนหลวงพี่จะทำใจได้แล้ว แต่ถ้ามองอย่างลึกซึ้งเข้าไปในใจ หลวงพี่ยังมีความทุกข์กับเรื่องรองเท้า หลวงพี่ยังเพียรหาต่อไป แต่หาอย่างไรก็หาไม่เจอ

เช้านี้หลวงพี่ใช้วิถีการปฏิบัติที่ปฏิบัติกันที่หมู่บ้านพลัมก็คือ ยืมรองเท้าหลวงพี่หลวงน้อง ใส่ชั่วคราวไปก่อน (หลวงพี่ยิ้ม) หลวงพี่รูปอื่นท่านก็แนะนำบอกให้หลวงพี่แสดงปาถกฐาธรรม เล่าเรื่องการยืมรองเท้าของหลวงพี่หลวงน้อง ให้ผู้เข้าปฏิบัติธรรมฟัง ว่านี่คือวิถีการปฏิบัติของเราในการแบ่งปัน และเป็นดั่งกันและกัน (หลวงพี่ยิ้มขำ) เมื่อมีใครยืมรองเท้าของคนๆ หนึ่งไป คนๆ นั้นก็จะไปยืมรองเท้าของอีกคนหนึ่ง แล้วก็จะยืมต่อกันไปเป็นทอดๆ (หลวงพี่ยิ้ม)

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้านี้ หลวงพี่ได้มองอย่างลึกซึ้ง จนเห็นว่าหลวงพี่ได้พึ่งพา และผูกพันกับรองเท้ามากแค่ไหน หลวงพี่ยินดีและยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น แท้จริงแล้วการเป็นนักบวช เราก็แทบไม่มีอะไรอยู่แล้ว เรามีจีวรอยู่ 3 ชุด มีบาตรสำหรับฉันอาหาร และที่กรองน้ำให้สะอาดสำหรับดื่มก็เท่านั้นเอง ของที่นอกเหนือจากนั้นล้วนเป็นของที่มีไว้ใช้ ถึงคราวจะไปก็ปล่อยให้ไป การมีรองเท้าเป็นเรื่องวิเศษ แต่ถึงไม่มีรองเท้าหลวงพี่ก็ยังเดินได้ หลวงพี่ยังเดินบิณฑบาตรได้ หรือแม้ไม่มีอาหาร หลวงพี่ก็ยังเดินบิณฑบาตรเพื่อรับอาหารได้

ตอนที่หลวงพี่มาถึงเมืองไทยใหม่ๆ ใครเห็นบาตรของหลวงพี่ก็จะกล่าวว่า "บาตรของท่านเล็กจังเลย เวลาออกไปเดินบิณฑบาตร ไม่น่าจะพอฉัน" ตอนที่ไปแสดงธรรมที่เวียดนาม หลวงพี่ก็บิณฑบาตร ด้วยบาตรใบขนาดย่อมๆ นี่แหละ เวลาที่บาตรเต็มแล้ว หากยังมีผู้คนที่ต้องการใส่บาตร หลวงพี่จะมอบของในบาตรที่เกินมาให้กับคนต่อไปที่หลวงพี่พบ นี่เป็นการฝึกปฏิบัติกับการให้อย่างหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเวลาที่มีคนซัก 12 คนเข้ามาใส่บาตรพร้อมๆ กัน ครู่เดียวของที่ใส่บาตรก็กองสูงถึงนี่แล้ว (หลวงพี่ยกมือขึ้นระดับคาง) ขนาดบาตรนั้นใหญ่เพียงพอสำหรับอาหารแค่เพียงพอให้ดำรงชีพอยู่ได้ ในชีวิตเรานั้น มีของที่เราชอบและก็ไม่ชอบ มีบางอย่างที่น่าสนใจเกิดขึ้นในขณะที่หลวงพี่รับบาตร มีคนมาถวายขนมปังแบบฝรั่งเศสชิ้นโตๆ พร้อมกับชีส หลวงพี่รู้สึกยินดีมากเพราะไม่ได้เห็นขนมปังฝรั่งเศสชิ้นโตๆ มานานแล้ว พอบาตรเต็มแล้ว แต่คนต่อไปกำลังจะถวายข้าว หลวงพี่ก็คิดในใจ "อืม...นี่ขนมปังฝรั่งเศสเชียวนะ" แต่หลวงพี่ก็ต้องมอบสิ่งที่หลวงพี่รักให้กับผู้อื่นไป เราคิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายหรือเรื่องยากที่จะทำเช่นนั้น (หลวงพี่ยิ้มขำตัวเอง ทำท่าปิดตา แล้วยื่นมือออกมา) หลวงพี่ต้องปิดตาก่อนยื่นให้ หลวงพี่ต้องทำเช่นนี้อยู่หลายรอบ

ท้ายสุดแล้วหลวงพี่ก็มีข้าวมีผักเป็นอาหารแบบเวียดนาม ซึ่งจริงๆ แล้วก็รสชาติดี แต่ก็ยังคิดถึงขนมปังที่ได้รับมาและมอบกลับไป ในใจก็นึกถึงภาพหลวงพี่ท่านอื่นที่กำลังมีความสุขกับขนมปัง เมื่อมองอย่างลึกซึ้งเข้าไปในใจ หลวงพี่ตระหนักรู้ถึงเมล็ดพันธุ์ที่เรียกว่าความโลภกำลังแสดงตัวให้หลวงพี่เห็น หลังฉันอาหารเช้า หลวงพี่สวดบทพิจารณาหลังรับประทานอาหาร ก่อนเดินเป็นแถวออกจากหอฉัน ผู้คนมากมายยังคงรออยู่ข้างนอก ทันใดนั้นเองก็ได้มีชายสูงอายุท่านหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาหลวงพี่ ชายผู้นั้นยื่นถุงพลาสติกสีชมพูให้หลวงพี่พร้อมกับกล่าวว่า "นี่เป็นของสำหรับท่าน" ลองเดาดูสิว่ามีอะไรอยู่ในถุงใบนั้น ขนมปังฝรั่งเศสทั้งชิ้น หั่นไว้พร้อมรับประทาน แล้วก็ภาชนะใบย่อมที่บรรจุไว้ด้วยชีสฝรั่งเศส เพราะฉะนั้นเราต้องระวังเวลาที่เราปรารถนาอะไรสักอย่าง เพราะสิ่งที่เราปรารถนามักจะเกิดขึ้นจริง (หลวงพี่ยิ้มแจ่มใส) เราต้องมองอย่างลึกซึ้งเข้าไปในหัวใจเราเอง ว่าเรากำลังปรารถนาอะไรอยู่ เพราะเราปรารถนาสิ่งใดสิ่งนั้นมักจะเกิดขึ้น

เพื่อนๆ ผู้เข้าปฏิบัติชอบเรื่องที่หลวงพี่เล่าไหม เด็กๆ ล่ะสนุกไหม อีกสักครู่เด็กๆ จะไปอยู่ในโปรแกรมสำหรับเด็กๆ แล้ว อย่าลืมปฏิบัติกันนะ มองเข้าไปในหัวใจของพวกเรา ดูว่าเรากำลังปรารถนาอะไร เพราะว่าเราอาจจะได้สิ่งนั้น ขอให้เราฟังเสียงระฆังกัน เด็กๆ ที่รัก ขอให้ตั้งใจฟังเสียงระฆังก่อนลุกขึ้นพร้อมๆ กัน เพื่อทำความเคารพให้กับผู้ใหญ่

ก่อนเด็กๆ จะออกไปเล่นข้างนอก หลวงพี่ขอเล่าต่ออีกสักนิด เมื่อเช้าตอนที่หลวงพี่มาที่ห้องประชุมแห่งนี้ หลวงพี่ได้พบรองเท้าอยู่หน้าห้อง (หลวงพี่ยิ้ม) หลวงพี่หวังว่าท่านที่ยืมรองเท้าไปชั่วคราว จะมีความสุขกับรองเท้า คราวหน้าถ้าต้องการยืมใช้อีกหลวงพี่ยินดีเสมอ (หลวงพี่ยิ้มแจ่มใส)

     ขอให้เด็กๆ ทุกคนมีความสุข ...๐



ธรรมบรรยายโดยหลวงพี่ฟับหาย หมู่บ้านพลัม
แปลและเรียบเรียงโดย เจิง ตรี เดี่ยน
ถอดความโดย ประภัสสร ไตรจักรภพ


*****
ภิกษุ Pháp Hài (ฟับหาย) หรือ หลวงพี่มหาสมุทรธรรม (Dhamma Ocean) เป็นชาวออสเตรเลีย เกิดในปี พ.ศ.2518 ท่านบวชกับหลวงปู่ ติช นัท ฮันห์ ที่หมู่บ้านพลัม ประเทศฝรั่งเศส เมื่อปี พ.ศ.2540 และได้รับตะเกียงธรรมาจารย์ ปี พ.ศ.2546 ก่อนบวช ท่านได้ศึกษาพุทธศาสนาทั้งแนวเถรวาทและมหายาน ท่านมีความสามารถและความรู้รอบตัว ปัจจุบันท่านจำวัดอยู่ที่สถานปฏิบัติธรรม Deer park ประเทศสหรัฐอเมริกา
ที่มา http://www.thaiplumvillage.org/