การทำความเพียร อดนอน ผ่อนอาหาร อย่าได้ลดละ
ทำความเพียรต่อเนื่องเหมือนลูกโซ่ไม่ขาดสาย
จิตก็สงบรวมลงไปทุกวัน ล่วงไปถึงวันที่ ๑๓,๑๔,๑๕
เมื่อไปถึงวันที่ ๑๕ แหมว่าอย่างไร มันก็เลยเมื่อยล้า
ขอพักผ่อนหายร้อนสักคราวได้ไหม ลองกินให้อิ่ม นอนให้อิ่ม
ก็เลยกินนอนนั่นแหละ พอตื่นขึ้นมาหายเลย ความสงบนั้น หายไปไหน ไม่มี
นั่นแหละ โอ้...ผิดแล้ว เพราะเราไปนอนหนอ เราหลงรักแต่คนอื่น เลี้ยงแต่คนอื่น
ความเพียรขาดสายไม่ต่อเนื่อง ธรรมเกิดขึ้นแล้วก็ไม่รักษาไว้
ทีนี้ ก็ตั้งสัตย์อีก จะเป็นจะตายก็ตาม อธิษฐานอีก เอาเดือนหนึ่ง วันคืนไม่นอน
ข้าว ๒ วันฉัน ๓ วันฉัน ถ้าไม่ทำอย่างนั้นไม่ไหว เห็นโทษของการเลี้ยงคนอื่น นั่นแหละ
พอถึงวันที่ ๓ ปีติธรรม เกิดขึ้น เดินก็ดีกายเบา ยืนก็กายเบา
แหมเหมือนมันจะเหาะขึ้นฟ้า ปีตินั้นเกิดขึ้นเอิบอิ่มร่าเริงบันเทิงใจ แสนที่สบาย
ทีนี้พูดขึ้นมาเฉียด ๆ จิตยังไม่สงบดอก แต่พูดขึ้นมาอีกว่า
นี่แหละรสชาติของธรรมะคำสอนของพระพุทธเจ้า
เป็นกำลังของจิตใจสำหรับผู้เห็นภัยในวัฏฏสงสาร จะก้าวล่วงวัฏฏทุกข์เสียได้
ก็จงเป็นผู้ไม่หวั่นไหวในชีวิตสังขาร อาหารกินอยู่หลับนอนนั้น เป็นอาหารกาย
ถึงวันที่ ๓ จิตรวมลงถึงขั้น ขณิกะ นี่แหละ รวมวับลงไปถึงขั้น ขณิกะ
เย็นกาย เย็นจิต กายลหุตา กายเบา จิตลหุตา จิตเบา แช่มชื่น เบิกบาน
เลื่อมใส น่าพึงพอใจ นั่นแหละ กำหนดถาม
"ธรรมที่เคยเกิดมานั้น ทำไมมันดับ ?"
พูดขึ้นมาอีกว่า "เลี้ยงแต่คนอื่น รักแต่คนอื่น ให้อาหารแต่คนอื่น
อาหารของตัวเอง ได้มาแล้วก็ไม่รักษาไว้ นั่นแหละ"
ธรรมที่เกิดขึ้นแล้วนั้น ได้แก่ สมาธิธรรม เกิดขึ้น
มันเป็นอาหารเป็นบุญ เป็นกุศล เป็นมรรค เป็นผล ที่จะข้ามล่วงพ้นทุกข์เสียได้
ก็เพราะจิตสงบ จงรักษาไว้
อย่าเพิ่งให้แต่คนอื่นมากไป ให้มากไปก็เสียหวัง
เพราะคนอื่นนี้นั้น ท่องเที่ยวเกิดดับภพน้อยภพใหญ่ เป็นอื่นอย่างนั้น
มีตั้งแต่เอาเปรียบเอารัด เอาแพ้เอาชนะ อยู่ภพน้อยภพใหญ่ ไม่มีวันจบสิ้นได้
นี่ข้อสำคัญ พูดมาอย่างนั้น
คนอื่น ได้แก่ ร่างกาย นี่แหละ สังขารขันธ์ คนอื่น
อื่นภายนอก ได้แก่ ญาติมิตรสายโลหิตเพื่อน ๆ
บิดา มารดา ถนอมกล่อมเกลี้ยงดูปูเสื่อแล้วก็อื่นอย่างนั้น
อื่นภายใน ได้แก่ ธาตุ ๔ ดิน น้ำ ลม ไฟ ตัวของเรานี่แหละ
มันอื่นเพราะมันแก่ อื่นเพราะมันเจ็บ อื่นเพราะมันตาย ซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไม่มีวันจบสิ้นได้ จงให้รู้หน้ารู้ตาของคนอื่นเสีย
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
