ต้องชนะใจตัวเองให้ได้

ต้องชนะใจตัวเองให้ได้ 

พระอาจารย์ กล่าวสอนโยมว่า "จำไว้ว่า ยกมือวันทา..หมายังไม่กัดเลย หมาจะทำหน้างงๆ ว่าเราทำอะไร อย่าง หลวงพี่กิตติชัย เคยแกล้งกระทิง กระทิงโทนทั้งดุและหวงที่ วิ่งมาจะขวิด หลวงพี่ท่านทำท่าจ๋อยมันก็หยุด พอมันทำท่าจะถอย หลวงพี่ก็ทำท่าเชิดใส่ มันก็วิ่งใส่อีก ท่านบอกว่าลองอยู่ ๓-๔ เที่ยวแล้วถึงได้รู้ว่า กระทิงเกลียดคนหยิ่งมากเลย 

ส่วน หมี นี่อันตรายมาก ต่อให้เราทำให้ตกใจ ก็วิ่งหนีไปพักเดียว จากนั้นจะสงสัยว่าเมื่อครู่นั้นคืออะไร แล้วก็จะย้อนมา หมีวิ่งเร็วกว่าเรา ขึ้นต้นไม้เก่งกว่าเรา ว่ายน้ำก็เร็วกว่าเรา เพราะฉะนั้น..มีทางเดียว เวลาเจอหมีนี่ให้วิ่งใส่เลยแล้วตะโกนดังๆ พอตกใจมันจะหนีก่อน เราก็รีบเผ่นไปคนละทิศ 

ถ้าไปทำแกล้งตายนี่โดนกินเลย..! หมีเป็นสัตว์ตระกูลเสือ กินเนื้อเป็นอาหาร น้ำผึ้งเป็นเพียงของว่างเท่านั้น อาหารหลักคือเนื้อและผลไม้ คนที่เข้าใจว่าหมีกินน้ำผึ้ง ตายฟรีมาเยอะแล้ว"

"มีพระอยู่รูปหนึ่ง ท่านไปพักที่ วัดท่าขนุน ก่อนที่จะเข้า ทุ่งใหญ่นเรศวร ท่านมีบาดแผลเหวอะหวะที่ศีรษะ ถามท่านว่าคุณไปโดนอะไรมา ท่านบอกว่าโดนหมีกัด คือหมีนอนหลับอยู่หลังขอนไม้ใหญ่ที่ล้มทับขวางทาง ท่านปีนข้ามแล้วไปหล่นลงบนตัวหมีพอดี หมีตกใจตื่นคว้าตัวได้ก็อ้าปากงับหัวเลย ท่านบอกว่าเสียงดังโป๊ะ แล้วท่านก็หมดสติไป

อาจจะเป็นเพราะหมดสติ มือเท้าอ่อนไม่ได้สู้อะไร หมีจึงคิดว่าตายแล้ว จึงทิ้งท่านไว้ตรงนั้น ท่านบอกว่าสลบไปประมาณ ๒ วันก็ฟื้นขึ้นมา เลือดนองเต็มพื้น มดกินเป็นพันตัวเลย ท่านก็เอาผ้าอาบพันศีรษะไว้ เดินโซเซออกมา จนกระทั่งถึงข้างนอก โยมมาพบเข้าก็เอามอเตอร์ไซค์ไปส่ง แล้วต่อรถสองแถวไปโรงพยาบาล รักษาหายแล้วก็กลับเข้าไปใหม่อีก เป็นพวกเราจะกล้าไปไหม ? 

พระครูหน่อย ของเรานี่แค่จ้องตากับ เสือ เท่านั้น บอกให้ไปธุดงค์ก็ไม่ไปอีกเลย ท่านบอกว่าทันทีที่สมองรายงานว่าเสือ มารู้ตัวอีกทีก็อยู่บนยอดไม้แล้ว ไม่รู้ว่าขึ้นไปได้อย่างไร นั่งปลอบใจตัวเองให้หายสั่นอยู่ราว ๒ ชั่วโมง แล้วค่อยๆ ลงมาเดินทางต่อ 

เดินไปเดินมา ไม่รู้ไอ้เสือระยำเกิดสงสัยอะไร ดันย่องตามมาดู พอย่องตามมาดูจนเบื่อแล้ว ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ ก็กระโดดแผล็วข้ามถนนไปต่อหน้าต่อตา พระครูหน่อยพอเห็นเป็นเสือความกลัวเดิมกลับมาหมดเลย โกยฝุ่นตลบเลย กว่าจะรู้ตัวก็อ้าปากหายใจไม่ทันแล้ว ยังดีที่ไม่หัวใจวายตายเสียก่อน หลังจากนั้นมาพูดถึงเรื่องธุดงค์นี่ไม่ไปอีกแล้ว 

พอๆ กับ อาจารย์จันทร์ วัดซายากง อาตมาพาไปเจอ ควายป่า ทีเดียว ตั้งแต่นั้นมาชวนไปธุดงค์ด้วยไม่ไปอีกเลย แต่อย่างหลวงพี่ท่านนั้นผ่านความตายมาอย่างฉิวเฉียดก็ยังกลับเข้าไปใหม่ เราต้องชนะใจตัวเองให้ได้อย่างนั้น ถ้าชนะใจตัวเองไม่ได้อย่างนั้นก็แปลว่ายังกลัวตายอยู่ ถ้ายังกลัวตายอยู่ก็แบก สักกายทิฐิ เต็มๆ

ถ้าเห็นบาดแผลของท่านแล้วเราจะใจหาย พูดง่ายๆ ว่าหนังศีรษะของท่านเปิดเป็นจุดๆ หมีขบทะลุกะโหลกเข้าไปเลย หมอต้องผ่าเอาเลือดคั่งภายในออก"


สนทนากับพระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนตุลาคม ๒๕๕๔