ระลอกริ้วผืนน้ำกระเพื่อมไหว
ผ่อนกายคลายจิต เคลื่อนคล้อยไป
ล่องลอยไกลผ่าน ม่านหมอกทะมึนดำ
นี่เราสละละแล้ว..จริงหรือ
ฤาหัวใจยังกำกอบความขุ่นช้ำ
หลงว่าวาง คิดว่าปล่อยไม่จดจำ
ความหลงอันลึกล้ำ ครอบงำใจ
หลงว่าดี หลงว่าชั่วมืดมัวหนัก
ทั้งเกลียดรัก ลวงหลอกให้หวั่นไหว
เมื่อสายลมรัตติกาลผ่านพ้นไป
ทุกข์ สุข ท่วมใจมิคลายลง