มาตรฐานน้ำปลาไทย

มาตราฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรมน้ำปลาพื้นเมืองนี้ กำหนดชั้นคุณภาพ

 คุณลักษณะที่ต้องการ วัตถุเจือปน อาหาร ภาชนะบรรจุ เครื่องหมายและฉลาก การจัดตัวอย่าง และเกณฑ์ตัดสิน การตรวจสอบ และการวิเคราะห์น้ำปลา เป็นมาตราฐาน ที่ผู้ผลิตน้ำปลา ประสงค์จะขอรับ เครื่องหมาย มาตราฐานเท่านั้น ซึ่งกำหนดเฉพาะ น้ำปลาแท้ ชนิดเดียว และแบ่งชั้นคุณภาพ สำหรับให้ผู้บริโภค สามารถเลือก ซื้อได้ มาตราฐานอุตสาหกรรม น้ำปลาพื้นเมือง เป็นมาตราฐาน ทั่วไป ไม่ใช่ มาตราฐานบังคับ มีการกำหนดคุณภาพของน้ำปลา ไว้ดังนี้

          มาตราฐานน้ำปลา ตามประกาศกระทรวงสาธารณสุขฉบับที่ 118 (2532) กับมาตราฐานของ กระทรวงอุตสาหกรรม มีข้อแตกต่าง ในเรื่องการอนุญาต ให้ใช้วัตถุ เจือปนอาหาร โดยประกาศ กระทรวงสาธารณสุข ยอมให้ผู้ผลิตใช้ โซเดียมเบนโซเอทได้ ไม่เกินร้อยละ 0.1 แต่ไม่อนุญาต ให้ใช้วัตถุกันเสีย สำหรับน้ำปลา ที่ขอแสดงเครื่องหมาย มาตราฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม น้ำปลาพื้นเมือง

          สำหรับมาตราฐานน้ำปลาที่ส่งจำหน่ายต่างประเทศ จะขึ้นอยู่กับข้อกำหนดของ แต่ละประเทศ ซึ่งน้ำปลาที่ส่งออก ไปบางประเทศ จะถูกตรวจสอบคุณภาพ ตามมาตราฐานที่กล่าวมาแล้วข้างต้นก่อน นอกเหนือจากการตรวจปริมาณสาร ฮีสตามีน ที่ประเทศผู้นำเข้ากำหนดไว้ เป็นมาตราฐาน ด้านความปลอดภัย โดยทั่วไป ยังไม่มี ข้อกำหนด ของผลิตภัณฑ์สัตว์น้ำอื่น คือ ปลาทูน่าบรรจุกระป๋อง ซึ่งประเทศสหรัฐอเมริกา กำหนดปริมาณฮีสตามีนไว้ที่ 2 ระดับคือ 50มก./100 ก.เป็นระดับอันตราย (Hazard action level) เช่นเดียวกับกลุ่มสหภาพยุโรป ออสเตรเลียกำหนดไว้ไม่เกิน 20มก. /100ก. สำหรับปลาทูน่าบรรจุกระป๋อง แต่สำหรับประเทศแคนนาดา ได้กำหนด ปริมาณฮีสตามีนในน้ำปลาไว้ที่ 20มก./100ก. และปริมาณสูงสุดไม่เกิน 50มก./100มก. สำหรับผลิตภัณฑ์ประมง ทั่วไป และถ้าตรวจพบว่ามีปริมาณเกิน 50 มก./100 ก. สินค้านั้นจะถูกปฏิเสธการนำเข้า โดยไม่มีการตรวจซ้ำใหม่

         การผลิตน้ำปลาที่มีคุณภาพได้มาตราฐานที่กำหนด ก่อให้เกิดประโยชน์ต่อผู้บริโภค ผู้ผลิตและประเทศชาติ ดังนี้