:: กำลังใจ ไม่มีวันหมด ::

หากคุณเคยยืนอยู่บนความเหน็บหนาวของชีวิต
หากการทอดสายตาไปยังสุดขอบฟ้ายิ่งทำให้หัวใจร้าวไหว
หากสองมือ สองขา ไร้เรียวแรงจะกวัดไกว เหมือนเช่นก่อน
หากสมองที่เคยทำงานตลอดมา
เหมือนจะหยุดการเคลื่อนไหวลงชั่วขณะ
และหากลมหายใจเข้า - ออก ดูเหมือนจะหมุนวนผิดจังหวะ
เวลานั้นคุณอยากทำอะไร ? แล้วกำลังคิดถึงใครอยู่ ?

ความอ่อนแอ เกิดขึ้นได้กับเราทุก ๆ คนอย่างไม่รู้ตัว
ฉันเองก็เป็นคนหนึ่ง ที่ยอมรับว่าบางความรู้สึกก็แสนเปราะบาง
ฉันยังเคยสงสัยเลยว่า ทำไมดวงตาเล็ก ๆ ของคนเรา
ถึงผลิตหยดน้ำตาได้มากมายถึงเพียงนี้
หรือนี่คือ พลังแห่งความรู้สึกอันยิ่งใหญ่
ที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจเราก็เป็นได้

คุณเคยพูดกับตัวเองด้วยประโยคนี้บ้างหรือเปล่า
"ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง ถ้าไม่มี ....."
หรือ "ชีวิตฉันคงไม่เหลือใครอีกแล้ว"

ความคิดของคุณที่เชื่อว่า ชีวิตนี้ไม่มีใคร
แต่แล้ววันหนึ่ง สิ่งที่เรียกว่า "กำลังใจ"
ก็ไหลรวมมาเป็นพลังหนึ่งเดียวจากทุกมุมโลก
เมื่อได้รับรู้ข่าวคราวว่า คุณ กำลังทุกข์ใจ
ใครบางคนอาจห่างหายไปจากชีวิตคุณนานแล้ว
แต่ก็กับปรากฏตัวขึ้นมาในวันที่คุณท้อแท้เสมอ
อย่ามองข้ามความรู้สึกดีดีจากทุกคนที่หยิบยื่นให้คุณนะ

วันนี้ที่คุณมองเห็น
อาจเป็นวันที่ฟ้าปิดแสงสว่างจนมืดมัว
แต่สักวันฟ้าก็จะเปิดนำแสงสว่างสดใสมาสู่คุณ
เหมือนใบไม้ ดอกไม้ที่ผลิบาน ไม่นานก็ร่วงโรย
แต่ก็ใช่ว่าจะจากลาตลอดไป เมื่อถึงฤดูกาล
ใบไม้ ดอกไม้ จะกลับมาผลิบานให้คุณสัมผัสอีกเสมอ
ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนแล้วแต่มีเงื่อนไขแห่งกาลเวลา

"เวลา" จะเยียวยาทุกความเจ็บปวดของคุณ
ขอเพียงคุณพร้อมที่จะเปิดหน้าต่างของชีวิต
ลองออกมาดูถนนที่คุณเดินอยู่ทุก ๆ วัน สักนิด
คุณอาจได้คำตอบมากมายให้กับชีวิตว่า

บนโลกนี้ ยังมีอีกหลายชีวิตที่ทุกข์ทรมาน
ด้วยโรคร้ายตั้งแต่เกิด จนชรา
บางคนต้องทนเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวก่อและไม่ได้ก่อ
ชุมชนที่ห่างไกลความเจริญ ความเลื่อมล้ำทางสังคม
บางคนไร้ที่พักพิง กลายเป็นคนพเนจร
แม้กระทั่งสัตว์เลี้ยงที่ถูกทอดทิ้ง ก็กลายเป็นสุนัขจรจัด
เด็ก ๆ ยากจนอีกหลายชีวิต
ที่เดินเร่ขายของตามท้องถนน แทนที่จะอยู่ในห้องเรียน
ผู้พิการ ผู้ด้อยโอกาส และขอทานจำนวนไม่น้อย
และหลาย ๆ ชีวิต ที่เราเองก็อาจไม่เคยรู้ว่า
พวกเค้าเหล่านั้นยังมีตัวตน
อยู่ในโลกที่เหมือนว่าเจริญแล้วอยู่อีกหรือ

หลายครั้งที่ฉันเคยท้อแท้ ฉันเองก็ไม่อาจปฏิเสธ
ว่า "กำลังใจ" คือสิ่งสำคัญและมีความหมายเพียงใด
ต้องขอขอบคุณทุก ๆ กำลังใจ ด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมของฉัน
ที่ทำให้วันนี้ฉันมีรอยยิ้ม เพื่อรับมือกับรอยน้ำตาได้
และพร้อมที่จะก้าวต่อไปตราบลมหายใจยังมี

ขอบคุณพลังรักอันยิ่งใหญ่จากผู้หญิงที่งดงามในใจฉัน
หนูรู้แม่อยู่เคียงข้างหนูเสมอ ขอยืนยันความรู้สึกเดิม
หนูรักแม่คะ ขอเสียงในหัวใจดังไปถึงฟากฟ้า

ขอบคุณครอบครัวเล็ก ๆ ที่โอบอุ้มเมล็ดพันธุ์ต้นนี้อย่างดี

ขอบคุณเพื่อนปุ้ย ที่สอนให้ฉันเข้าใจในชีวิต

ขอบคุณมิตรภาพอันยิ่งใหญ่ ของเพื่อนกลุ่ม SC Teams ทุกคน
ยังมีกันและกันเสมอ รักเพื่อนหนิงมากมาย

ขอบคุณเจ้ามอมแมม ที่ทำให้วันเหงา ๆ ของฉันมีความหมาย

ขอบคุณพี่ ๆ เพื่อน ๆ ร่วมงานที่ไม่เคยทอดทิ้งกัน

ขอบคุณไหน เพื่อนที่คอยแบ่งปันทุกความรู้สึก อยากบอกว่าไม่ใช่แค่นี้ที่ทำได้
แต่สิ่งเล็ก ๆ ที่เธอให้มานั่นแหละสำคัญ เพราะฉันรับรู้ว่าเธอใส่ใจ
และฉันเองก็รับรู้ได้ด้วยใจ เธอเองก็ต้องสู้เช่นกันนะ

ขอบคุณเพื่อน ๆ Thaipoem ทุกคน ที่แชร์ความหมายแห่งบทกวี
และกำลังใจที่แสนดีอย่างไม่ขาดตอน
ฟ้าสีคราม + พันดาว มิตรภาพสุดขอบฟ้า

ขอบคุณข้อความห่วงใยจากโปสการ์ด ของพี่ใบไม้ และแม่จิตร

ขอบคุณน้องเต๋า เด็กน้อยล้านความฝัน น้องสาวที่น่ารักเสมอ
ออกค่ายที่เชียงใหม่ขอให้เก็บประสบการณ์ไว้เยอะ ๆ นะคะ

ขอบคุณเพื่อน Exteen ทุกคน ที่ร่วมแบ่งปันความรู้สึกผ่านอักษร
โดยเฉพาะ Ravender ที่ห่วงใยถามความเป็นไปตลอด

ขอบคุณทุกความเจ็บปวดของทุกชีวิต
ที่สะท้อนภาพให้ฉันเห็นถึงความแกร่งกล้าในตัวตน

ขอบคุณแผ่นดิน ขอบคุณจักรวาล ขอบคุณโลกที่หมุนวนอย่างไม่หยุดหย่อน

ขอบคุณทุก ๆ สรรพสิ่งที่ยังทำให้ความรักยังเป็นความรัก

ขอ "กำลังใจ" ส่งให้ทุก ๆ คนมีพลังต่อสู้ไปเช่นกัน
ฉันไม่มีอะไรมากมาย เกินคำว่า ... ขอบคุณ ....
และบทกลอนจากอักษรที่ร้อยเรียง มอบให้แด่ทุก ๆ คน
ยิ้มให้กับทุกปัญหา และสู้ต่อไปด้วยกันนะคะ ขอบคุณค่ะ

ใต้ฟ้าอันร้าวราน
ใครคนหนึ่งสั่นสะท้านอยู่กลางสายฝน
ซุกตัวในความมืดมิด ข้างกายไร้ผู้คน
แบกความสับสนท่วมท้นอยู่ในใจ

เอนกายพิงพนังอย่างอิดโรย
ไม่รู้สายฝนจะโปรยปรายเนิ่นนานเท่าไร
สังขารที่อ่อนล้า ต่อสู้กับกาลเวลาที่หมุนไป
พรุ่งนี้ช่างห่างไกลดำรงชีวิตอยู่ไปเพียงวัน-วัน

เส้นเสียงที่แหบพร่า
กับการเดินทางของความชราที่หมดฝัน
มืออันสั่นเทา เฝ้านับเศษทานที่แบ่งปัน
หนึ่งแสงตะวัน เป็นดั่งความหวังให้ก้าวไป

อีกในมุมหนึ่งของโค้งฟ้า
เด็กน้อยไขว่คว้าหาสิ่งที่ฝันใฝ่
บนถนนสายชีวิตที่ไกลห่างจากเส้นชัย
ทุกสิ่งไม่ง่ายดายอย่างที่ใจต้องการ

ด้วยยากจน จึงไร้ซึ่ง การศึกษา
เผชิญหน้า กลางเปลวแดด ที่แผดผ่าน
อีกไม่นาน ดอกมะลิ ก็จะบาน
เร่งฝีเท้า มุ่งหน้าก้าว ผ่านรถรา

มองทางนั้นใต้สะพานที่อับชื้น
เป็นที่พัก ยามค่ำคืน คนเหว่ว้า
บนฟุตบาท ตามข้างทาง ในชานชาลา
ล้วนมีค่า แก่ผู้ไร้ ที่พักพิง

ในความเศร้า ยังมีเรื่อง ที่เศร้ากว่า
ไม่มีใคร ปรารถนา ถูกทอดทิ้ง
ในความเหงา มีเหงาสุด อยู่จริง-จริง
ไม่มีใคร มีทุกสิ่ง ตลอดไป

ในวันนี้เมื่อได้เปิดประตูบานเก่า
มองโลกสีเทา ในมุมมอง ที่สดใส
จึงรู้ว่า ทุกชีวิต ต้องดิ้นรนต่อสู้ไป
ตราบมีลมหายใจต้องหยัดยืน

กลับมายิ้มให้โลกเหมือนทุกวัน
กลับมาเก็บความฝันที่เปียกชี้น
สลัดความเศร้า ผึ่งแสงแดดให้ฟื้นคืน
ทุกเช้าที่ตื่น...บอกตัวเอง "สู้ด้วยใจ"

ปล. อย่าลืมกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ ที่เกิดจากตัวคุณเองด้วยนะคะ
ด้วยรักและผูกพัน

(แอ็ปเปิ้ล : เมล็ดพันธุ์แห่งความรัก)