นึกว่าใช่

นึกว่าใช่

วันหนึ่ง วิวัฒน์ได้พบกับเพื่อนสมัยเรียนด้วยกันคือวิรุจน์  และได้แลกนาม-

บัตรกันไว้ คืนหนึ่งดึกมากแล้วพ่อของวิวัฒน์ไม่สบายมาก หายใจระทดระทวย

จะพาพ่อไปโรงพยาบาลก็ไกลมาก จึงนึกถึงวิรุจน์ให้วิรุจน์มาดูแล และรักษา

อาการของพ่อที่บ้านจะดีกว่า เพราะตามที่นามบัตรที่วิรุจน์ให้ไว้ ที่อยู่ก็ไม่น่า

จะไกลจากที่บ้านมากนัก

วิวัฒน์   :รุจ์เหรอ นี่วัฒน์นะ แกช่วยมาดูอาการของพ่อฉันหน่อยสิ พ่ออาการ

               ไม่ดีเลย ยิ่งเป็นโรคหัวใจอยู่ด้วย แกมาที่บ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะรุจน์

วิรุจน์     :เฮ้ย ไอ้วัฒน์ ฉันไม่ใช่หมอนะโว้ย จะได้ช่วยพ่อแกได้ แต่ถ้าให้ฉันพา

               พ่อแกไปโรงพยาบาลกับแกน่ะพอได้

วิวัฒน์    :อ้าว แกไม่ได้เป็นหมอเหรอวะ ก็ในนามบัตรที่แกให้ฉัน มันเขียนว่า

               หายใจใม่ออก บอกวิรุจน์   ไงล่ะ ฉันก็นึกว่าแกเป็นหมอ

วิรุจน์      :โธ่ ไอ้วัฒน์ ฉันขายโลงศพโว้ย