☆•´¨`✿อย่ารอที่จะบอกรัก ☆•´¨`✿

หน้าแรกTeeNee อาหารสมอง อาหารสมอง ☆•*´¨`*✿อย่ารอที่จะบอกรัก ☆•*´¨`*✿

ในวันนั้น ผมตั้งใจจะบอกสิ่งที่ผมปกปิดเธอมานานให้เธอได้รับรู้
แต่บางทีคำ ๆ นั้นอาจจะทำร้ายจิตใจของเธอหรือใครหลายๆ คน แต่ผมก็อยากจะพูดออกไป
ก่อนจะสายเกินไปก่อนที่…จะไม่ได้พูดอะไรตอนจากกัน

ผมรู้จักเธอมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กมัธยม เราไม่เคยมีความลับต่อกัน
ถึงมันอาจจะฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ว่าผมไม่เคยมีความลับกับเธอเลย
พอจบมัธยมเราต่างก็แยกย้ายกันไป เธอเป็นคนเรียนเก่ง ฉลาด น่ารัก
ใคร ๆ ก็รักเธอโดยเฉพาะหนุ่ม ๆ ที่คอยตามเอาใจเธอไม่เว้นแต่ละวัน

ผมไม่มีอะไรจะเด่นเท่ากับเธอซักอย่าง ผมเป็นแค่คนธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ
แต่เธอคอยดูแลผมเมื่อผมมีปัญหา
ทุกครั้งที่ผมคิดถึงเธอ ผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่เกินเอื้อม
ทุกครั้งที่ผมคิดถึงเธอ ผมก็ได้แต่นั่งเขียนเรื่องราวของเธอ
เพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะเทียบกับเธอ

ผมไม่ได้ต้องการให้เธอมาสนใจผมแล้วเข้าใจความรู้สึกของผม
สำหรับผมแล้วการที่ได้เฝ้าคิดถึงเธอมันก็พอแล้ว

แต่แล้ววันหนึ่ง เธอก็เดินมาพร้อมกับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา แนะนำกับผมว่า
นี่แหละชายในฝันของเธอ
หัวใจของผมเหมือนโดน มีดกรีด เป็นทางยาว...
ผมไม่ต้องการให้เธอรู้หรอกว่าวันนั้นที่ผมพูดอวยพรในความรักของเธอผมเสียใจขนาดไหน

แต่ผม ผมไม่อยากให้เธอรู้สึกผิดเพราะผม

นับจากวันนั้นผมมองโลกเป็นความมืด
ไม่ต้องการจะทำกิจกรรมใดๆ ของผมเหมือนอย่างเคย
ไม่ต้องการ... ผมต้องการแต่เพียงเธอ
ซึ่งผมรู้มาตลอดว่าเป็นไปไม่ได้ นี่เองที่เค้าเรียกว่าอกหัก... “ผมอกหัก”
ในหัวผมมีเพียงคำๆ นี้ดังอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา

หลังจากนั้นไม่นานพ่อผมบอกให้ผมไปศึกษาต่อที่อเมริกา ผมคิดถึงเพียงแต่เธอ
แต่ถึงผมบอกเธอไป เธออาจจะไม่สบายใจ ผมไม่ต้องการให้เธอรู้สึกไม่ดีใด ๆ กับผม
อย่างน้อยแค่เธอยังยิ้มเหมือนทุกครั้งที่เธอคุยกับผม แค่นั้น...ก็พอแล้วสำหรับผม

วันเวลาผ่านไปอย่างไร้ความหมาย ผมใกล้จะไปอเมริกาแล้ว ผมอยากจะเจอเธออีกครั้ง
ผมคิดมาตลอดว่าวันที่ผมเจอเธอก่อนไป ผมอยากจะบอกเธอในบางสิ่ง แม้ว่าเธอจะมีใคร
แค่เธอรู้ว่าผมก็คือคนหนึ่งที่อยากดูแลเธอ

ระหว่างที่ผมนั่งเขียนเรื่องราวของเธอ
โทรศัพท์ดังขึ้นจากข้าง ๆ โต๊ะเขียนหนังสือของผม
เรื่องที่ผมได้รู้จากโทรศัพท์ทำให้ผมต้องลุกจากโต๊ะและต้องไปพบเธอ เดี๋ยวนี้

....เธอโทรมาบอกว่าเธอเลิกกับแฟนผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมไปบ้านของเธอ
ผมตั้งใจจะไปบอกเธอเพียงแค่ปลอบใจเธอ และบอกกับเธอว่าจะไม่มีผมคอยดูแลแล้ว
ให้เธอดูแลตัวเองดีๆ แทนผมด้วย

ผมไปถึงหน้าบ้านของเธอ ผมพยายามทำตัวปกติที่สุดให้เหมือนทุกครั้งที่เจอเธอ
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปหาเธอ
ผมสังเกตใบหน้าของเธอ ใบหน้าของคนที่ผมเป็นห่วงมาตลอดผมปลอบเธอจนเธอได้สติ
เธอบอกผมถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น
ในตอนนี้เธอคงไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากชายคนนั้น...
ผมอยากบอกเธอ อยากโอบกอดเธอ อยากบอกเธอว่าความห่วงใยที่ผมมีให้เธอไม่ได้แพ้ใครเลย
ผมอยู่กับเธอจนเธอสบายใจ
เธอบอกผมว่าผมเป็นคนที่เข้าใจเธอมากที่สุด ...
ผมอยากอยู่กับเธอให้นานกว่านี้ แต่ตอนนี้ผมต้องไปแล้ว
ผมรู้..ว่าตอนนี้ผมไม่ควรบอกเธอ แค่เธอเป็นอย่างที่เป็นตอนนี้
ผมคิดว่าผมทำหน้าที่ “เพื่อน” ได้ดีแล้ว

ผมบอกกับเธอก่อนไป “ ผมต้องไปเรียนอเมริกา”
น้ำตาของเธอไหลออกมา ผมรู้ว่าเธอเสียใจแต่เธอไม่ได้เหนี่ยวรั้งผม
เธออยากให้ผมมีอนาคตที่ดี เธออยากให้ผมทำในสิ่งที่ผมต้องการ..
ทั้งๆ ที่ผมรู้ว่าตอนนี้เธอต้องการคนปลอบใจ
แต่ผมต้องไปแล้ว

ตลอดระยะเวลาที่ผมจากเธอมา ผมไม่เคยมีวันไหนที่ตื่นมาแล้วไม่คิดถึงเธอ
ไม่มีคืนไหนที่ผมไม่เห็นเธอในความฝัน จนกระทั่งผมสำเร็จการศึกษา
ผมกำลังจะกลับไปหาเธอ กลับไปหาสิ่งที่ผมคิดถึงมาตลอด กลับไปหาความฝันของผม

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ”
เสียงที่ผมต้องการได้ยินมาตลอด ภาพที่ผมปราถนาจะเห็นมากที่สุด
เธอไม่เปลี่ยนไปเลย เธอยังคงน่ารักมีเสน่ห์เหมือนน้ำหล่อเลี้ยงใจของผมเช่นเคย

เธอพาผมไปเที่ยวตามที่ต่าง ๆ ที่เราเคยไปกัน ที่ ๆ เรามีอดีตที่สนุกสนานด้วยกัน
ที่ๆ เราเคยยิ้มเคยหัวเราะด้วยกัน เราเที่ยวด้วยกันจนดวงอาทิตย์จางหายไป
เธอมองผมแล้วพูดว่า “เรารักเธอนะ”

มันเป็นคำพูดที่ผมใฝ่ฝันอยากได้ยินมาตลอดชีวิต
เรากอดผมไว้แน่นเหมือนกับอยากบอกว่าอย่าจากเธอไปไหน
เวลานี้ผมไม่ต้องการอะไรนอกจากเธอ แค่เธอรักผมผมไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากนี้

ความลับที่ผมอยากบอกเธอมานานแสนนาน
“เราก็รักเธอ และเราจะรักเธอตลอดไป”
ผมตอบอย่างไม่ลังเลเพราะคำๆ นี้ที่ค้างใจของผม เตือนผมเสมอว่าต้องกลับมาบอกกับเธอ

เธอบอกผมในทุกเรื่อง เธอบอกผมว่าเธอคิดถึงผมมาตลอดเวลาสี่ปีที่ผมจากเธอไป
ผมได้แต่ย้ำกับเธอว่าผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจ ผมจะอยู่กับเธอจะเป็นคนที่อยู่กับเธอทุกเวลา
เธอกอดผมพร้อมทั้งพูดเรื่องราวทุกอย่าง เสียงของเธอค่อย ๆ เบาลง
แต่ผมยังคงจดจำทุกคำพูดของเธอ
“เราจะรักเธอมาตลอดนะเราดีใจที่วินาทีนี้เราได้อยู่กับเธอ”

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่ดวงตาของเธอจะหลับลงพร้อมกับน้ำตาหยดเล็กๆ ที่ไหลลงมา
..กว่าที่ผมจะรู้สึกตัวนั้นมันก็สายเกินไป

ระยะเวลาหลายปีที่ผมนั่งมองรูปของเธอ
ผมพยายามจะเก็บความรู้สึกทุกครั้งที่ผมมองรูปเธอ
แต่..ทุกครั้งที่ผมมองเธอภาพเธอละเลือนลาง เพราะน้ำตาของผมมันออกมาตลอดเวลาที่ผมมองเธอ

เธอคนเดียวที่ผมรัก เธอคนเดียวที่ผมคิดถึง
เธอคนเดียวที่ผมอยากบอกเธอทุกวันว่า ผมรักเธอมากแค่ไหน
แต่เธอไม่เคยบอกผมเลยว่าเธอ เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว กว่าจะรู้สึกตัวก็สายเกินไปแล้ว
นี่คงเป็นสาเหตุที่แฟนเก่าของเธอของเลิกกับเธอ
แต่เธอไม่เคยบอกเหตุผลนั้นให้ผมได้รับรู้

เธอคงอยากให้ผมไปเรียนอย่างไม่ต้องกังวล
โดยเก็บความทรงจำดี ๆ ของเราเอาไว้ก่อนที่เธอจะจากไป
ผมยังคิดถึงเธอตลอดเวลา และนับจากวันนั้นผมยังไม่เคยหยุดเขียนเรื่องราวของเธอ
เธอ...เธอผู้ที่ผมรัก

“เราจะรักเธอมาตลอดนะเราดีใจที่วินาทีนี้เราได้อยู่กับเธอ”

คำ ๆ นี้จะสถิตย์อยู่ในใจของผมตลอดไป ตลอดไป...ตลอดไป

----------------------------------------

ปล. - ถ้ารักใครอย่ารอจนเวลาของคุณใกล้หมด
บอกเธอว่ารักอาจจะทำให้เธอลำบากใจ
แต่มันช่วยให้รู้ว่าคุณก็ยังเป็นคนที่ห่วงใยเค้า
แค่นั้นก็พอแล้วถ้าคุณเชื่อมั่นว่ารักของคุณคือรักแท้

http://www.youtube.com/watch?v=_oUFmhH9xSE