ทำไมเกิดมาไม่เท่าเทียมกัน

กฏแห่งกรรมฤๅสวรรค์ลำเอียง      

โบราณมีคำกล่าวว่า "ผู้ที่มีโชคลาภวาสนาครบทั้ง ห้าจึงจะเรียกว่า เป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์" แต่ทุกวันนี้จะหา ใครที่มีครบถ้วนสมบูรณ์แบบได้บ้างไหม?  คนที่อายุยืนแต่ขัดสนเงินทอง ไม่พอกินพอใช้ ถึงแม้ อายุ ๑๐๐ ปี แต่ก็อยู่อย่างยากจนอัตคัต บุคคลประเภทนี้ จัดว่ามีบุญวาสนา "ฉางโซ่ว" (อายุยืน) แต่ขาด "ฟู่กุ้ย" (เงินทอง)
 
บางคนเกิดมาในตระกูลสูงศักดิ์มั่งคั่งร่ำรวย

ความเป็นอยู่สุขสบาย แต่อยู่ได้ไม่ถึงบั้นปลายชีวิตต้องมาลาตาย ในวัยหนุ่มสาว คนประเภทนี้จัดว่ามีบุญวาสนา "ฟู่กุ้ย" (เงิน ทอง) แต่ขาด "ฉางโซ่ว" (อายุยืน)
 
บางคนเกิดมาทรัพย์สินสมบัติพรั่งพร้อม

ชีวิตยืนยาว จนชราวัย แต่ต้องอับเฉาเพราะสุขภาพย่ำแย่ชนิดที่ว่าสาม วันดีสี่วันป่วยไม่หยุดหย่อน คนประเภทนี้จัดว่ามีบุญวาสนา "ฉางโซ่ว" (อายุยืน) และ "ฟู่กุ้ย" (เงินทอง) แต่ขาด "คังหนิง" (สุขภาพแข็งแรง)
 
บางคนร่ำรวยเงินทอง มีชื่อเสียง มีหน้ามีตา

อะไร ก็ดีไปหมดจริงแล้วน่าจะมีความสุข แต่ทำไมชีวิตกลับมีเรื่อง วุ่นๆ มากมายให้ต้องเป็นทุกข์เป็นกังวล ชนิดที่ว่า ความวัว ไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก ไม่เคยได้อยู่อย่างเป็นสุข เหมือนชาวบ้านเขา บ้างก็อายุมากแล้วต้องเผชิญกับปัญหา ร้อยแปด สู้รบปรบมือแก่งแย่งกันไม่สิ้นสุด คนประเภทนี้มี มาตรฐานสูง หรือเรียกว่าเป็นคนยึดติด ยึดติดมากใจก็เป็น ทุกข์มาก ชีวิตยากพบความสงบ เพราะตกอยู่ในความมืดมน ไม่มีแสงธรรมสาดส่อง จึงต้องประสบกับความทุกข์ตั้งแต่ แรกเกิดจนถึงวันตาย เรียกว่าไม่มีบุญวาสนา "ฮ่าวเต๋อ" คือ ใจเป็นทุกข์เพราะขาด "ความสงบร่มเย็น" นั่นเอง

อย่างไรก็ดี

บางคนถึงแม้ว่าจะจนแสนจน แต่ก็ไม่เคย น้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา มีความพอใจในชีวิตที่เรียบง่าย รู้จักประคับประคองชีวิตให้ดำเนินไปอย่างปกติและมีความสุข ตามอัตภาพ เมื่อวาระสุดท้ายมาถึงก็จากโลกนี้ไปด้วยความ สงบ เช่นนี้เรียกว่าถึงจะขาด "ฟู่กุ้ย" (มั่งมีศรีสุข) แต่ก็ยังมี บุญวาสนา "ซั่นจง" คือตายด้วยอาการสงบสุข

อีกประการ มีให้เห็นเป็นประจำทุกวันตามข่าวหรือในหน้าหนังสือพิมพ์

เป็นโศกนาฏกรรมที่จบชีวิตคนด้วย อย่างน่าเศร้าสลด เช่น ผู้ประสบอุบัติเหตุรถชน รถคว่ำ ถูก ยิง ถูกฆ่า ถูกวางเพลิง เผานั่งยาง ฯลฯ มีไม่น้อยในคน เหล่านั้นที่จัดว่าเป็นคนที่มีชื่อเสียง ตำแหน่งหน้าที่การงานดี มีฐานะ แต่วาระสุดท้ายต้องตายอย่างทุกข์เวทนา ผู้โชคร้าย ที่เสียชีวิตในสภาพเช่นนี้ถือได้ว่าไม่มีบุญวาสนา "ซั่นจง" นั่นเอง

ที่กล่าวมาทั้งหมดล้วนเป็นตัวอย่างของชีวิตที่ยังไม่สมบูรณ์ทั้งสิ้น

หากใครที่มีบุญวาสนาครบทั้ง ๕ ประการนั้น ถือได้ว่าเป็นชีวิตที่เพียบพร้อมสมบูรณ์ที่สุด เพราะบุญวาสนา ทั้งห้าประการนี้เป็นสิ่งที่มนุษย์พึงปรารถนามากที่สุดในชีวิต แต่ทว่าจะทำอย่างไรเราถึงจะมีสิทธิ์เป็นผู้ครอบครองวาสนา ทั้งห้าประการนี้ คำตอบก็คือต้องบำเพ็ญปฏิบัติฯ เพราะการ บำเพ็ญคือการแสวงเหตุ การปฏิบัติคือลงมือหว่านเมล็ดพันธุ์ ในพระสูตรกล่าวไว้ "หว่านพืชเช่นไร ย่อมได้รับผลเช่นนั้น" ด้วยเหตุนี้ เมื่อท่านได้เข้าใจเหตุที่มาของบุญวาสนาครบทั้งห้า ประการ แล้วเริ่มต้นลงมือแก้ไขปรับปรุงชีวิตเสียใหม่ เมื่อ เมล็ดพันธุ์คือเหตุที่ปลูกไว้ดีแล้วถึงเวลาสุกงอม หวังได้เลยว่า ผลบุญวาสนาทั้งห้าประการนี้ย่อมตกผลมาถึงท่านในไม่ช้า