ใ น เ ว ล า ที่ เ ศ ร้ า .. .. .. .. รั ก เ ธ อ ไ ม่ ล ด ลง

คงไม่มีใครอยากเศร้าหรอก

แต่ก็คงมีบ้างบางครั้งที่อยู่ดีๆก็อยากร้องไห้

บางทีก็รู้สึกเศร้าได้ตลอดเวลา

และรู้สึกอยากร้องไห้อยู่ตลอดเวลา

เพราะอะไรนะ......

คงเป็นเพราะตัวฉันเอง ที่ไม่ยอมปล่อยวางสิ่งต่างๆ

เฝ้าคิดแต่เรื่องที่ทำให้เสียใจ เฝ้าคิดแต่ว่าทำไม

ทำไมเรื่องนี้มันต้องมาเกิดขึ้นกับเรา

ไม่ได้อยากทำตัววุ่นวาย แต่ก็อึดอัด

ทำใจไม่ได้ ถ้าไม่หาคำตอบให้มันรู้ไป

กับแค่การโกหก ปิดบัง มันทำให้เราเสียใจมากมาย

ความเสียใจใหม่มาเปิดรอยแผลเก่าที่เคยเป็นแผลใหญ่

จนยากจะปล่อยวาง


ไม่มีจิตใจอยากจะยิ้มแย้ม

ไม่มีจิตใจจะหึงหวง

ไม่มีจิตใจจะถามไถ่อะไรอีกแล้ว


ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นเราเองที่สร้างปัญหา

ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นเราเองที่หาเรื่อง

ทั้งที่ เรื่อง ไม่ได้เกิดมาจากเรา

ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นเราที่ทำตัววุ่นวาย น่ารำคาญ

จงรักภักดีอยู่ตรงนี้โดยที่เธอเองก็ไม่ได้อยากฉุดรั้งไว้

รู้ซึ้งถึงความเสียใจอีกครั้ง หันหลังกลับไปมองความรู้สึกเก่าๆ

ที่มันเคยร้องไห้ ทั้งที่รู้ว่าความเจ็บช้ำเป็นอย่างไร

ก็ยังทนเจ็บอย่างนั้น

ถึงตอนนี้.....ความเชื่อใจที่มีให้ มันค่อยๆ ลดน้อยลงไป

ความศรัทธาที่มีต่อเธอค่อยๆ เลือนหาย

ความหวานชื่นในรักค่อยๆ จืดจาง

ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มค่อยๆ หายไป

และเสียงหัวเราะที่เคยดังก็ค่อยๆ เบาลง

แต่....... ทำไมนะ.......

ทำไม......????

ความรักที่ฉันมีให้เธอ

มันไม่เคยลดลงเลย









P.s ขอขอบคุณบทความจาก คุณ R e P e T e

โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน ( ใครเคยอ่านมาแล้วขอโทษด้วยละกัน )