“ถ้าหากการพบกันของเราเป็นโชคชะตา ฉันก็ถือว่า ฉันโชคดี”
เพื่อนคนหนึ่งของฉัน เคยตั้งคำถามกับฉันว่า “อะไร? เป็นสาเหตุให้เราถูกนำมาเป็นเพื่อนกัน”
โอ้โห...คำถามโลกแตกมาตั้งแต่เริ่มต้น ใครกันล่ะ จะไปรู้ว่า
ทำไมคนสองคนถึงถูกจูนให้เข้ามาผูกพันกันได้
ในขณะที่คนอีกมากมายถูกกำหนดให้แค่เพียงเดินสวนทางกันชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น
อย่างนี้ ถ้าเป็นเรื่องของคู่รัก เราก็คงตอบได้อย่างไม่ต้องคิดว่า พรหมลิขิตหรือด้ายแดงที่มองไม่เห็น แต่สำหรับความเป็นเพื่อนแล้ว หลังจากใช้ความคิดตริตรองดูสักพัก ฉันก็คงต้องขอตอบด้วยการคาดเดาจากประสบการณ์การเรียนพุทธศาสนาว่า
มันคือ โชคชะตา หรือ กรรมเก่า!
เวลาที่ฉันกับเพื่อนๆ จับกลุ่มคุยถึงเรื่องก่อนหน้าที่จะมาพบกัน
ฉันมักจะรู้สึกเสียวสันหลังวูบขึ้นมาทุกที ไม่ใช่ผีหลอกนะ !
แต่เรื่องบางเรื่องก็ทำให้ฉันอดใจหายไม่ได้ ว่าถ้ามันบังเอิญเป็นอย่างนั้น
เราก็คงไม่ได้มาเป็นเพื่อนกันอย่างที่เป็นอยู่นี้
เพื่อนคนหนึ่งของฉันเคยเล่าว่า ก่อนที่เราจะได้มาเรียนอยู่ที่เดียวกัน เขาเกือบต้องถูกส่งไปอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศ แต่บังเอิญเกิดความขัดข้องในบางเรื่อง ทำให้เขาต้องอยู่เมืองไทย และเรียนต่อที่เมืองไทย หรือเพื่อนอีกคนหนึ่งก็เล่าให้ฟังว่า ที่เขาได้มาเรียนอยู่ที่นี่ในรุ่นเดียวกันกับฉัน เพราะเขาประสบอุบัติเหตุทำให้ต้องหยุดเรียนไปหนึ่งปี
แล้วถ้าหากวันนั้น เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่มันเกิดขึ้น ฉันและเพื่อน ก็คงไม่ได้มาพบกัน ผูกพันกัน และมารักกันอย่างที่เป็นอยู่ มันทำให้ฉันอดตั้งคำถามกับตัวเองไม่ได้ว่า...
ถ้าเราไม่ได้มาพบกัน ฉันจะมีเพื่อนที่แสนดีอย่างนี้หรือเปล่า ?
ฉันเชื่อว่า การที่คนหนึ่งคน ถูกกำหนดให้มาผูกพันกับคนอีกคน มันย่อมมีเหตุผลอะไรบางอย่าง อาจจะเพื่อมาให้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน จูงมือเติบโตไปด้วยกัน โกรธกัน เกลียดกัน หรืออะไรก็ตาม...แต่เหตุผลสำคัญเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นระหว่างฉันและเพื่อน ก็คือ เพื่อให้เรารู้สึกรักกัน
ความรักระหว่างมิตรภาพ เป็นความรักที่แปลก แต่ยิ่งใหญ่ เพราะเพื่อน
อาจไม่ใช่ผู้มีพระคุณกับเราอย่างพ่อแม่ ไม่ใช่ผู้ที่ให้ความรู้กับเราอย่างครูอาจารย์
เพื่อนเป็นเพียงคนแปลกหน้าคนหนึ่งที่ถูกส่งมาเพื่อให้เรารู้สึกว่า “เรารักมัน” ก็เท่านั้น
การมีเพื่อนให้เรารัก จึงเป็นกำไรพิเศษของชีวิต ที่สอนให้เรารู้จักเสียสละ เชื่อใจ
และแบ่งปันให้กับคนอื่น โดยที่เขาคนนั้น ก็เป็นเพียงคนแปลกหน้า ที่เดินทางมาจากต่างที่มา แล้วมาพบกันที่จุดตรงกลางระหว่างทางของเรา
หรือพูดง่ายๆ การมีเพื่อน ก็เหมือนเป็นการสร้างจิตใจของเราให้เห็นแก่ตัวน้อยลง และอ่อนโยนต่อชีวิตคนอื่นมากขึ้นนั่นแหละ...
ในเมื่อวันนี้ โชคชะตา (หรือกรรมเก่า) ได้นำพาให้เรามาพบกัน เป็นเพื่อนกัน และรักกันแล้ว เราก็อย่าลืมที่จะใช้วันเวลาในการอยู่ด้วยกันให้คุ้มค่า เพราะบางที...การที่ได้กอดคอร้องไห้กับใครสักคน อาจมีค่ามากกว่าการหัวเราะคนเดียวตั้งมากมาย
สำหรับฉัน และเพื่อน ฉันเชื่อว่าเราต่างรู้สึกดีกับการมาพบกัน และมาผูกพันกัน แม้หลายต่อหลายครั้ง เราอาจต้องผ่านเรื่องราวเลวร้ายต่างๆ มาอย่างทุลักทุเล แต่ฉันก็ยังพร้อมจะบอกเพื่อนของฉัน ด้วยประโยคเดิมที่ฉันมักพูดเป็นประจำว่า...
“ถ้าหากการพบกันของเราเป็นโชคชะตา ฉันก็ถือว่า ฉันโชคดี"
ขอบคุณที่มา :: จากเพื่อนถึงเพื่อน
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
