ทางดำเนินของมุนี

๑..เป็นผู้อุปถัมภ์ตน คือ ช่วยเหลือตนเอง ทำความเพียร ซึ่งบุคคลอื่นทำได้โดยยากให้สำเร็จ

๒..เป็นผู้มั่นคง ในการทำความเพียร ไม่ย่อหย่อน อดกลั้น ต่อ สิ่งที่อดกลั้นได้ยาก คือ ความยินดี และ ความยินร้าย (ได้แก่ ความพอใจ และ ไม่พอใจ)

๓..เห็นการด่า และ การไหว้ ของชาวบ้าน เป็นสิ่งเสมอกัน เมื่อถูกด่า ก็ไม่ทำใจให้คิดประทุษร้าย เมื่อเขาไหว้ ก็ไม่เย่อหยิ่ง จองหอง ลืมตัว

๔..ไม่ตกอยู่ในอำนาจของสตรี เว้นจากกามคุณได้ทั้งที่หยาบ และ ปราณีต

๕..มีเมตตาต่อสัตว์ทั้งปวงเสมอด้วยตน

๖..ละความปรารถนา (อิจฉา) และ ความโลภในปัจจัยสี่ อันปุถุชนส่วนมากข้องอยู่ ข้ามพ้นความทะเยอทะยานในปัจจัย อันเป็นเหตุแห่งมิจฉาชีพเสียได้

๗..เป็นผู้มีท้องพร่อง คือ ไม่เห็นแก่ปาก แก่ท้อง พอประมาณในอาหาร มีความปรารถนาน้อย ไม่โลภ ดับความเร่าร้อน เพราะ ความอยากเสียได้ ไม่พูดเพื่อให้ได้ลาภ

๘..ยินดีในที่สงัด พอใจในฌาน

๙..คิดอยู่เสมอว่า ได้ก็ดี, ไม่ได้ก็เป็นกุศล เป็นผู้คงที่ในการได้และไม่ได้ เหมือนคนเข้าไปใกล้ต้นไม้ เมื่อไม่ต้องการผล และ อะไร ๆ จากต้นไม้ จะได้หรือไม่ได้ ก็ไม่เดือดร้อน

๑๐..ไม่ใบ้ ทำเป็นเหมือนใบ้ ไม่หมิ่นทานว่าน้อย ไม่ดูแคลนผู้ให้ บริโภคปัจจัยเหมือนเลียน้ำผึ้งจากมีดโกน ด้วยความระมัดระวังจะบาดลิ้น รักษาจิต ให้พ้นจากกิเลสในการบริโภค กดเพดานปากไว้ด้วยลิ้น คือ บรรเทาความอยากในรส เป็นผู้สำรวมในท้อง คือ ไม่เสพปัจจัยที่เกิดขึ้น ในทางอันเศร้าหมอง ไม่บริสุทธิ์ ไม่ชอบธรรม

๑๑..มีจิตใจเข้มแข็ง ไม่ท้อแท้ ไม่เกียจคร้าน มั่นคงในการบำเพ็ญคุณธรรมเป็นนิจ,ไม่คิดฟุ้งซ่าน,ไม่มีกลิ่นคาว คือ บาปอกุศลต่าง ๆ มุ่งหน้าสู่พรหมจรรย์ อันไม่มีตัณหา และ ทิฏฐิแฝงเร้นอยู่ มีปกติอยู่ผู้เดียว ประกอบการอบรมจิตอยู่เสมอ

๑๒..เมื่อได้ฟังเสียงสรรเสริญ ของนักปราชญ์ทั้งหลาย ผู้สละกาม ผู้เพ่งฌาณ แล้วก็ทำศรัทธา และ หิริ ให้ยิ่งขึ้นไป คือ มีศรัทธาใน โมนัยปฏิปทา อย่างหนักแน่น เพราะ ปฏิปทานี้ เป็นที่สรรเสริญของนักปราชญ์

ภิกษุที่จัดว่า มีองค์คุณครบบริบูรณ์ คือ มีศรัทธา..มีศีล..มีการศึกษาเล่าเรียนมาก..เป็นธรรมกถึก..มีความแกล้วกล้าในที่ประชุม..มีความแกล้วกล้าในการแสดงธรรม..ทรงพระวินัย..อยู่ในเสนาสนะป่าอันสงัด..ชำนาญในฌาณสี่..ได้เจโตวิมุตติ ปัญญาวิมุตติ..สิ้นอาสวกิเลส..