ลืมไม่ได้ หรือ ไม่อยากลืม

การลืมคนที่เรารักมากที่สุดอาจดูยากเย็นเกินทำใจ

แต่การเอาชนะใจตัวเองให้ได้ ยากเย็นกว่า... แต่ต้องทำ


แม้คนเคยรักเคยผูกพันกันมา จะยังมีเยื่อใยบางๆ หลงเหลืออยู่

แม้ภาพเก่าๆ ที่เคยหวานชื่น จะตามหลอกหลอนให้เราปวดใจอยู่เรื่อยๆ

แต่เราจะยอมปล่อยให้สายใยบางๆ เส้นนั้น มารัดคอจนตายทั้งเป็นเลยเชียวหรือ

แม้ว่าหัวใจจะเป็นก้อนเนื้อที่มีความรู้สึกรู้สาก็เถอะ

แต่ถ้าตราบใดหัวใจยังคงอยู่ในร่างกายเรา ยังเต้นเป็นจังหวะ

และยังเป็นอุปกรณ์ชิ้นเดียวที่ช่วยทำให้เรามีชีวิตอยู่

การเก็บรักษาก้อนเนื้อที่มีความรู้สึกรู้สานั้นไว้ ยังดีเสียกว่าปล่อยให้แหลกคามือคนไม่รักดี

อย่ามัวแต่คิดว่าเขาคือที่สุดของชีวิต และต่อจากนี้ไปจะไม่รักใครอีกแล้ว


แม้เรื่องราวความรัก

จะกลายเป็นเรื่องเล่าที่ตัวละครสองตัวต่างแยกทางกันเดิน แต่ก็ใช่ว่าเราจะเดินทางเพียงคนเดียวลำพังไม่ได้

เรายังสามารถพบเจอและมอบหัวใจให้ใครได้อีก เรายังลืมตาอ้าปากได้สบาย

ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องเอาชีวิตอันแสนมีค่า ไปผูกติดอยู่กับเขา

ไม่อยากลืมเขา ก็ไม่ต้องลืม เก็บเขาไว้เป็นความทรงจำที่ดี

แต่ถ้าการที่ไม่สามารถลืมเขา แล้วกลายเป็นบ่วงที่คอยติดตามหลอกหลอนเราไปทุกที่

ลืมเขาให้หมดจากใจเสียเถอะ

เขาเป็นเทวดาหรือก็เปล่า ทำไมเราถึงยังไม่กระชากชีวิตเขาออกไปจากใจเสียที

ลองนึกดูสิว่าป่านนี้เขากำลังทำอะไร เขากำลังหยิบรูปเราขึ้นมากอดแนบอก

ด้วยความพิศวาสอย่างนั้นหรือ เขาอาจจะกำลังอยู่กับใครที่ไหนสักแห่งหนึ่งก็เป็นได้

เขามีสิทธิ์ทำอะไรที่ไหนก็ได้ตามใจชอบ

ทำโดยไม่จำเป็นต้องบอกเรา ไม่จำเป็นต้องมีเรา

ไม่เห็นต้องเสียเวลาอันมีค่ามานั่งคิดถึงเรา ซึ่งก็เป็นแค่คนในอดีต

ความจริงแล้วเป็นเพราะเรายังงมงาย เพราะเรายังไม่อยากลืมเขาต่างหาก





P.s ขอขอบคุณบทความจาก มีสุขดอทคอม

       โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน