ฉันมีคนใกล้ตัวคนหนึ่งที่ยืนยันว่า “เวรกรรมมีจริง” หรือจะเรียกได้ว่าเป็น ” กรรมตามสนอง ” เลยก็ว่าได้ คนใกล้ตัวที่ว่านี้คือลุงของฉันเอง ดูภายนอกเขาก็เป็นผู้ชายธรรมดา ๆ หน้าตาใจดี แต่น้อยคนจะรู้ว่าเขาเป็นคนที่ไร้เมตตาคนหนึ่งเลยทีเดียว

ลุงเคยเล่าให้แม่ของฉันฟังว่า สมัยเป็นหนุ่มเขาชอบยิงนกตกปลาเป็นประจํา แต่นั่นก็ไม่น่าตกใจเท่ากับเมื่อมีโอกาสเขาก็ยิงสัตว์อื่นเล่นด้วย เช่น หากมีสุนัขจรจัดหลงเข้ามาในบริเวณบ้าน แทนที่จะไล่มันไปให้พ้นหน้า สิ่งที่เขาทํากลับเป็นการรีบไปปิดประตูรั้วแล้วเอาปืนที่ใช้ยิงสัตว์ มายิงสุนัขตัวนั้นเพื่อฝึกความแม่นยํา เมื่อสุนัขตายเขาก็ขุดหลุมฝังในบ้านตัวเองนั่นเอง

ความโหดร้ายของลุงทําให้ฉันนึกไม่ถึง เพราะจําได้ว่าเขาก็เลี้ยงสุนัขไว้ แต่เขาก็เคยเล่าให้แม่ฟังอีกเช่นกันว่า แม้แต่สุนัขของเขาเอง เขาก็เคยขุดหลุมฝังมันมาแล้ว ด้วยสาเหตุที่ว่ามันเห่า ทําให้เขาหนวกหูรําคาญ จึงขุดหลุม แล้วเรียกมันมาที่หลุมใช้จอบตีหัวจนมันแน่นิ่งไปแล้วจึงฝัง

เมื่อฉันได้รู้เรื่องราวในอดีตอันโหดร้าย สายตาที่ฉันมองลุงก็ไม่เหมือนเดิม แม้เรื่องราวผ่านมานานตั้งแต่ฉันยังไม่เกิดก็ตาม ส่วนการที่เขามาเล่าให้แม่ฟังอาจเป็นเพราะ แม่ของฉันเป็นหนึ่งในญาติไม่กี่คนที่ยังมีปฏิสัมพันธ์กับเขาอยู่ หรือไม่ก็เพราะเขาอยากระบายความทุกข์ และตระหนักว่า “เวรกรรมมันมีอยู่จริง”

ปีนับจากที่ลุงทําร้ายสุนัขจนตาย เขาก็มีภรรยาใหม่ ชีวิตแต่งงานราบรื่นเป็นสุข จนกระทั่งภรรยาของเขาให้กําเนิดบุตรชายหน้าตาน่ารัก

สองสามีภรรยาต้องคอยเฝ้าดูแลประคบประหงมบุตรชายแทบจะตลอดเวลา เพราะเขาช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้ เวลาไปไหนเขาจะใช้ก้นถัดพื้นไป หากต้องออกจากบ้านก็ต้องนั่งรถเข็นโดยมีลุงคอยเข็นให้

ส่วนศีรษะที่บวมโตนั้นส่งผลให้เด็กชายปวดศีรษะและมีอาการชักบ่อย ๆ แพทย์รักษาด้วยการผ่าตัดสมอง และฝังท่อเพื่อระบายน้ําไปยังช่องท้อง และออกไปทางถุงที่เจาะไว้บริเวณหน้าท้องอีกที อย่างไรก็ตาม แพทย์ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ เพียงแต่ช่วยบรรเทาอาการเท่านั้น

กระทั่งเขาเติบโตขึ้นเป็นเด็กหนุ่มก็ยิ่งเกรี้ยวกราด เอาแต่ใจมากขึ้น มีอารมณ์รุนแรงเพราะไม่สามารถเคลื่อนไหว หยิบจับอะไรได้เหมือนคนทั่วไป ญาติ ๆ ที่ไม่ค่อยได้แวะเวียนมาหาลุงอยู่แล้วจึงยิ่งห่างหายไปอีก บางคราวที่อยากได้อะไรแต่ไม่ได้ดั่งใจ เขาก็หนีออกจากบ้านโดยการคลานไปตามพื้นถนน แล้วป่าวประกาศว่าจะฆ่าตัวตาย สร้างความอดสูและเวทนาแก่ชาวบ้านแถวนั้นที่ต้องรีบไปแจ้งข่าวให้ลุงรับทราบ

คืนร้ายเด็กหนุ่มก็ปวดศีรษะอย่างหนักจนแม้แต่พ่อแม่ก็ควบคุมไม่อยู่ เขารื้อทําลายข้าวของไปจนถึงทุบตีบุพการี พ่อแม่ต้องพากันหอบหิ้วเขาไปโรงพยาบาลอย่างทุลักทุเล ไปถึงโรงพยาบาลก็ไปสร้างความเหนื่อยใจให้บุคลากรทางการแพทย์เพราะความเกรี้ยวกราดโมโหร้ายของเขา ประกอบกับอาการปวดศีรษะที่หาสาเหตุไม่พบ ทําให้เด็กหนุ่มถูกส่งตัวไปหาจิตแพทย์เพราะถูกสันนิษฐานว่า เขาอาจไม่ได้ปวดศีรษะจริงแต่เพราะมีอาการหลอน

จะหาสาเหตุพบเด็กหนุ่มก็แทบจะสติวิปลาสไป จริง ๆ ในที่สุดแพทย์ก็พบว่าสายยางที่ฝังอยู่ในศีรษะมานานหลายปีเปื่อยยุ่ยและติดปนไปกับเนื้อสมอง ส่งผลให้เขาปวดหัวอย่างรุนแรง ต้องรักษาโดยการผ่าตัดใส่สายใหม่ ซึ่งครั้งนี้มีความเสี่ยงไม่น้อยทีเดียว

ญาติ ๆ ต่างพากันไปให้กําลังใจหลาน ไม่มีใครหวนคิดว่าเป็นเรื่องเวรกรรมเลยสักนิดเดียว มีแต่ลุงเท่านั้นที่คิดถึงและมาเล่าให้แม่ฟังด้วยตัวเองว่า เขาสงสัยว่าความเจ็บป่วยทั้งหมดของลูกชายเป็นเพราะ

“กรรมตามสนอง” จากการที่เขาทําร้ายสุนัขในอดีต ลุงยังเล่าอีกว่า

ภาพตอนทุบหัวสุนัขจนมันดิ้นพราด ๆ แล้วชักจน แน่นิ่งไปซ้อนทับขึ้นมาในหัวเสมอ ตอนที่เห็นลูกชายชัก เพราะปวดหัว มันไม่ต่างกันเลย

ฉันไม่ใช่สัพพัญญูหรือผู้ล่วงรู้สิ่งทั้งปวงเหมือนดั่งพระพุทธองค์ จึงไม่อาจตัดสินว่าโรคภัยที่ทรมานญาติของฉันและพ่อแม่ของเขามาจากกรรมที่พ่อเขาก่อหรือไม่ แต่อย่างน้อยเหตุการณ์เหล่านี้ก็ช่วยกระตุ้นเตือนให้ฉันพยายามดํารงตนอยู่ในความไม่ประมาท ไม่เบียดเบียน และตระหนักในพุทธพจน์ที่ว่า

ที่มา : นิตยสาร Secret  ฉบับที่ 226

ผู้เขียน/แต่ง : สนิมสร้อย