ทุกคนเคยล้ม...
แต่ลักษณะการล้มไม่เหมือนกัน
บางคนพอใจจะนอนจมอยู่กับบาดแผล
และคร่ำครวญกล่าวโทษการเดินที่ไม่ระมัดระวังของตัวเอง
และรอให้บาดแผลมันเปื่อยเน่าจนไม่อาจเยียวยา
ในขณะที่เราเดิน
มีคนนับสิบที่เดินตามหลังเรามาติด ๆ
เพื่อที่จะรอโอกาสที่จะเดินแซงขึ้นไปทุกขณะ
หนึ่งก้าวที่เรารีรอ คือสิบก้าวที่เขาเร่งฝีเท้า
ในเวลาชั่วนาที...ไม่มีใครบอกได้ว่า
จะทำให้ชีวิตเธอยิ่งใหญ่หรือล้มเหลวหรือไม่
แต่ในขณะที่เธอนอนเจ็บหนักอยู่ที่พื้น
ต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด
เพราะเพียงเสี้ยววินาทีเดียว
คนพวกนั้นจะเดินข้ามเธอไป
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
