เคยไหม...เวลาที่จะบอกรักใครสักคน
ต้องรวบรวมทั้งแรงใจและแรงกาย
แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ
ความรู้สึกต่างๆ ก็ค่อยๆ จืดจางลง
ทั้งๆ ที่เราก็ไม่รู้ว่าสาเหตุมันเกิดขึ้นจากอะไร
อยากถามนะอยากถาม แต่ใจมันไม่กล้าที่จะเอ่ยปาก
อาจเพราะกลัวคำตอบ กลัวความจริงที่กำลังจะเผชิญ
การยื้อคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
จนปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆ
ไม่มีการเอ่ยปาก ไม่มีการติดต่อทวงถาม
มีแต่การรอคอย คอยให้อีกฝ่ายแสดงความรู้สึกออกมา
แต่การรอจากใครบางคนนี่แหละ
ที่มันเหนื่อย มันทรมาน และท้อแท้ยิ่งกว่าสิ่งใด
ทำไม...ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป
ไม่ลองหันหน้ามาคุยกันสักครั้ง
เพื่ออะไรๆ ที่ค้างคาใจ จะพบกับแสงสว่าง
เพราะเวลาไม่เคยย้อนกลับมาให้เราแก้ไขอดีต
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
