ทุกข์เพราะไม่ยอมรับความจริง 1(หลวงปู่ชา สุภัทโท)

ถ้าสุขมันจริง ถ้าสุขมันเป็นของแน่นอน มันคงไม่แปรปรวนไปเป็น
อย่างอื่น ถ้าความทุกข์มันเป็นของแน่นอน มันคงไม่แปรปรวนไป
เป็นอย่างอื่น สองอย่างนี้แหละที่พระพุทธเจ้า ที่ผู้รู้ทั้งหลายให้รู้จัก
ธรรมะ.....'สิ่งที่เราตั้งใจปฏิบัติอยู่ปัจจุบันนี้ก็เพื่อระงับความสุขความ
ทุกข์ เรียกว่า..'ความสงบ'. ความสุขนั้นยังไม่ใช่ธรรมะอันแท้จริง
ความทุกข์ก็ยังไม่ใช่ธรรมะอันแท้จริง...ความสงบนั้น...สงบจากสุข
สงบจากทุกข์นั้นเอง โยมทั้งหลายถ้ารู้จัก...น้ำตาจะไม่ได้ไหลอีกต่อ
ไปแล้ว'

ถึงความสงบจากนั้นคือ ธรรมะ...ที่เรานั่ง นั่งกรรมฐานนี้ มันน่าจะ
สงบนะ ไม่ได้ไปทำอะไรนะ นั่งอยู่เฉยๆ ดูลมหายใจเข้าออกอยู่อย่าง
นั้น มันก็ยังมีความวุ่นวายอยู่ มันเป็นเพราะอะไร เคยพิจารณาไหม
ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น เคยพิจารณาไหม เนี่ยมันเป็นอย่างนี้ มันเป็น
ปัญหาที่พวกเราทั้งหลายจะได้พิจารณา เพราะว่าธรรมะทั้งหมดนั้น
มันตกอยู่ในสภาพความเป็นจริง ความจริงนั้นมันซ้อนอยู่ในสิ่งที่ไม่
จริง ที่เรียกว่าความเที่ยงมันซ้อนอยู่ในสิ่งที่เรียกว่าความไม่เที่ยง
พวกเราทั้งหลายก็ไม่รู้จักว่าให้มันเป็นอย่างนั้น ก็เลยเป็นทุกข์

ฉะนั้น..พวกเราทั้งหลายจึงพิจารณาแล้วก็ยอมรับ ยอมรับความจริง
ที่เราไม่ยอมรับความจริงคือเราไม่เห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ตาม
ความเป็นจริง มันจึงเกิดความวุ่นวาย เกิดทุกข์ขึ้นมา...อย่างนั้นถ้า
เรารับว่ามันเป็นจริงอย่างนั้นก็จะเห็นความเป็นจริงเท่านั้นแหละ จะไป
ที่ไหนล่ะ เปรียบเทียบเมืองไทย เมืองไทย ไทยแลนด์นี่นะที่ฝึกธรรมะ
มา ถ้าหากว่ามีการเจ็บป่วย หรือมีอายุมากขึ้นมาป่วย พระท่านไป
เทศน์ว่า อันนี้มันเป็นอย่างนั้นเองของมัน มันมีเกิดแล้วมันมีแก่ แล้ว
มันมีเจ็บ มันมีตายอย่างนี้ คนแก่เมืองไทยจะยกมือขึ้นรับ เพื่อจะรับ
พิจารณา

ดูเหมือนว่าชาวตะวันตกนี่ บางคนถ้าใครมาพูดถึงความแก่แล้วไม่
อยากจะรับฟังเลย อยากจะให้มันหนุ่มอยู่เรื่อย อันนี้ไม่ใช่ดูถูกชาว
ตะวันตกนะ ชาวตะวันตกก็เป็นพี่เป็นน้อวทั้งหมดนี่แหละ แต่รู้สึกว่า
เป็นอย่างนั้นโดยมาก ถ้าเป็นเช่นนั้นเราก็ยังไม่ยอมรับธรรมะ ไม่ยอม
รับความจริง คือปกปิดทุกข์ในตัวของเราไว้อยู่เสมอ จคงไม่มองเห็น
ทุกข์ จึงออกจากทุกข์ไม่ได้ เพราะไม่มองเห็นเห็นทุกข์นั้นเอง

อันนี้อาตมาขอฝาก ถึงแม้จะไม่พอใจ ก็ฝากไปพิจารณาดูด้วยว่าจะจริง
ไหม นั้นแหละคือความจริงแล้วแต่ว่าลักษณะที่เราไม่ยอมรับนั้น คนที่
ไม่ยอมรับนั้นเรียกว่าคนยอมรับความทุกข์ไว้ในใจของเรา ถ้าไม่ยอม
รับก็ไม่ถูกจุดของธรรมะ เสมอว่าเราคันศีรษะเรา เราเอามือเรามาเกา
ขาของเราอย่างนี้ มันไม่ถูกจุดมัน มันก็ไม่หายความรำคาญเท่านั้นแหละ
ถ้าเราคันศีรษะ เราก็เกาที่ศีรษะของเรานะ คันที่ขาเราก็แก้ที่ขาของเราซะ
ไอ้ความลำบากรำคาญมันก็จะหายไปเท่านั้น โยมลองดูซิ วันหลังนะถ้า
เราคันศีรษะให้มาเกาที่ขาเราซิ จะถูกจุดไหม นี้เป็นหลักธรรมะ...ฯ

~ขอนแบน้อมแด่คุณพระไตรสรณะทั้งสาม~