สร้างหนี้สินเวรกรรมทำไม ?

คนทั้งหลายมักจะคิดไปได้ไกลแค่ปลายจมูกตัวเอง...
นึกถึงแต่ปากแต่กระเพาะ ไม่เคยนึกถึงหนี้สินเวรกรรมที่จะต้องได้รับ
การกินเลือดกินเนื้อทั้งๆที่เขาไม่ยินยอม ย่อมต้องถูกตามอาฆาต...
พยาบาทจองเวรอย่างแน่นอน...

หากลองตรองคิดให้ดีๆแล้ว คนที่ถูกแทงตาย...ถูกเชือดคอ...ถูกตีตาย
ก็เรียกว่า...'ตายโหง' การตายที่ผิดธรรมดา ผู้คนต่างหวาดกลัวกันมาก
หมู...ไก่...วัว...ควาย สัตว์ทั้งหลาย ก็ถูกแทง ถูกเชือด
ต้องตายโหงเช่นกัน..จิตวิญญาณของเขาจึงเต็มไปด้วยความอาฆาต
เคียดแค้น พยาบาท ทำไม่มนุษย์ไม่รู้สึกกลัวบ้าง ?

มีคำกล่าวว่า..."ร่างกายของคนเป็นป่าช้าที่ฝังศพของสัตว์อันกว้างใหญ่
ไพศาล"....ศพของมนุษย์เขาฝังกันไว้ใต้ดินบ้าง เผาไปบ้าง
แต่น่าแปลกประหลาดที่ศพหมู...ศพวัว...ศพควาย ศพของสัตว์ทั้งหลาย
มนุษย์พากันฝังไว้ในท้องของตนเอง...เวลาที่สัตว์เจ็บป่วยล้มตาย
คนก็เอาไปฝังดินเสียทันทีเพราะกลัวโรคภัย แต่เวลาที่สัตว์ตายโดยการ
ฆาตกรรม ด้วยคมมีดของคนฆ่าสัตว์ คนกลับเอาไปฝังไว้ในกระเพาะ
ของตนเสียทันทีเหมือนกัน ดังนั้น กระเพาะของคนก็คือ...."ป่าช้า"...
สำหรับบรรดาสัตว์ทั้งหลาย คนกินเนื้อก็คือ....
"หลุมฝังศพที่เดินได้"....นั่นเอง

ถ้าพูดตามกฏธรรมดาของโลก เราเป็นหนี้ใคร ก็ต้องใช้หนี้เขา...
ฆ่าเขาก็ต้องถูกเขาฆ่า...กินเลือดเนื้อของเขา ก็ต้องถูกเขากินเลือดเนื้อคืน
บ้าง ชีวิตใช้คืนด้วยชีวิต เนื้อใช้คืนด้วยเนื้อ ความตายใช้คืนด้วยความตาย
เป็นกฏที่เที่ยงธรรม ดังนั้น โลกนี้จึงเต็มไปด้วยการจองเวรติดตามทวงหนี้
กันไม่รู้จักจบสิ้น

หากเราเป็นหนี้ผู้ใด แล้วหลบหนีไม่ยอมชดใช้ ก็คือ...'คนโกง'
โกงมนุษย์ด้วยกัน แล้วหลบหนีก็อาจจะมีให้เห็น แต่จะโกงกฏแห่งกรรม
โกงบาป โกงบุญ โกงนรก โกงสวรรค์ เห็นจะโกงกันไม่ได้...
หนีเสือปะจรเข้ยังพอหนีได้ แต่จะหนีเวรหนีกรรมนั้น...
...เห็นทางที่จะหนีไม่มีเลย ไม่มีทางที่จะหนีพ้นเลย...ฯ

~หวัง ซื่อ ไฉ่~