นิทานปรัชญาเต๋า
เสฐียรพงษ์ วรรณปก
เย็นจื๊อ ถามกวนจุงว่า "การทะนุถนอมชีวิตนั้นอย่างไร"
กวงจุงตอบว่า
"การทะนุถนอมชีวิต คือ การอยู่อย่างไม่ต้องควบคุมไม่กดดัน และไม่จำกัดขอบเขต
"กรุณาอธิบายให้เข้าใจชัดหน่อย" เย็นจื๊อกล่าวว่า กวนจุงอธิบายว่า
"หู คุณอยากฟังอะไร ปล่อยตามใจมัน จมูก ปาก ร่างกาย และใจต้องการอะไร ก็จงสนองตามความประสงค์ของมัน ถ้าหูอยากฟังดนตรี และเพลงคุณปฏิเสธที่จะฟังนั้นแสดงว่า คุณไปจำกัดขอบเขตของมัน เวลาตาอยากจะดูอะไรสวยๆ จมูกอยากสูดกลิ่นหอมๆ ปากอยากคุยทั้งเรื่องจริงและเรื่องเท็จ กายอยากสัมผัสเสื้อผ้าที่นุ่มนิ่มและอาหารที่อร่อย ใจอยากมีอิสระและพักผ่อนคุณปฏิเสธที่จะสนองความต้องการของมัน นั่นแสดงว่า คุณไปจำกัดธรรมชาติของมนุษย์
ความจำกัดเหล่านี้ เป็นนายที่คอยกดขี่คุณอยู่ตลอดเวลา ถ้าคุณขจัดมันออกไป รอคอยความตายด้วยความสงบ ไม่ว่าจะเป็นหนึ่งวัน หนึ่งเดือน หนึ่งปี หรือสิบปีก็ตาม ชื่อว่าคุณได้ทะนุถนอมชีวิตและถ้าคุณตกเป็นทาสของความกดดันเคร่งเครียดตลอดเวลา ถึงคุณจะมีชีวิตอยู่ถึงร้อยปี พันปี หรือหมื่นปีก็ไม่ชื่อว่าทะนุถนอมชีวิต"
กล่าวจบ กวนจุง จึงหันไปถามเย็นจื๊อว่า
"ข้าพเจ้าอธิบายให้ท่านฟังแล้วว่า การทะนุถนอมชีวิตคืออย่างไร ท่านลองบอกซิว่า การขจัดคนตาย (คือการจัดการกับคนตาย) ทำอย่างไร"
เย็นจื๊อย้อนถามว่า
"ตายแล้วจะต้องมาพูดอะไรกันว่าจะต้องจัดการอย่างไร"
กวนจุงกล่าวว่า
"ข้าพเจ้าอยากฟังเหตุผลของท่าน"
เย็นจื๊อกล่าวว่า
"สำหรับข้าพเจ้าถ้าข้าพเจ้าตายไป ข้าพเจ้าจะไม่สนใจใดๆ ทั้งนั้น ไม่ว่าเขาจะเผาศพข้าพเจ้าหรือจับโยนทิ้งน้ำ ฝัง หรือโยนทิ้งไว้บนพื้นดินโยนลงหลุมกลบด้วยหญ้าหรือใส่ไว้ในโลงหินอ่อนคลุมด้วยผ้าคลุมศพ อย่างดี แล้วแต่ใครจะจัดงานให้อย่างไร"
กวน จุง หันไปปรารภกับเปา ซู หยา และฮวงจื๊อ ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ว่า
"เราสองคนได้พูดถึงทั้งวิธีเป็น และวิธีตาย เสร็จสรรพเลยนะ"
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
