คนเรานั้นสามารถจำอะไรก็ได้ แต่ไม่สามารถเลือกที่จะลืมอะไรก็ได้ เพราะสิ่งที่เราจะลืมได้นั้นคือสิ่งที่ไม่สำคัญหรือคนที่เราไม่ได้ให้ความสำคัญเท่านั้น ส่วนคนที่เราให้ความสำคัญ ยิ่งเราพยายามลืมเท่าไหร่ เท่ากับเรานึกถึง หรือคิดถึงเขาอีกแล้ว หลายคนพยายามหนีความจำเหล่านี้ ไม่ว่าจะออกเดินทาง ไปจากสิ่งเดิมๆ แต่สุดท้ายแล้วคนเหล่านั้นจะเข้าใจว่าต่อให้หนีไปสุดขอบฟ้าก็แค่เปลี่ยนที่ทนทุกข์
ทุกข์ มันอยู่ในใจ มันอยู่ในความทรงจำ หนีไปไหน สวยแค่ไหน ไกลแค่ไหน มันก็ไปด้วยอยู่ดี เมื่อรู้ในข้อนี้ดีแล้ว ว่า ทุกข์ใจนั้นเกิดที่ใจ เราจะต้องแก้ในใจ การแก้ทุกข์ใจ นั้นต้องเริ่มที่จะเข้าใจทุกข์ก่อน รู้ว่าทุกข์นั้นความจริงได้ดับไปแล้ว ได้ผ่านไปแล้ว แต่ความยึดติดของเราต่างหากที่ย้อนกลับไปคิดถึง โหยหา เพื่อทำร้ายเราเอง เราต้องพยายามเรียนรู้ทุกข์เข้าใจทุกข์ด้วยใจที่คิดบวก
มองหาข้อดี มองหาวิธีทำให้ใจมีความสุขอีกครั้งควบคู่ไปกับการเข้าใจว่า บางความทรงจำเราลืมไม่ได้ เราต้องอยู่กับมันด้วยการเรียนรู้มันไปด้วย เพราะเมื่อใดที่เราเรียนรู้มากพอ หรือ เข้าใจพอแล้ว เราจะปล่อยวางเอง
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
