มีชายหนุ่มคนหนึ่ง มักจะบ่นว่าตัวเองแสนจะจน และเที่ยวระบายความทุกข์กับคนอื่นอยู่เสมอ
"เออ จะวิเศษเพียงไหนหนอถ้าฉันมีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งถึงเวลานั้น ฉันก็จะมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย"
เขามักจะพูดเช่นนี้พร้อมกับทอดถอนใจ
วันหนึ่ง มีช่างหินผู้ชราเดินผ่านหน้าบ้านของชายหนุ่มก็ได้ยินคำพูดดังกล่าวของชายหนุ่มช่างหินจึงถามเขาว่า
"เจ้าทำไมจะต้องระบายทุกข์เช่นนี้? เจ้ามีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่อยู่แล้วนี่"
"ฉันมีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่?" ชายหนุ่มพูดด้วยความประหลาดใจยิ่ง "ทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่นี้อยู่ที่ไหนกันล่ะ?"
"ทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่นี้คือดวงตาของเจ้า เจ้ายินดีจะขายดวงตาคู่นี้ของเจ้าไหม? เจ้าต้องการขายเท่าไร?" ชายชราถาม
"พูดอะไรนะ?" ชายหนุ่มพูดด้วยความประหลาดใจยิ่ง "ไม่ว่าท่านจะใช้ของมีค่าอะไรก็ไม่อาจแลกดวงตาของฉันได้หรอก?"
"ดี" ช่างหินผู้ชราพูด "ถ้างั้นตัดมือทั้งสองข้างของเจ้ามา สองมือของเจ้าก็สามารถแลกทองได้ไม่น้อยทีเดียว"
"ไม่ ฉันไม่อาจเอามือของฉันไปแลกกับทอง" ชายหนุ่มกล่าว
"บัดนี้ เจ้าควรจะเข้าใจแล้วละซี เจ้าก็จะร่ำรวยมากมิใช่หรือ?" ช่างหินผู้ชรากล่าว "แล้วทำไม
เจ้ายังจะไปเที่ยวระบายทุกข์กับคนอื่นอีกละ? เจ้าจงเชื่อฉันเถอะ โภคทรัพย์อันใหญ่หลวงยิ่งก็คือ
พลานามัยอันสมบูรณ์และพลังวังชาของเรา ซึ่งไม่ว่าจะใช้เงินทองมากน้อยเพียงไรก็ไม่อาจซื้อได้"
เมื่อชายชราพูดจบก็เดินจากไป
โภคทรัพย์อันใหญ่หลวงยิ่งก็คือ |
|
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
