หยุดวงจรแห่งความโกรธ
เด็กชายอายุ 12 ปีคนหนึ่ง ซึ่งเคยมาค่ายฤดูร้อน เขามีปัญหากับพ่อ
เพราะทุกครั้งที่ทำอะไรพลั้งพลาดหรือหกล้มบาดเจ็บ
แทนที่พ่อจะช่วยเหลือ กลับตะคอกดุด่าเขาต่างๆนานา
"ไอ้เด็กงี่เง่า! ทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามอย่างนี้"
นี่อาจเกิดขึ้นด้วยสาเหตุเพียงแค่เด็กชายหกล้มบาดเจ็บ
ดังนั้น เขาจึงไม่เห็นว่าพ่อเป็นพ่อที่ดี น่ารัก
เขาสัญญากับตัวเองว่า เมื่อโตขึ้นและแต่งงานมีลูก
จะไม่ทำอย่างนั้นกับลูก
ถ้าลูกของเขากำลังเล่นอยู่ และได้รับบาดเจ็บเลือดออก
เขาจะไม่ตะคอกใส่ แต่จะโอบกอดลูกไว้ แล้วพยายามช่วยเขา
.............................
ปีที่สอง เขามาค่ายฤดู้ร้อนกับน้องสาว
ระหว่างที่น้องสาวของเขาเล่นอยู่กับเด็กผู้หญิงคนอื่นๆในเปล
และทันใดนั้นก็พลัดตกลงมา หัวฟาดกับก้อนหิน เลือดไหลอาบหน้า
เด็กชายรู้สึกขัดเคืองขึ้นมาทันที จนเกือบจะตะโกนใส่น้องไปว่า
"นังเด็กงี่เง่า! ทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามอย่างนี้!"
เขาเกือบจะทำอย่างเดียวกับพ่อ
แต่เพราะเขาปฏิบัติการเจริญสติมาสองช่วงฤดูร้อน
จึงสามารถยับยั้งตัวเองได้
แทนที่จะตะโกนออกไป เขากลับเริ่มเดินและหายใจอย่างมีสติ
ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังช่วยเหลือน้องสาวของเขา
เพียง 5 นาที เขาก็ได้สัมผัสกับชั่วขณะแห่งการเห็นแจ้ง
ได้ประจักษ์ว่าปฏิกิริยา หรือความโกรธของตนเองนั้น
เป็นพลังอำนาจของความเคยชินที่ได้รับถ่ายทอดมาจากพ่อ
เขาช่างเหมือนพ่อ เป็นผลพวงของท่านไม่มีผิดเพี้ยน
เขาไม่ต้องการจะทำอย่างนั้นกับน้องสาว
ทว่าพลังที่พ่อถ่ายทอดมานั้น...แรงกล้าเสียจนเกือบจะทำให้...
เด็กชายกระทำในสิ่งที่พ่อเคยทำกับเขามาก่อน
.......................................
สำหรับเด็กชายอายุ 12 ปี นับเป็นการรู้แจ้งโดยแท้
เขายังคงเดินต่อ... ฉับพลันก็เปี่ยมไปด้วยความปรารถนาที่จะปฏิบัติ
เพื่อลบล้างอำนาจความเคยชินนี้ จะได้ไม่ส่งผลต่อไปยังลูกๆของตน
เด็กชายรู้ว่า มีเพียงการฝึกสติเท่านั้น...
ที่ช่วยหยุดยั้งวงจรของความทุกข์นี้ได้....
เขายังสามารถแลเห็นด้วยว่า
พ่อเองก็เป็นเหยื่อที่รับการถ่ายทอดความโกรธมาเช่นกัน
พ่ออาจไม่อยากทำอย่างนั้นกับเขา
แต่ที่ทำไปเพราะพลังยของความเคยชินในตัวนั้นแรงกล้าเหลือเกิน
ชั่วขณะที่เด็กชายประจักษ์แจ้งว่า
พ่อก็เป็นผู้เคราะห์ร้ายคนหนึ่งเช่นกันนั้นเอง
ความโกรธเคืองทั้งหลายที่เขามีต่อพ่อก็ได้มลายลง
ไม่กี่นาทีต่อมา...
เขาเกิดความปรารถนาที่จะกลับบ้าน
ไปชวนพ่อมาปฏิบัติด้วย...
.......................
สำหรับเด็กชายวัย 12 ... นี่คือการรู้แจ้งครั้งสำคัญจริงๆ...
--------------------------------------------------
จาก....."ความโกรธ : ปัญญาดับเปลวไฟแห่งโทสะ".
ติช นัท ฮันห์..........เขียน
ธารา รินศานต์....... แปล