เรื่องเล่าของผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกแฟนนำภาพลง Internet

เรื่องเล่าของผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกแฟนนำภาพลง Internet

ความรู้สึกอันเลวร้าย เมื่อถูกแอบถ่ายโดยผู้ชายที่เรียก
ว่าแฟนเราคบกับผู้ชายคนหนึ่งตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย

จนปัจจุบันเราทำงานแล้วเรียกว่าเราเคยคบกับผู้ชายแค่คน
เดียวและไม่เคยหวั่นไหวไปกับคนอื่นเราเคยคิดว่าเรารู้จัก
และเข้าใจผู้ชายคนหนึ่งที่สุดในโลกเราเข้าใจอย่างนั้นมาตลอด 
10 ปีแต่เราเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นใครที่เราไม่รู้จักเราไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ชายคนนั้น
คิดและทำ อาจไม่เคยเข้าใจมาก่อนก็ได้เพียงแต่เราไม่คิดว่าการทำ
ความรู้จักใครสักคนนั้นจะต้องแลกกับประสบการณ์ที่เรารู้สึกว่ามันเลว
ร้ายที่สุดในชีวิตเรา

เป็นเรื่องที่ทุเรศที่สุดในชีวิตเราอาทิตย์ก่อนเราแอบใช้คอมพิวเตอร์
ตอนแฟนไม่อยู่ห้องเพื่อเล่นอินเทอร์เน็ตต้องบอกว่าแอบใช้เพราะปกต
ิเขาจะหวงคอมพิวเตอร์มากกลัวเราไปทำไฟล์งานเขาหายซึ่งเราก็ไม่
่เคยคิดอะไรมาก

บังเอิญเราเจอไฟล์ชื่อเราเองที่เป็นนามสกุลรูปภาพทีแรกเราแอบปลื้ม
เพราะคิดว่าเขาเก็บรูปเราไว้เลยลองเปิดดูปรากฏว่ามันเป็นรูปเราจริงๆ
แต่มันทำให้เราชาวาบไปทั้งหน้าเลยเพราะมันเป็นรูปเปลือยของเราไม่ได
้เป็นรูปตัดต่อแน่นอน

เพราะสถานที่มันคือห้องนี้เอง ห้องพักของเรากับเขารูปในโฟลเดอร์เดียว
กันมันมีเยอะมากเป็นร้อยรูปมีรูปผู้หญิงอีกสามคนที่น่าจะเป็นรูปแอบถ่าย
เหมือนกันและผู้หญิงทั้งสามคนนั้นเรารู้จักเมื่ออาทิตย์ก่อนตอนไป meetingกับ
เพื่อนทางอินเทอร์เน็ตของแฟนเราเรานั่งดูรูปที่บันทึกความเป็นส่วนตัวของเรา
จากหน้าจอคอมพิวเตอร์ทีละรูปความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันงง สับสน รู้สึกหวิว
และร้อนวูบในท้อง งง...น้ำตามันไหลมาเฉยๆ มันเกิดอะไรกับชีวิตเราเนี่ย

ทำไมถึงมีรูปพวกนี้ใครถ่ายไว้ตอนไหน ถ่ายไปทำไม ตอนนั้นเรื่องใครถ่ายตอน
ไหนมันเป็นคำถามแค่แว้บๆ เพราะคำตอบมันอยู่ในตัวเองอยู่แล้ว อาจเป็นรีโมท
หรือตั้งเวลากล้องเท่านั้นเองถึงเราไม่ค่อยรู้เรื่องกล้องมากนักแต่ก็พอรู้ว่ามันทำ
เรื่องพวกนี้ได้ แต่ถ่ายทำไมนี่สิที่เราไม่อยากคิด

เรานั่งคิดวนเวียนรอจนแฟนกลับมาห้อง 
วันนั้นเราเงียบจนผิดปกติหลังทานข้าว
เย็นเรารวบรวมความกล้าคุยกับเขาโดยบอกเขาตรงๆ 
ว่าเราเจอรูปในคอมพิวเตอร์
ดูเขาตกใจมากแต่ยังไม่ยอมรับ เราคาดคั้นหนัก
เข้าเขาก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จาเขาอ้าง
ว่าถ่ายรูปเราเก็บไว้ดูเล่นคนเดียวแต่พอเราถาม
ถึงรูปของผู้หญิงคนอื่น เขาก็ไม่สามารถ
อธิบายอะไร

ประโยคแรกที่หลุดออกมาจากความเงียบคือ 
คำขอโทษเขาเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงละอาย
เรารับฟังเรื่องที่เล่าด้วยสมองที่มึนทึบอยากจะคิด
ว่าเรื่องที่รับฟังอยู่เป็นความฝัน แฟนเรา..
.ผู้ชายที่เราคบกับเขามา10 ปี ผู้ชายคนแรกและ
คนเดียวของเราผู้ชายที่เราวางแผนร่วม
กันว่าจะแต่งงานในปลายปี

เขาแอบถ่ายรูปเราไปให้คนอื่นดูเพื่อแลกกับรูป
แอบถ่ายของแฟนคนอื่นเราฟังอะไรผิด
ไปรึเปล่าเขาอ้างว่าเขาลองเล่นเน็ตในเว็บที่
เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ซึ่งเขาเริ่มสนใจตั้งแต่
ได้ดูรายการโทรทัศน์ที่มีการเจาะลึกเรื่องพวกที่ชอบโชว์
แล้วเขาก็ไปเจอคำชักชวนแลก

รูปกันในเว็บบอร์ดจากนั้น
ก็ตกลงแลกรูปกันจากที่เคยแลก
แบบไม่เห็นหน้า ก็เริ่มเปิดเผย
ขึ้นเรื่อยๆ จนเห็นหน้าตา
ซึ่งคนกลุ่มนี้คือกลุ่มเพื่อนใหม่
ของแฟนเราที่อาทิตย์ก่อนเขาชวน
เราไป meetingกับเพื่อน
ที่รู้จักทางเน็ตอีก 3 คน ทุกคนพา
แฟนมาด้วยโดยผู้หญิงทุกคนที่
ไปไม่มีใครรู้ว่าเพื่อนชาย
ของตัวเองเล่นอะไรกันเรายังจำ
ได้เลยว่าน้องผู้หญิงที่เด็กสุดยัง
เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเลย
นึกแล้วน่าสงสารน้องผู้หญิงคนนั้น
สงสารผู้หญิงอีกสองคนแต่ก็สงสา
รตัวเองที่สุด

 ทำไมพวกเราต้องมาเจอกับผู้ชายห่วยๆ 
พวกนี้รู้สึกขยะแขยงมากพอนึกถึงวันนั้นพวกผู้ชาย
เขานัดกันเพราะอยากเห็นตัวจริงของผู้หญิงในรูป
เปลือยที่เขาแลกกันเราแทบอาเจียน คิด
ได้ยังไง ทุเรศสิ้นดี ขอโทษที่พิมพ์ยาวมาก
แต่เราสับสนจริงๆที่มาโพสต์กระทู้

เราไม่ได้อยากได้คำตอบอะไรเลยแค่อยากระบาย
อยากเรียบเรียงความคิดตัวเองถึงสิ่ง
ที่ผู้ชายคนหนึ่งทำกับเราผู้ชายคนที่เราคิดว่ารักเขา
ที่สุดในชีวิต เคยทุ่มเท เคยวาดความ
หวังร่วมกันและฝากความหวังของตัวเองไว้กับเขา
แต่สิ่งที่รับรู้มันทำให้ทุกสิ่งที่คิด ความรู้สึก
ที่สะสมมาแรมปีต้องพังทลายลงในชั่วพริบตา…
กลายเป็นความรู้สึกหวาดระแวง สับสน ขยะแขยง
ตอนนี้เราไม่อยากถามแล้วว่าเขารักเราหรือเปล่า 
เพราะเขาคงตอบเหมือนเดิมแต่ถ้าเขาถาม
เราเราคงยังไม่สามารถตอบเขาได้เลยในทันที 
เพราะเราก็ไม่แน่ใจจากที่เคยผิดหวังสับสน

 ตอนนี้เราเริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกโกรธก่อนจะ
ทำเรื่องแบบนั้นเขาเคยคิดหรือเปล่า ว่ามันอาจ
มีผลอะไรกับเราบ้างเคยนึกไหมว่าเราต้องรู้สึกอย่างไร 
เราจะอยู่ในสังคมแบบไหนถึงแม้จะพูด
ได้ว่าเราไม่มีอะไรที่เป็นความลับสำหรับเขาเพราะเขา
เคยเห็นมาแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง มากเสียยิ่ง
กว่าในรูปภาพด้วยซ้ำ

แต่การถูกแอบถ่ายโดยที่เราไม่ได้รับรู้และเต็ม
ใจแม้จะโดยผู้ชายที่เป็นคนรักของเราเอง 
มันเป็นการไม่เคารพสิทธิของเราที่มันทำ
ให้เรารู้สึกเลวร้ายกว่านั้นคือ รูปเหล่านั้นถูกส่งต่อ
ไปยังอื่นคนที่เราไม่ได้รู้จักสนิทสนมทุกวันนี้เรา
นอนไม่เคยเต็มตาเหมือนคนเป็นโรคจิตเลย
เราผวากับเสียงโทรศัพท์เพราะกลัวจะมีใคร
โทรมาบอกว่า.... “เจอรูปเราบนอินเทอร์เน็ต”...
.แม้แฟนเราจะบอกว่าคนอื่นเขาไม่กล้าหรอก 
เพราะแฟนเราก็มีรูปแฟนเขาอยู่เหมือนกันแล้ว
ยังไงล่ะ ... ถ้าเขาเอารูปเราไปโพสต์ แฟน
เราจะเอารูปแฟนเขาไปโพสต์บ้างหรือแล้วมันช่วย
อะไรเราได้

ถ้าคนอื่นเขาเลิกกับแฟนแล้ว เขาจะกลัว
เรื่องพวกนี้หรือคนอื่นเขาเป็นแฟนกันจริงหรือเปล่า
จะรู้ได้ไงแล้วไอ้ที่เขาเห็นรูปเราไปแล้วล่ะจะทำ
ยังไงคนดีๆ ที่ไหนเขาถ่ายรูปแฟนตัวเองแก้ผ้า
ไปให้ชาวบ้านดูบางรูปเขาถ่ายเราตอนนอนหลับ
แล้วจัดท่าทาง มันทุเรศจนเราไม่รู้จะพูดอย่างไร
แต่คำแก้ตัวที่หลุดออกมาจากปากของผู้ชายที่
ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเรามันยิ่งทำให้เรารู้สึกขยะแขยง….
เขาบอกว่ามันทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นเราอย่าคิดมาก
เลย เขาเองยังไม่คิดมากเลยคิดซะว่าเผลอนั่งโป๊
ให้คนอื่นเห็นก็สิ้นเรื่อง….ผู้ชายคนนี้เอาอวัยวะส่วนไหน
คิดคำพูดพวกนี้เราอาจไม่สามารถพูดได้เต็มปาก
ว่าเป็นผู้หญิงที่ดีนักเพราะเราเองก็อยู่กับเขาโดยยัง
ไม่ได้แต่งงานแต่เราก็ยังถือว่าอะไรที่เป็นของ
สงวนก็ไม่ควรจะให้ใครเห็นการที่ผู้ชายคนอื่นซึ่งไม่ได้
เป็นอะไรกับเราเลย

 กลับมีรูปเปลือยของเราแบบที่เห็นหน้า
เห็นตาชัดเจน เห็นสิ่งที่พึงจะสงวนไว้เป็นเรื่องส่วนตัวสามารถ
นำกลับมาดูเมื่อไหร่ก็ได้ สามารถนำรูปภาพที่เป็นไฟล์ดิจิตอล
ไปทำสำเนาไปส่งต่อหรือเอาไปทำอะไร
ได้โดยสะดวกมันทำให้เรารู้สึกกลัวรู้สึกขยะ
แขยงทุกครั้งที่นึกถึง รู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูกบางครั้ง
เรารู้สึกอยากจะฆ่าตัวตายตอนนี้บอกตามตรงว่า
ความรู้สึกที่เคยรักและเชื่อใจผู้ชายคนนี้มันชืดจางไป
แล้วสำหรับเราแต่เราก็ไม่รู้จะทำไง

ไม่กล้าจะเลิกกันเพราะกลัวว่าเขาจะทำอะ
ไรแผลงๆ กับเราจะพึ่งตำรวจก็ไม่กล้าเพราะเราไม่อยาก
มีเรื่องกับเขา อยากจบกันไปอย่างเงียบๆไม่อยากเป็น
ข่าวเรื่องที่ไม่อยากให้คนรู้ก็จะยิ่งรู้การที่มีคน
รู้ว่ามีเรื่องแบบนี้มากเท่าใด มันก็ยิ่งสร้าง
ความอับอายให้เราเท่านั้นมันก็เหมือน
กับการถูกกระทำซ้ำเติมมากเท่านั้น

ไหนจะความรู้สึกของคนรอบข้างเราอีก.
..เคยฟังมาว่าอิทธิพลของโลกอินเทอร์เน็ตมันสามารถส่งผล
ลบกับสังคมอย่างรุนแรงภัยใกล้ตัวของผู้หญิงมันมีทั่วไป
เราเข้าใจชัดแจ้งเลยตอนนี้มันส่งผลกับเรา
โดยตรงเลยแต่ยังอดนึกไม่ได้เลยว่าทำไมคน
โชคร้ายนั้นต้องเป็นเราด้วย ทำไมไม่เป็นคนอื่น อาทิตย์
ที่ผ่านมาเราไม่พูดกับเขาเลยแม้แต่คำเดียว
เขาเองก็กลับบ้านดึกๆ เหมือนหลบหน้าเราเราควรทำอย่าง
ไรกันแน่ให้อภัยเขา ทำเป็นลืมๆ มันไป ที่คนอื่น
มันเห็นก็นึกเสียว่าทำทานแต่บอกตามตรงมันทำใจยาก
จริงๆ สับสน