ความโกรธไม่ดีเลย
...ความโกรธไม่ดีเลย...
และไม่ใช่ความโกรธของผู้อื่นเท่านั้นที่ไม่ดี
ความโกรธของตนเองก็ไม่ดี และสำหรับตนเอง
ความโกรธของผู้อื่น แม้ไม่ดีเพียงไร ความโกรธของตนเอง ยิ่งไม่ดีกว่ามากมายนัก...เป็นโทษกว่ามากมายนัก
แน่นอน แต่พากันคิดผิดเข้าใจผิดไปเสียหมด
เวลาตนเองโกรธจึงลืมคิดไปว่าเป็นความไม่ดี
เพราะไปมุ่งเพ่งเล็งปรุงแต่งไป
ว่าเขาทำอย่างนั้น เขาพูดอย่างนั้น
ซึ่งล้วนทำให้เราเกิดความโกรธ เป็นความผิดความไม่ดีของเขา
พุ่งความคิดไปโทษผู้อื่น
จนไม่มีความคิดหลงเหลือให้เห็นความโกรธในตนเอง
จึงลืมคิดไปด้วยว่าความโกรธของตนก็คือ ความไม่ดีของตน
และลืมคิดให้รู้แก่ใจ ว่าความโกรธที่เกิดแก่ตนทุกครั้งไป
ไม่ใช่ความไม่ดีของผู้ใดอื่น แต่เป็นความไม่ดีของตนเอง
แน่นอน ใคร่ขอให้จำไว้ให้มั่นว่าความโกรธไม่มีคุณ มีแต่โทษ
ใครโกรธคนนั้นมีความไม่ดีเกิด เสมอไป
: แสงส่องใจ ๒๕๔๕
: สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก