กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
รู้จัก ไอส์แลนด์กรีน หลุมกอล์ฟที่ดังที่สุดในโลก
หากมีการจัดอันดับ "หลุม" ที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุด เป็นที่รู้จักมากที่สุด หรือคนรักกอล์ฟทั่วโลกอยากลองไปตีสักครั้งในชีวิตขึ้นมาเมื่อไร
ว่ากันว่าถ้าคำตอบสุดท้ายไม่ใช่หรือไม่มี หลุมที่ 17 ของสนามทีพีซี ซอร์แกรส แห่งรัฐฟลอริดา สหรัฐอเมริกา ปะปนอยู่ด้วย
หลุมดังกล่าวมีเอกลักษณ์โดดเด่นไม่เหมือนใคร เนื่องด้วยรายละเอียดของหลุมไม่มีอะไรมากไปกว่าแท่นทีกับกรีนซึ่งรายล้อมด้วยเวิ้งน้ำกว้างใหญ่ แต่ก็เป็นเสน่ห์เฉพาะตัวที่แม้แต่คนไม่ดูกอล์ฟก็ยังสะดุดตา และทำให้หลุมนี้ได้ชื่อเล่นว่า "กรีน(เป็น)เกาะ" (Island Green) จนทุกคนจำขึ้นใจ
แต่ถึงจะมีระยะห่างจากทีถึงกรีนแค่ 130 หลา (บวกลบเล็กน้อย) ซึ่งสำหรับมืออาชีพส่วนใหญ่ แค่พิทชิ่งเวดจ์ก็เพียงพอแล้ว แต่เมื่อคิดว่าเป้าหมายคือกรีนความยาวแค่ 78 ฟุต กับหย่อมบังเกอร์เล็กๆ ด้านหน้า และทางเดินแคบๆ ด้านหลัง ส่วนที่เหลือเป็นน้ำล้อมรอบแล้ว ต่อให้เป็นโปรระดับไหนก็ย่อมใจฝ่อได้เหมือนกัน
เท่านั้นไม่พอ ความที่ละแวกใกล้เคียงมีต้นไม้ใหญ่เรียงรายอยู่มาก บางครั้งลมที่พัดมาจึงโดนกักไว้ให้อยู่ใกล้ๆ หลุม กลายเป็นโจทย์ยากที่นักกอล์ฟจะต้องอ่านสถานการณ์ให้ขาดก่อนเลือกหยิบไม้ขึ้นมาตีลูกในแต่ละครั้ง
ว่ากันว่าเมื่อถึงช่วงปรับปรุงดูแลสนามประจำปี จะสามารถงมลูกกอล์ฟที่ทั้งมืออาชีพและมือสมัครเล่นฝากไว้รอบๆ ไอส์แลนด์กรีนรวมแล้วกว่า 100,000 ลูกทุกปี ยืนยันได้ถึงความโหดหินของหลุมนี้ได้เป็นอย่างดี
ทั้งหลายทั้งปวงนี้ต้องขอบคุณ (หรือเปล่า?) พีต ดาย ดีไซเนอร์สนามกอล์ฟชื่อดังระดับแนวหน้าของโลกผู้ออกแบบสนามแห่งนี้ โดยดายมักได้รับการยอมรับจากบรรดามืออาชีพว่า มีเอกลักษณ์เรื่องลูกเล่นที่จับทางยาก นอกจากการวางเลย์เอาต์แล้ว ยังเลือกใช้สภาพภูมิอากาศและสภาพภูมิประเทศมาหลอกนักกอล์ฟได้อย่างน่าทึ่ง
อย่างไรก็ตาม สำหรับหลุมที่ 17 ของซอว์แกรสนี้ มีเรื่องเล่าว่า เลย์เอาต์ที่ออกมานั้นถือว่าเป็นเรื่อง "บังเอิญ" พอสมควร เนื่องจากแรกเริ่มเดิมทีนั้น ดายตั้งใจให้เป็นหลุมพาร์ 3 ธรรมดาๆ ที่มีกรีนล้อมรอบด้วยน้ำเล็กน้อย แต่เนื่องจากบริเวณโดยรอบมีการขุดทรายเพื่อเอาไปถมบริเวณอื่นหมดแล้ว กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่แทน ดายเห็นว่าเปลี่ยนคอนเซ็ปต์ทำเป็นเกาะก็ไม่เลวเหมือนกัน จึงยึดสภาพที่เป็นอยู่แล้วเติมน้ำลงไปในแอ่งนั้น จนกลายเป็นสุดยอดสนามที่ทุกคนจดจำในที่สุด
จะอย่างไรก็แล้วแต่ ลูกเล่นที่สอดแทรกเข้าไปในการออกแบบได้กลายเป็นเหตุผลสำคัญที่เมื่อสนามทีพีซี ซอว์แกรส ถูกใช้เป็นสังเวียนแข่งขันกอล์ฟอาชีพ จึงมักไม่ค่อยมีใครผูกขาดครองแชมป์แบบต่อเนื่องนัก เช่น ไทเกอร์ วู้ดส์ โปรกอล์ฟมือ 1 ของโลกซึ่งเพิ่งจะคว้าแชมป์ เดอะ เพลเยอร์ส แชมเปี้ยนชิพ หรือ "เมเจอร์ที่ 5" ที่สนามแห่งนี้เป็นสมัยที่ 2 เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา หลังจากคว้าแชมป์หนแรกเมื่อ 12 ปีที่แล้วนู่น
วู้ดส์กล่าวถึงซอร์แกรสก่อนแข่งว่า เป็นสนามที่บังคับให้คนเล่นต้องทำให้ดีในทุกๆ อย่าง จะดีอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือแค่เกือบหมดไม่ได้ ยกตัวอย่างตัวเขาเอง หลายต่อหลายครั้งที่มาแข่งสนามนี้ บางปีไดรฟ์ดี เหล็กคม แต่พัตต์ไม่ได้ ก็ชวดแชมป์ บางปีพัตต์ดีแล้ว แต่เหล็กไม่แม่นเลย ก็พลาดไปอีก หรือบางทีดีเกือบหมด แต่ไดรฟ์ไม่ตรงแฟร์เวย์ ก็ไปไม่ถึงดวงดาวซะงั้น เรียกว่าถ้าไม่พร้อมให้รอบด้าน ก็ยากจะเอาชนะความเจ้าเล่ห์ของมันได้
หรืออย่าง เซร์คิโอ้ การ์เซีย โปรดังชาวสเปนก็น่าจะเป็นกรณีตัวอย่างที่ชัดเจนเป็นอย่างดีเช่นกัน
การ์เซียเคยคว้าแชมป์เดอะ เพลเยอร์ส เมื่อปี 2008 หลังดวลซัดเด้นเดธ เพลย์ออฟชนะ พอล กอยดอส โปรเจ้าถิ่น หลังทั้งคู่จบรอบสุดท้ายมี 5 อันเดอร์พาร์เท่ากัน
โปรแดนกระทิงดุเอาชนะกอยดอสตั้งแต่การเพลย์ออฟหลุมแรกที่ไอส์แลนด์กรีน เพราะนอกจากจะไดรฟ์ลูกไปตกกลางกรีนพอดิบพอดีแล้ว ยังได้กระแสลมช่วยพัดลูกไปอยู่ใกล้หลุมเข้าไปใหญ่ จนเขาเก็บพาร์ง่ายๆ ขณะที่กอยดอสได้เพียงโบกี้เท่านั้น
5 ปีผ่านไป ในรายการเดียวกัน สนามเดียวกัน และหลุมเดียวกัน บทสรุปของการ์เซียกลับออกมาคนละเรื่อง เพราะขณะที่เขากำลังบี้กับวู้ดส์เพื่อลุ้นแชมป์อย่างสนุกตื่นเต้น การ์เซียซึ่งพยายามรุกหนักที่หลุม 17 กลับตีตกน้ำถึง 2 ครั้ง จนออก 4 โอเวอร์พาร์ที่ไอส์แลนด์กรีนหลุมเดียว จากที่ลุ้นแชมป์อยู่ดีๆ จึงร่วงไปจบอันดับ 8 ร่วมซะอย่างนั้น!
อย่างไรก็ตาม หายนะของการ์เซียก็ยังไม่เท่ากับกรณีของ สตีฟ โลว์รี่ ในการแข่งขันเดอะ เพลเยอร์ส แชมเปี้ยนชิพ เมื่อปี 1998 ซึ่งกล่าวได้ว่าเป็นเหตุการณ์ที่โด่งดังที่สุดซึ่งเกิดกับไอส์แลนด์กรีน
ครั้งนั้น โลว์รี่ไดรฟ์ลูกไปตกกลางกรีน แต่ขณะที่เขากำลังเดินจากแท่นที จู่ๆ ก็มีนกนางนวลตัวหนึ่งบินไปหยุดยืนใกล้ๆ ลูกกอล์ฟ แล้วพยายามใช้จงอยปากคาบขึ้นมา แต่ความที่ลูกกอล์ฟทั้งกลมทั้งหนัก เจ้านางนวลตัวนี้จึงคาบแล้วตกๆ จนลูกกลิ้งไปรอบๆ กรีน สุดท้ายมันก็ประสบความสำเร็จ คาบขึ้นมาได้แล้วออกบินไปทันที
แต่บินไปได้ครู่เดียว ลูกกอล์ฟก็หลุดจากปากเจ้านางนวลแล้วหล่นหายลงไปในน้ำชนิดทุกคนในสนามได้แต่อึ้ง (ปนขำ)
โชคดีสำหรับโลว์รี่ที่ตามกฎแล้วถือว่าเจ้านางนวลเป็นการรบกวนจากอุปสรรครบกวนจากภายนอก เขาจึงได้รับอนุญาตให้ตั้งลูกจากตำแหน่งแรกที่ลูกตกบนกรีนแล้วเล่นต่อไปได้
...ไม่เช่นนั้นนี่คงขึ้นทำเนียบการตีตกน้ำที่พิลึกพิลั่นที่สุดในประวัติศาสตร์ไปแล้วแน่นอน!
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
