ไม่มีความมืด ก็ไม่รู้คุณค่าของแสงตะวัน
ไม่มีความหนาวเย็น ก็ไม่รู้คุณค่าของความอบอุ่น
ไม่มีความสูญเสีย ก็ไม่รู้คุณค่าของการมี
เวลาเป็นสิ่งที่ผ่านแล้วผ่านเลย แต่น่าแปลกที่ลหายคนชอบใช้เวลาไปกับการดูเวลา
ตะบองเพชรที่ยืนกลางแดดแผดเผาชั่วนาตาปี ยังออกดอกงดงามได้
อุปสรรคจะเป็นอุปสรรคก็ต่อเมื่อเรามองมันเป็นอุปสรรค
ความรู้เป็นคนละเรื่องกับการเข้าโรงเรียน
ต้นหญ้าที่ถูกไฟป่าเผาผลาญ ผลิใบใหม่ออกมาเสมอเมื่อมีโอกาส
เกิดเป็นคน กลัวอะไรกับอุปสรรค
มองโลกด้วยหัวใจ ไม่ใช่ด้วยสายตาอย่างเดียว
อุปสรรคเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างทางทำให้การเดินทางมีรสชาติมากขึ้น
เราแสดงความสุภาพต่อผู้อื่น มิใช่เพราะมารยาทสังคม
หากแต่เพราะเรามีคุณค่าพอที่จะทำสิ่งดีๆ ในชีวิต
ทุกสิ่งมองได้สองด้านเสมอ
เวลาเป็นธรรมชาติที่รีไซเคิลไม่ได้
ใช้เวลาปัจจุบันไปกับอดีตและอนาคตเป็นการลงทุนที่สูญเปล่า
การเรียนรู้ที่สำคัญที่สุดคือความสามารถที่จะรู้ว่าเราไม่รู้อะไร
เมื่อท้องอิ่ม เรารู้สึกว่าต้องการอะไรจากโลกน้อยลง
วุฒิภาวะมิใช่ได้มาจากการใช้จ่ายเงินซื้อมา แต่จากการใช้จ่ายชีวิต
จงรูเท่าทันความทุกข์ที่เกาะใจเรา
รู้ครึ่งๆ กลางๆ อันตรายกว่าไม่รู้เลย
ไม่มีอะไรเลวร้ายที่สุด นรกของคนหนึ่งอาจเป็นสวรรค์ของอีกคนหนึ่ง
เรื่องคอขาดบาดตายของคนหนึ่งอาจเป็นเรื่องธรรมดาของอีกคนหนึ่ง
ความรักก็เป็นเช่นงานศิลปะ มีค่าต่อเมื่อมีคนร่วมรับรู้
ไม่มีอะไรในโลกที่ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง
ความอ่อนไหวไม่ใช่เรื่องอ่อนแอ
ความแข็งแกร่งก็ไม่ใช่ความเข้มแข็งเสมอไป
เพราะชีวิตที่ดีคือการรู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา
รอยยิ้มก็เช่นแสงแดดในฤดูหนาวและลมเย็นในฤดูร้อน
การพูดจาสกปรกเท่ากับกาดูแคลนตัวเองอย่างหนึ่ง
การรู้จักรับรู้ความงามในสิ่งที่ไม่น่าดูงาม เป็นกำไรชีวิตอย่างหนึ่ง
คุณค่าของมนุษย์อยู่ที่เนื้อใน
การปฏิเสธจุดอ่อนของตน ก็เหมือนการไม่ยอมรับว่ามีรูรั่วบนเรือที่กำลังแล่น
คุณค่าของการใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย อาจอยู่ที่การใช้ชีวิตนอกรั้วมหาวิทยาลัย
คุณค่าของคนก็เช่นคุณค่าของดอกไม้ มิได้อยู่ที่ระยะเวลาของความสด
แต่อยู่ที่ความทรงจำระหว่างที่มันยังสด
กฎระเบียบ กับ กับดัก เป็นสองด้านของเหรียญเดียวกัน
เรามีค่าเกินกว่าที่จะรับคำโกหกของตัวเราเอง
ที่มา...ความฝันโง่ๆ ของ วินทร์ เลียววาริณ
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
