ความทรงจำ … ที่ไม่มีวันลืม

หลังจากที่รู้ว่า คนที่เรารัก . . . แล้วเขาก็เคยบอกรักเรา
มีแฟนอยู่แล้ว . . . ความเจ็บปวด น้ำตา ติดตามตัวดังเงาเลยเชียว
ภาพที่ฝั่งอยู่ในความทรงจำ . . . ไม่มีวันลืมและจะไม่ลืม

ตอนนั้น ภาพตัวเองยืนอยู่หน้าห้อง
ส่วนเขายืนตรงประตู ผู้หญิงอีกคนอยู่ข้างใน . . .
ตอนนั้น . . . รู้แต่ว่าพื้นที่ที่ยืนอยู่ มันเหว้งๆ ชอบกล
ขาแทบจะหมดแรงยืน หัวใจเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ถามตัวเองว่า . . . เราอยู่ไหน? แล้วมาทำอะไรที่นี่
ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรา . . . คือใคร?
ตอนนั้นเขาเหมือน คนแปลกหน้า
. . . คล้ายกับเรา ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
รู้แค่นั้น . . . ขาที่แทบจะไม่มีแรง มันก็พาเราเดินจากมาๆ
พร้อมกับน้ำตา ที่ไหลอาบแก้ม . . .

หลังจากนั้น . . .
ขอนัดเจอ . . . เพื่ออยากพูดคุย อยากต่อว่า อยากขอคำมั่น
แต่ . . . พอเห็นหน้าเขา
คำพูดแรง ๆ ที่คิดว่า จะสาดใส่ไม่ยั้งถูกกลืนลงคอ
เพราะคำว่า . . . "ขอโทษ" คำเดียว . . . เจ็บจังแฮะ

เราทถามเขา . . . รักแฟนตัวเองหรือเปล่า?
เขาพยักหน้ามั่นใจตอบว่า . . . "รัก"
พอฟังตอนนั้น รู้สึกทั้งอยากยิ้มและก็ร้องไห้พร้อมกัน
ร้อง . . . ให้กับใจที่มันสลายดวงนี้
ยิ้ม . . . ให้กับความรัก ที่เขามีต่อเธอคนนั้น

บอกตัวเองว่า . . . อย่างน้อย คนที่เรารัก
. . . เขาก็ไม่เลวร้ายเกินไปนัก
แม้ว่า . . . เราจะเป็นแค่คนที่คั่นเวลา ในยามที่เขารู้สึกเหงาแค่นั้น
เราขอให้เขาสัญญาว่า . . . "ให้ซื่อสัตย์ และรักเธอคนนั้นคนเดียว"
เขารับปาก . . . จับมือเรา เรายิ้ม พร้อมๆ กับน้ำตาที่มันยังไหล

ยิ้ม . . . แม้หัวใจจะเจ็บร้าวลึก
ยิ้ม . . . แม้พรุ่งนี้จะไม่มีเขา
ยิ้ม . . . แม้รู้ว่าเราคือคนโดนทิ้ง
ยิ้ม . . . ที่ทำให้ความรักของเขายืนยง

วันนั้นผ่านมานาน . . . จนกลายเป็นความทรงจำ
แต่มันกลับไม่เคยเลือนลาง . . .
ถามตัวเอง . . . เจ็บอยู่ไหมใจเรา
เสียงที่ตอบกลับมาบอกว่า . . . เจ็บ
แต่ไม่ช้ามันจะหายดี . . . เราทำถูกแล้ว