ซึ้งๆ ให้กำลังใจ กับความสุขจากจินตนาการ

ชาย 2 คน ป่วยหนักทั้งคู่
และเผอิญอยู่โรงพยาบาลเดียวกัน ในห้องเดียวกัน ชายคนแรก จะต้องลุกขึ้น
นั่งบนเตียงวันละ 1 ชั่วโมงทุกบ่าย เพื่อให้ของเหลวไม่ท่วมปอด
ในขณะที่ชายคนที่สองจะต้องนอน อยู่บนเตียงตลอดเวลา

ชายคนแรกได้นอนติดหน้าต่างซึ่งมีอยู่บานเดียวในห้องนั้น
ทั้งสองคนใช้เวลาส่วนใหญ่ พูดคุยกัน ในเกือบทุกเรื่อง ทั้งเรื่องครอบครัว ภรรยา
บ้าน ที่ทำงาน ตอนไปเกณฑ์ทหาร เวลาไปเที่ยวพักร้อน....

ช่วงเวลา 1 ชั่วโมงทุกๆ บ่าย เมื่อชายคนแรกได้ลุกขึ้นนั่งนั้น

เขาจะเล่าให้ชายคนที่สองฟังถึงสิ่งต่างๆ ที่เขาได้เห็นจากหน้าต่างบานนั้น
นานวันเข้า โดยไม่รู้ตัว ชายคนที่สองก็รอคอยช่วงเวลา 1 ชั่วโมงนั้นทุกวัน
เพราะเป็นช่วงเวลา ที่เขา จะได้รับรู้ถึงความสนุกสนาน ความรื่นเริงและสีสันของโลกภายนอก

นอกห้องของคนป่วย ที่เขาต้องทน นอนอยู่เฉยๆ
มองจากหน้าต่าง จะมีสวนสาธารณะ ซึ่งตรงกลางมีบึงใหญ่ มีเป็ดและหงส์ว่ายน้ำไปมา
เด็กๆ ก็มาเล่นเรือ ลำเล็กๆ ที่บึงนี้ รอบๆ สวนเต็มไปด้วยแปลงดอกไม้หลากสีสัน
คู่รักมาเดินเล่นพูดคุยกันอย่างมีความสุข มองออกไปไกลๆก็จะเห็นเส้นขอบฟ้า
ที่ตัดกับตึกระฟ้าของเมือง ทุกๆ ครั้งที่ชายคนแรกบรรยายสิ่งที่เขาได้เห็นจากหน้าต่างนั้น

ชายคนที่สองก็จะหลับตา และจินตนาการ ถึงภาพต่างๆ ไปด้วยเสมอ
แม้กระทั่งในบ่ายวันหนึ่งที่ชายคนแรกเล่าให้ฟังว่า
มีขบวนพาเหรดผ่านไปชายคนที่สองก็เห็นภาพผู้คนในขบวนพาเหรดในชุดหลากสีสัน
เดินตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนาน แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงเพลงเลยแม้แต่น้อย
เวลาผ่านไป เช้าวันหนึ่งเมื่อพยาบาลจะเข้ามาเช็ดตัวตามปกติก็พบว่า
ชายคนแรกได้จากไปแล้ว อย่างสงบ

ไม่นานนัก ชายคนที่สองก็ได้ขอร้องกับพยาบาลให้เขาย้ายไปนอนติดกับหน้าต่างแทน
ซึ่งเธอก็ไม่ขัดข้อง เมื่อย้ายเตียงเรียบร้อยแล้ว ชายคนที่สองก็ค่อยๆ ขยับตัว
ถึงแม้จะเจ็บเขาก็พยายามยันข้อศอกขึ้น
เขาต้องการจะเห็นสิ่งที่เขาได้รับฟังมาตลอดจากชายคนแรก สิ่งต่างๆ
ที่อยู่นอกหน้าต่างนั้น ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ เขามองออกไปนอกหน้าต่าง
สิ่งที่เขาเห็นคือกำแพงที่ว่างเปล่า

เขาไม่รีรอที่จะถามกับพยาบาลด้วยความสงสัยว่าทำไมชายคนแรกถึงได้เล่าให้เขาฟัง
ถึงสิ่งสวยงามต่างๆ ที่เกิดขึ้นนอกหน้าต่างนั้นตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน
พยาบาลบอกให้เขาทราบว่าชายคนแรกนั้นตาบอดและเขามองไม่เห็นอะไรเลย
แม้กระทั่งกำแพงนั้น

"บางทีเขาแค่อาจจะอยากคอยให้กำลังใจคุณนะคะ"